From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μιχαήλ Ιλλαριόνοβιτς Αρταμόνοφ (ρωσικά: Михаил Илларионович Артамонов ), (αγγλικά: Mikhail Illarionovich Artamonov), (5 Δεκεμβρίου OS 23 Νοεμβρίου 1898 στο χωριό Βιγκόλοβο της ομώνυμης επαρχίας του Κυβερνείου Τβερ, σήμερα Μολοκόφσκι, Περιφέρεια Τβερ – 31 Ιουλίου 1972 στο Λένινγκραντ, σήμερα Αγία Πετρούπολη)[2] ήταν Σοβιετικός (Ρώσος) ιστορικός και αρχαιολόγος, ο οποίος θεωρείται ως ο πατέρας των σύγχρονων χαζαρικών σπουδών.
Μιχαήλ Αρταμόνοφ | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Михаил Илларионович Артамонов (Ρωσικά) |
Γέννηση | 23 Νοεμβρίουιουλ. / 5 Δεκεμβρίου 1898γρηγ. Vygolovo |
Θάνατος | 31 Ιουλίου 1972[1] Αγία Πετρούπολη |
Υπηκοότητα | Ρωσική Αυτοκρατορία, Σοβιετική Ρωσία και Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
Σπουδές | Κρατικό Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης |
Βραβεύσεις | τάγμα του Λένιν και τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας |
Επιστημονική σταδιοδρομία | |
Ερευνητικός τομέας | αρχαιολογία, ιστορία και Ιστορία της Τέχνης |
Αξίωμα | διευθυντής μουσείου |
Ιδιότητα | αρχαιολόγος και ιστορικός |
Διδακτορικός καθηγητής | Aleksandr Miller, Aleksandr Spitsyn και Nikolai Sychov |
Ακαδημαϊκός τίτλος | Διδάκτωρ των Επιστημών στην Ιστορία |
Φοιτητές του | Svetlana Pletnyova, Lev Gumilev, Abram Stolyar, Ivan Ivanovich Lyapushkin, Aleksandr Gadlo, Leo Klejn και Mark Shchukin |
δεδομένα ( ) |
Η ακαδημαϊκή καριέρα του Αρταμόνοφ είχε ως επίκεντρο το Πανεπιστήμιο του Λένινγκαντ, στο οποίο ήταν καθηγητής από το 1935 και επίσης ο επικεφαλής του Τμήματος Αρχαιολογίας, από το 1949.[3]
Ο Μιχαήλ Αρταμόνοφ ερεύνησε οικισμούς της Εποχής του Χαλκού και της Εποχής του Σιδήρου, σε περιοχές, όπως ο ποταμός Ντον της Ρωσίας (αρχαία ελληνικά: Τάναϊς), στο Βόρειο Καύκασο και στην Ουκρανία.[3]
Πραγματοποίησε ανασκαφές σε μεγάλο αριθμό σκυθικών και χαζαρικών τύμβων και οικισμών (η πιο περίφημη ανασκαφή ήταν αυτή στο χαζαρικό φρούριο της Σαρκέλ) και δημοσίευσε τη μονογραφία “Istoriya Khazar” σχετική με τους Χαζάρους το 1962. Υπήρξαν και πρόδρομες εκδόσεις αυτού του έργου (1937, 1939), στο οποίο ο Μιχαήλ Αρταμόνοφ τόνισε την τεράστια επιρροή των Χαζάρων στην ανάπτυξη των πρώτων Ρως (μέση ελληνική: Ῥῶς), αλλά και άλλους γειτονικούς λαούς, θέσεις οι οποίες, είχαν καταγγελθεί από τις σοβιετικές αρχές, αναγκάζοντας τον να προσθέσει τροποποιητικό συμπέρασμα για το έργο του, δηλώνοντας ουσιαστικά, ότι «στην πραγματικότητα δεν είχαν διαρκή επίδραση».
Ο Μιχαήλ Αρταμόνοφ διορίστηκε διευθυντής του Μουσείου Ερμιτάζ το 1951. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1964, εκδιώχθηκε από τη θέση του, λόγω της διοργάνωσης εκθέσεων καλλιτεχνών του αιρετικού, «διαφορετικού», «εναλλακτικού» καλλιτεχνικού κινήματος (другое искусство, альтернативное искусство), γνωστού με τη γενική ονομασία «Μη Κομφορμιστική Τέχνη της ΕΣΣΔ» (Неофициальное искусство СССР).
Στον Μιχαήλ Αρταμόνοφ απονεμήθηκαν τα μετάλλια του Τάγματος του Λένιν, του Τάγματος του Ερυθρού Αστέρα της Εργασίας και διάφορα άλλα μετάλλια.[3]
Ανάμεσα στους μαθητές του Μιχαήλ Αρταμόνοφ, αρκετοί από τους οποίους έφεραν την επιρροή του, περιλαμβάνονται οι: Λεβ Γκουμιλιόφ (Лев Николаевич Гумилёв), Ανατόλι Κιρπίτσνικοφ (Анатолий Николаевич Кирпичников), Ντμίτρι Ματσίνσκι (Дмитрий Алексеевич Мачинский) και Ίγκορ Ντούμποφ (Игорь Васильевич Дубов).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.