Νέα Καμένη Θήρας
ηφαιστειογενές νησί From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Νέα Καμένη ή παλιότερα και Νέα Καϋμένη, "το ηφαίστειο" για τους ντόπιους, είναι ηφαιστειογενές νησί στο κέντρο της καλδέρας της Σαντορίνης, το οποίο άρχισε να δημιουργείται το 1570 (ή 1573), με τη δημιουργία αρχικά της Μικρής Καμένης και αποτελεί το πιο πρόσφατα δημιουργημένο τμήμα ξηράς στη Μεσόγειο Θάλασσα.[1]Η έκταση του σήμερα είναι 340 εκτάρια και το ψηλότερο σημείο του είναι 127 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Υπάρχουν δύο αγκυροβόλια στο νησί, ο όρμος Ταξιάρχης, στα νοτιοανατολικά του νησιού, και ο όρμος Ερινιά στα βόρεια.
 Η Νέα Καμένη | |
| Γεωγραφία | |
|---|---|
| Αρχιπέλαγος | Αιγαίο Πέλαγος |
| Νησιωτικό σύμπλεγμα | Κυκλάδες |
| Χώρα | |
| Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| Νομός | Κυκλάδων |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 0 (απογραφής 2001) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Διοικητικά ανήκει στο τοπικό διαμέρισμα Θήρας του δήμου Θήρας.
Η Νέα και η Παλαιά Καμένη έχουν ενταχθεί στο κοινοτικό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών NATURA 2000.
- 1570 ή 1573 μ.Χ.: Ηφαιστειακή έκρηξη οδηγεί στο σχηματισμό μικρού νησιού βορειοανατολικά της Παλαιάς Καμένης, το οποίο ονομάζεται Μικρή Καμένη.
- 23 Μαΐου 1707 - 14 Σεπτεμβρίου 1711 μ.Χ.: Έκχυση λάβας οδηγεί στον σχηματισμό δύο μικρών νησιών που σύντομα ενώνονται και σχηματίζουν τη Νέα Καμένη.
- 18 Μαΐου 1707: Σεισμική δραστηριότητα
- 21 Μαΐου 1707: Σεισμική δραστηριότητα
- 23 Μαΐου 1707: Εμφάνιση ενός λευκού νησιού, 200 μέτρα δυτικά της Μικρής Καμένης.
- 23 Μαΐου 1707 έως 14 Ιουνίου 1707: Αύξηση του μεγέθους του λευκού νησιού.
- 5 Ιουνίου 1707: Εμφάνιση ενός μαύρου νησιού στα βόρεια του λευκού νησιού.
- 12 Ιουνίου 1707: Ένωση των δύο νησιών.
- 26 Ιανουαρίου 1866 - 15 Οκτωβρίου 1870 μ.Χ.: Έντονη ηφαιστειακή δράση που οδήγησε στον τριπλασιασμό της Νέας Καμένης.
- 3 έως 15 Φεβρουαρίου 1866: Δημιουργία του ηφαιστειακού κώνου του Γεωργίου, αρχικά ως μικρό ηφαιστειογενές νησί πλησίον της Νέας Καμένης, το οποίο στις 6 Φεβρουαρίου ενώθηκε με αυτήν. Το όνομα Γεώργιος δόθηκε από τον θηραίο γιατρό Ιωσήφ Δεκιγάλα προς τιμήν του Γεώργιου Α΄, τότε βασιλέα της Ελλάδας και αποτελεί μέχρι και σήμερα τον ψηλότερο σχηματισμό του νησιού.
- 13 έως 25 Φεβρουαρίου 1866: Αναδύθηκε, 400 μέτρα νοτιοδυτικά του θόλου του Γεωργίου, η νησίδα Αφρόεσσα, που πήρε το όνομά της από το ατμoημιολία Αφρόεσσα του πολεμικού ναυτικού που μετέφερε στο νησί την ελληνική επιστημονική επιτροπή για την παρακολούθηση των φαινομένων.[2]
- 10 Μαρτίου 1866: Αναδύθηκε κοντά στη νησίδα Αφρόεσσα μικρότερη νησίδα που ονομάστηκε Ρέκα (Reka) από το όνομα του Αυστριακού πολεμικού πλοίου Reka που ήταν ένα από τα πλοία που τα είχαν αποστείλει οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας, της Πρωσσίας, της Αυστρίας, της Ιταλίας, της Ρωσίας και της Τουρκίας τόσο για επιστημονικούς όσο και ανθρωπιστικούς λόγους, τη μεταφορά, δηλαδή, των κατοίκων του νησιού σε περίπτωση κινδύνου. Η νησίδα αυτή σύντομα ενώθηκε με τη νησίδα Αφρόεσσα και αργότερα μέσα στον Μάρτιο το σύμπλεγμα αυτό ενώθηκε με τη Νέα Καμένη.
- 10 Μαΐου 1866: Αναδύθηκαν δύο νησίδες που ονομάστηκαν Νήσοι του Μαΐου, οι οποίες καταβυθίστηκαν αργότερα και σήμερα βρίσκονται γύρω στο ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
- Πρώτος μάρτυρας της ηφαιστειακής δραστηριότητας ήταν το πρωί της 26ης Ιανουαρίου του 1866 φύλακας που βρισκόταν πάνω στη Νέα Καμένη, ο οποίος παρατήρησε κινήσεις του εδάφους κοντά στον ηφαιστειακό κώνο του νησιού. Οι στήλες καπνού από το ηφαίστειο ήταν ορατές από την Κρήτη, ενώ είναι γνωστό ότι υπήρχε τουλάχιστον ένας νεκρός το 1870 από εκτίναξη μύδρου. Επίσης, ένας αριθμός από περίπου 50 θερινές κατοικίες καθώς και δύο μικροί ναΐσκοι, ένας ορθόδοξος και ένας καθολικός, που βρίσκονταν πάνω στο νησί, καταβυθίστηκαν κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας αυτής.
- Ανάμεσα στην ελληνική επιτροπή που παρακολούθησε την ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν ο Αναστάσιος Χρηστομάνος. Τις μέρες που βρισκόταν στη Σαντορίνη προήχθη από υφηγητής σε έκτακτος καθηγητής της γενικής πειραματικής χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο λοχαγός του Μηχανικού και γεωλόγος Π. Βουγιούκας, ο πλοίαρχος Λεωνίδας Παλάσκας, ο καθηγητής Ηρακλής Μητσόπουλος και ο Γερμανός αστρονόμος και διευθυντής του Αστεροσκοπείου Αθηνών Ιούλιος Σμιτ. Στην επιτροπή μετείχε και φωτογράφος και ήταν η πρώτη φορά παγκοσμίως που χρησιμοποιήθηκε η φωτογραφία για τη μελέτη τέτοιων φυσικών φαινομένων.
- Η Ακαδημία του Παρισιού απέστειλε επιστημονική επιτροπή με προεξέχοντα τον διάσημο ηφαιστειολόγο Φερδινάνδο Φουκέ που είχε πολύ σημαντική συμβολή στη μελέτη των ηφαιστείων της Σαντορίνης. Επιτροπή ειδικών επιστημόνων απέστειλε και ο ηγεμόνας του Αννόβερου, ενώ ανάμεσα στους ξένους που ήρθαν στο νησί για να παρακολουθήσουν τη δραστηριότητα ήταν και ο Ιούλιος Βερν. Η Σαντορίνη αναφέρεται αργότερα στο βιβλίο του Ιουλίου Βέρν "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα" και ήταν η έμπνευση για το βιβλίο "Η Μυστηριώδης Νήσος", όπου, μάλιστα, ο καπετάνιος Νέμο και το πλήρωμα του παρακολουθούν μια ηφαιστειακή έκρηξη.
- 11 Αυγούστου 1925 - 17 Μαρτίου 1928 μ.Χ.: Ηφαιστειακή δραστηριότητα που οδήγησε στη δημιουργία μικρού νησιού, της Δάφνης, μεταξύ της Μικρής και της Νέας Καμένης. Τελικά η νησίδα αυτή ενώθηκε με τη Μικρή και με τη Νέα Καμένη και τα τρία νησιά δημιούργησαν ένα ενιαίο σχηματισμό.
- 28 Ιούλιος 1925: Μικρή σεισμική δραστηριότητα.
- 11 Αυγούστου 1925 έως Ιανουάριος 1926: Δημιουργία της Δάφνης και ένωση της με τη Μικρή και με τη Νέα Καμένη, δημιουργώντας ένα ενιαίο σχηματισμό. Το όνομα Δάφνη προέρχεται από το όνομα του τορπιλοβόλου Δάφνη, του πρώτου πολεμικού πλοίου που έσπευσε στην περιοχή μετά την ηφαιστειακή έκρηξη.
- Μάιος 1926: Μικρές ηφαιστειακές εκρήξεις με μικρή ροή πυροκλαστικών υλικών.
- 23 Ιανουαρίου 1928 έως 17 Μαρτίου 1928: Δημιουργία του ηφαιστειακού θόλου Ναυτίλος, ανατολικά του κώνου της Δάφνης. Ο Θόλος αυτός σήμερα έχει καλυφθεί από λάβες κατοπινών εκρήξεων.
- 20 Αυγούστου 1939 - Αρχές Ιουλίου 1941 μ.Χ.: Τα σημάδια της επερχόμενης ηφαιστειακής δραστηριότητας ξεκίνησαν τον Μάϊο του 1939 με αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων σε όρμο που υπήρχε στο νησί και ονομαζόταν Όρμος του Αγίου Γεωργίου. Από τον Αύγουστο και μετά δημιουργήθηκαν οι ηφαιστειακοί θόλοι: Τρίτωνας, Κτενάς, Φουκέ (Fouqué), Νίκη, Ρεκ (Reck) και οι θόλοι Σμιθ (Smith).
- 20 Αυγούστου 1939: Ηφαιστειακή έκρηξη και απελευθέρωση λάβας, η οποία δημιούργησε τον θόλο Τρίτωνας που πήρε το όνομά του από τον Τρίτωνα, τη θαλάσσια θεότητα.
- Σεπτέμβριος 1939: Η ηφαιστειακή δραστηριότητα μετατοπίστηκε βορειοανατολικά και δημιουργήθηκε ο θόλος Κτενάς που πήρε το όνομά του από τον γεωλόγο Κωνσταντίνο Κτενά, αργότερα ιδρυτή της Γεωλογικής Υπηρεσίας της Ελλάδος που παρατηρούσε τις εκρήξεις. Η λάβα του Κτενά τελικά κάλυψε τον όρμο του Αγίου Γεωργίου και τον θόλο Τρίτωνας.
- Νοέμβριος 1939 έως Ιούλιος 1940: Η ηφαιστειακή δραστηριότητα μετατοπίζεται ακόμα πιο βορειοανατολικά και δημιουργείται ο θόλος Φουκέ (Fouqué), από το όνομα του διάσημου ηφαιστειολόγου.
- Ιούλιος 1940: Νότια του θόλου του Φουκέ εμφανίζονται δύο θόλοι, ο θόλος του Σμιθ (Smith), από το όνομα Αμερικάνου ηφαιστειολόγου, και ο θόλος του Ρεκ (Reck), από το όνομα του γερμανού γεωλόγου Hans Reck.
- Τέλη Αυγούστου 1940: Ανοίγονται δύο κρατήρες, χωρίς, όμως, εκροή λάβας.
- Νοέμβριος 1940 έως Ιούλιος 1941: Εμφανίζεται ο θόλος Νίκη που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν των νικών του Ελληνικού Στρατού στο μέτωπο της Αλβανίας.
- 10 Ιανουαρίου 1950 - 2 Φεβρουαρίου 1950 μ.Χ.: Έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα που οδήγησε στο σχηματισμό του ηφαιστειακού θόλου Λιάτσικας στα ανατολικά του κρατήρα του Γεωργίου. Είχε προηγηθεί έντονη σεισμική δραστηριότητα από τον Αύγουστο του 1949. Ο θόλος πήρε το όνομα του από το όνομα του γεωλόγου Ν. Λιάτσικα που μελετούσε τη δραστηριότητα.
*Ο Δείκτης Μεγέθους Ηφαιστειακής Εκρήξεως (VEI) και ο όγκος της λάβας είναι εκτιμήσεις που προέκυψαν από τη μελέτη ιστορικών πηγών.[3]
Σήμερα στο νησί εκδηλώνεται ατμιδική δραστηριότητα, στην κορυφή και ανατολικά του κρατήρα του Γεωργίου, ενώ κατά μήκος των ακτών του υπάρχουν θερμές πηγές.
Έρευνα επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, η οποία διεξήχθη το 2006, έδειξε ότι σε περίπτωση που γινόταν ηφαιστειακή έκρηξη στην περιοχή των νησιών Παλαιά και Νέα Καμένη μέσα στο 2006, αυτή θα είχε αρκετή ενέργεια για να διαρκέσει περισσότερο από 2,7 χρόνια και να φτιάξει ηφαιστειακό θόλο με ύψος 115-125 μέτρα.[4]
Στα δύο νησιά, Παλαιά και Νέα Καμένη, υπάρχει σήμερα ολοκληρωμένο σύστημα παρακολούθησης της σεισμικής δραστηριότητας και δεκάδων άλλων παραμέτρων, το οποίο έχει εγκατασταθεί από το Ινστιτούτο Μελέτης και Παρακολούθησης του Ηφαιστείου Σαντορίνης (Ι.Μ.Π.Η.Σ.).
Το ηφαίστειο και οι ξένοι
Ο Abba Pegues ήταν ιησουίτης ιερωμένος που δημοσίευσε ένα βιβλίο για τη Σαντορίνη το 1840. Είναι ένα έργο ιδιάζον που διαπνέεται από ισχυρή θρησκευτικότητα και έντονα πολεμικό ύφος, επιμένει σε μια περιγραφή του νησιού κατά την παράδοση των περιηγητών των προηγούμενων αιώνων. Κύριο ενδιαφέρον του βιβλίου είναι η ιστορία και η συνεισφορά του Τάγματος των Ιησουιτών στη Σαντορίνη, το οποίο διαδέχτηκαν αργότερα οι Λαζαριστές. Στόχος του βιβλίου είναι να αποδείξει πως η πίστη των καθολικών είναι ανώτερη από αυτή των ορθοδόξων «σχησματικών» και ότι θα έπρεπε οι δεύτεροι να επιστρέψουν στο σωστό καθολικό δόγμα. Το ηφαίστειο και οι εκρήξεις του συσχετίστηκαν με τον φόβο, τη θρησκευτική συγκίνηση που αυτές προκαλούσαν, τη μεταφυσική απειλή, την τιμωρία του θεού για τις αμαρτίες των «σχισματικών». Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι οι λεπτομερέστερες περιγραφές των εκρήξεων, από το 15ο αιώνα και εξής, έγιναν από πατέρες ιησουίτες – όπως του Richard (για το 1650) και του Père Gorée (για το 1707). Αξίζει να αναφερθεί ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή που η Ελλάδα δεν αποτελεί ανεξάρτητο κράτος και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των θρησκευτικών δογμάτων δεν είναι παρά αντανακλάσεις των γενικότερων ανταγωνισμών που υπήρχαν μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Τα πράγματα αλλάζουν αισθητά το 1866 όταν καθολικοί και ορθόδοξοι προύχοντες και έμποροι συνεργάζονται με τους Έλληνες και ξένους επιστήμονες χωρίς εμφανείς εχθρότητες. Πιθανότερα η αλλαγή του τρόπου αντιμετώπισης να οφείλεται στο σταδιακό εξαστισμό της Θήρας, στις διεθνείς σχέσεις που έχουν στο μεταξύ αναπτυχθεί (μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους το 1833). Η ύπαρξη αυτού του γεωλογικού περιβάλλοντος, στη συγκεκριμένη περιοχή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η καλλιέργεια της γης, η αρχιτεκτονική, το λεξιλόγιο και η αυτοσυνείδηση των κατοίκων περνά μέσα από αυτή την ιδιαίτερη κατάσταση. Ακόμα και στις μακρές περιόδους ηρεμίας, η παρουσία αυτή σημάδευε θετικά ή αρνητικά τη ζωή των κατοίκων της περιοχής.
Οι Θηραίοι και το ηφαίστειο
«Μα κι ο καπετάνιος που την κουμαντάρει και τη διαφεντεύει είναι ένας τζαναμπέτης και κακορίζικος αρχιπειρατής. Ένας κακομούτσουνος κι αιμοβόρος είνε και τονε λένε Βουρκάνο, που σαν τύχει κι ανάψει το τσιμπούκι του, βγάζει απ’ τα ρουθούνια του φλόγες πύρινες κι ατμίδες καπνού και σαν τεντωθεί τρέμει η γης κι η οικουμένη. Για τούτο, σαν αγναντέψεις το παράξενο ετούτο νησί απ’ τη μεριά το πονέντε φόβος απερίγραπτος και δέος θανάτου σε κυριεύει, γιατί λες: ανή κάμει, πως ξυπνήσει ο τρομερός αυτός δράκοντας, δεν είσαι και τόσο σίγουρος για την ύπαρξή σου. Αφότις, μ’ όλη τη σοφία και γνώση, που απόχτησε ο άνθρωπος, δεν είνε σε θέση να προλάβει κι ούτε μπορεί να καταπονέσει το θυμό και την οργή αυτουνού του ανήμερου θηρίου, που λέγεται: σεισμός. »
Πάνδημες ήταν οι λιτανείες που λάμβαναν χώρα, όταν γινόταν σεισμοί, ο κλήρος πρωτοστατούσε σ'αυτές τις λαϊκές συγκεντρώσεις και συμμετείχε στη γενικότερη συγκίνηση του πλήθους. Μέσα και έξω από τους ναούς, με μορφή δεήσεων και μεταφορά λειψάνων, εικόνων, σταυρού κ.λ.π. και με τελετές ευχελαίου. Αίτιος του σεισμού θεωρούταν μόνο ο Θεός που επιβλέπει τον κόσμο. Είναι φανερό ότι προσπαθούσαν με κάποιους τρόπους να προβλέψουν τα έκτακτα φυσικά φαινόμενα και ιδίως τα απειλητικά, παρατηρώντας τους «οιωνούς» από το φως του ήλιου, το πέταγμα ή το κρώξιμο των πουλιών, το φεγγάρι, οι άκαιρες φωνές των ζώων, κτλ. Οι εκτεταμένοι θάνατοι ψαριών και πουλιών, αποτελούσαν σημεία που λάμβαναν πολύ σοβαρά υπ'όψη τους.
Τα παλιά χρόνια, οι κάτοικοι της Σαντορίνης θεωρούσαν ότι η Παλαιά και η Νέα Καμένη ήταν κατοικίες δαιμόνων.
Τα Ηφαίστεια
Τα Ηφαίστεια διοργανώνονται τον Αύγουστο από τον Δήμο Θήρας σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου και περιλαμβάνουν μουσικοχορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις, συναυλίες και αθλητικές δραστηριότητες. Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων είναι η εικονική έκρηξη του ηφαιστείου με ρίψη χιλιάδων βεγγαλικών, την οποία ακολουθεί μεγάλο γλέντι στο χώρο μπροστά από τη Μητρόπολη των Φηρών με προσφορά παραδοσιακών μεζέδων (ντοματοκεφτέδες και φάβα) και άφθονου κρασιού.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα μορφή εξορκισμού του κακού και εξευμενισμού των υποχθόνιων στοιχείων της φύσης. Κάθε χρόνο ο εορτασμός των Ηφαιστείων σηματοδοτεί το επιτυχές πέρασμα της θερινής περιόδου χωρίς κανένα ξέσπασμα της φύσης. Είναι γεγονός ότι η αναγκαιότητα ρίψης βεγγαλικών κατά τον εορτασμό αυτόν δεν προκύπτει από καμία λογική, ο μόνος λόγος που ακούγεται από πολλούς ντόπιους είναι «για το καλό». Η εθιμική πλέον τήρηση αυτού του εορτασμού λαμβάνει χαρακτήρα ομοιοπαθητικής μαγείας.
Διανύουμε ήδη το 2007 και το ηφαίστειο της Σαντορίνης, γνωστό για μεγάλες και θορυβώδεις εκρήξεις, παραμένει εδώ και 50 χρόνια σε κατάσταση εντυπωσιακής, αν και φαινομενικής, ηρεμίας και αδράνειας. Κανένας επιστήμονας σε κανένα Πανεπιστήμιο του κόσμου δεν πιστεύει πως η δράση του τελείωσε το 1950, τουναντίον μοιάζουν σκεπτικοί, προβληματισμένοι και μελετούν τη σχέση που τυχόν υπάρχει ανάμεσα στο χρονικό διάστημα ηρεμίας και την ένταση των εκρηκτικών φάσεων. Η τελειοποίηση των τεχνολογικών μέσων και η δυνατότητα ελέγχου και παρακολούθησης της παρούσας φάσης μπορούν να δώσουν περισσότερα στοιχεία στους μελετητές και να βοηθήσουν σε μια πιθανή πρόβλεψη της επόμενης εκρηκτικής φάσης.
Το ζήτημα είναι ότι όσο κι αν νιώθει κάποιος την προστατευτική σκέπη της τεχνολογίας, το δέος μπροστά στο άγνωστο ή το λίγο γνωστό είναι αξεπέραστο. Είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τι σημαίνει η μυστηριώδης αυτή εκκρεμόητητα για κάποιον που έχει μια μικρή ή μεγάλη σχέση με τη Σαντορίνη. Όπως αναφέρει η συγγραφέας Μίτσα Μονιούδη – Συρίγου σε άρθρο της στην εφημερίδα «Θηραϊκά Νέα», πολλές οικογένειες εγκατέλειψαν το νησί κατά τα έτη 1925, 1939 και 1950 και την απόφασή τους ενίσχυσε η ηφαιστειακή δραστηριότητα.
Σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που επενδύουν τεράστια χρηματικά ποσά σε επιχειρήσεις και κατοικίες στη Σαντορίνη. Οι τιμές των ακινήτων έχουν ανέλθει σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα, γεγονός που αποτρέπει πολλούς καταγόμενους από το νησί να διατηρήσουν τις περιουσίες τους. Αντίθετα αρκετοί ξένοι καταφέρνουν να αγοράσουν εκτάσεις και κτίρια. Η αγορά ακινήτων στην περιοχή είναι βέβαιο ότι θα επηρεαστεί καθοριστικά από μια ενεργοποίηση του ηφαιστείου. Ακόμα και στην περίπτωση που το πρόδρομο στάδιο είναι αρκετά μακρόχρονο και η επιδείνωση των φαινομένων βραδύνει πολύ, η αγορά θα γνωρίσει εξαιρετική κρίση. Οι τιμές των ακινήτων θα πέσουν δραματικά, αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Είναι σίγουρο ότι το πλησίασμα ενός τέτοιου φαινομένου άλλους θα συγκινήσει κι άλλους θα τους τρομοκρατήσει.
Η εικόνα της περιοχής, χωρίς να λάβουμε υπόψη τα όσα λένε οι ειδικοί, δεν δείχνει ίδια. Τα νησιά Νέα και Παλαιά Καμμένη συχνά πλαισιώνονται από πράσινα ρεύματα, άλλοτε έντονα κι άλλοτε λιγότερο έντονα. Το στενό πέρασμα μεταξύ Νέας και Παλαιάς Καμμένης έχει ζωηρό πράσινο χρώμα και είναι εμφανής η ροή πράσινου νερού. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη όταν πάμε στο έξω από την περίμετρο της καλδέρας Κολούμπο. Η σεισμική του δραστηριότητα είναι συνεχής και τα αναβλήματα έχουν θερμοκρασία 220ο C.
Ηφαιστειακά πετρώματα και σιδηρούχα νερά στη Νέα Καμένη. Διακρίνονται απέναντι οι Λάβες του Γεωργίου (1866-1870) και από την πλευρά του φωτογράφου οι Λάβες Ρεκ (1940).
Ηφαιστειακά πετρώματα στη Νέα Καμένη. Λάβες Ρεκ (1940)
Κρατήρας, Νέα Καμένη.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
