Μια ζωή (Μωπασσάν)
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Μια ζωή (Γαλλικά: Une vie) είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Γκυ ντε Μωπασσάν (1850-1893), που κυκλοφόρησε αρχικά σε συνέχειες το 1883 στο λογοτεχνικό περιοδικό Ζιλ Μπλας, και στη συνέχεια ως βιβλίο, την ίδια χρονιά, με τον τίτλο Μια ζωή (Η ταπεινή αλήθεια). Περιγράφει τη ζωή μιας γυναίκας, από τη νεότητα μέχρι τον θάνατό της.[1]
 | |
| Συγγραφέας | Γκυ ντε Μωπασσάν |
|---|---|
| Τίτλος | Une vie |
| Γλώσσα | γαλλικά |
| Ημερομηνία δημιουργίας | 1883 |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1884 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Πρώτη έκδοση | 1883 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η Ζαν, χαϊδεμένη μοναχοκόρη αριστοκρατικής οικογένειας, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της, φεύγει από το μοναστήρι σε ηλικία 17 ετών (το 1819) και εγκαθίσταται στον πύργο των γονιών της στη Νορμανδία γεμάτη ελπίδες για τη μελλοντική ζωή της. Ευαίσθητη και ρομαντική, λαχταρά να γνωρίσει την ευτυχία και έχει τα πάντα για να είναι ευτυχισμένη: εκπαίδευση, τύχη και ομορφιά. Έχοντας βρει την ελευθερία της, γεύεται για αρκετό καιρό μια ευτυχία χωρίς μέτρο και αισθάνεται πολύ ευτυχισμένη απολαμβάνοντας την αγάπη της οικογένειάς της που τη λατρεύει.
Σύντομα, γνωρίζει έναν από τους γείτονες, τον υποκόμη Ζυλιέν ντε Λαμάρ, ο οποίος έχει αποσυρθεί στην εξοχή μετά τον πρόσφατο θάνατο του πατέρα του και σκοπεύει να αποκαταστήσει την περιουσία του που είχε μειωθεί από τις πολυτέλειες και τις σπατάλες του πατέρα του. Αν και δεν μένει ασυγκίνητος από τις χάρες της Ζαν, έλκεται επίσης και από την περιουσία της. Η νεαρή κοπέλα δεν υποπτεύεται τίποτα και βλέπει την άφιξη της ημέρας του γάμου της σαν ένα όμορφο όνειρο. Λιγότερο από τέσσερις μήνες αργότερα, παντρεύτηκαν, και η Ζαν πιστεύει ότι βρήκε την ευτυχία για όλη της τη ζωή. Αλλά η απογοήτευσή της άρχισε ήδη από τη νύχτα του γάμου της.[2]
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος στην Κορσική, ζει τη γοητεία και τη φευγαλέα αγάπη, βιώνοντας μια πρώτη και τελευταία απόλαυση. Μετά την επιστροφή τους στον πύργο, η ζωή κυλά βαρετά. Κοιμούνται χωριστά και η Ζαν συνειδητοποιεί ότι ο σύζυγός της είναι ένας τραχύς άνθρωπος, ανίκανος για βαθιά συναισθήματα.
Η πλήξη σπάει από τον απροσδόκητο τοκετό της Ροζαλί, που ήταν ομογάλακτη της Ζαν και η οποία είναι τώρα η καμαριέρα της. Ένα βράδυ, τη βρίσκει στο κρεβάτι του Ζυλιέν: αυτή ομολογεί ότι άρχισε τις σχέσεις μαζί του από την εποχή των αρραβώνων της Ζαν και ότι το παιδί είναι δικό του. Η Ζαν αρρωσταίνει, και μετά από σύντομη ανάρρωση καταλαβαίνει ότι η ίδια είναι έγκυος.
Ενώ η εγκυμοσύνη της εξελίσσεται οδυνηρά, ο Ζυλιέν συχνάζει στους γείτονες, τους Φουρβίλ. Τέλος, η Ζαν γεννά πρόωρα έναν γιο.
Έχοντας χάσει κάθε ψευδαίσθηση, ανακαλύπτει σύντομα ότι ο Ζυλιέν έχει σχέσεις με την κυρία ντε Φουρβίλ, που είχαν ξεκινήσει από το προηγούμενο έτος. Ο θάνατος της μητέρας της, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, είναι μια ανεπανόρθωτη απώλεια και συγχρόνως μια σκληρή απογοήτευση καθώς βρίσκει επιστολές της μητέρας της που αποδεικνύουν ότι είχε εραστή.
Ο κόμης ντε Φουρβίλ, ενημερωμένος για την απιστία της συζύγου του από τον φανατικό αββά Τολμπιάκ, την άνοιξη του 1822, κατακρημνίζει από την κορυφή ενός γκρεμού, το σπιτάκι που στεγάζει τους εραστές, που σκοτώνονται. Το ίδιο βράδυ, η Ζαν γεννά ένα νεκρό παιδί.[3]
Βυθισμένη σε όλο και μεγαλύτερη μοναξιά, η Ζαν αναζητά κάποια παρηγοριά στην αγάπη του πατέρα της και στην αγάπη που έχει για τον γιο της Πωλ, τον οποίο μεγαλώνει χωρίς μέθοδο, ικανοποιεί όλες τις ιδιοτροπίες του και τον παραχαϊδεύει σε τέτοιο βαθμό που χάνει κάθε εξουσία πάνω του. Συγχρόνως, αρνείται να τον αποχωριστεί για να τον στείλει στο σχολείο. Ωστόσο, όταν το παιδί έγινε 17 ετών, η Ζαν συμφώνησε να τον στείλει για σπουδές στο κολέγιο στη Χάβρη. Τρία χρόνια αργότερα, το 1841, ο Πωλ έφυγε για την Αγγλία με την ερωμένη του. Ζει σπάταλα και τα χρέη του τα πληρώνει η μητέρα του, χρέη που σταδιακά την καταστρέφουν οικονομικά. Σύντομα αναγκάζεται να υποθηκεύσει το κτήμα. Ο πατέρας της πεθαίνει και η Ροζαλί επιστρέφει για να ζήσει με τη Ζαν, την προσέχει, τη σώζει και θυσιάζεται για αυτή. Στη συνέχεια, πουλάει τον πύργο και το κτήμα και μετακομίζει στην πόλη με τη Ροζαλί.
Η Ζαν σκέφτεται μόνο τον γιο της και φεύγει για να τον αναζητήσει στο Παρίσι. Ήταν μια μάταιη περιπλάνηση που κατέληξε μόνο στην αποπληρωμή των νέων χρεών του.
Η ζωή της κυλά μονότονα και η Ζαν βυθίζεται σε μια θλίψη που την γερνά πολύ γρήγορα αλλά ξαναβρίσκει τη χαρά με μια επιστολή του γιου της που την ενημερώνει ότι η ερωμένη του πέθανε μετά τη γέννηση ενός κοριτσιού. Η Ροζαλί παίρνει το παιδί πίσω στο σπίτι της Ζαν, ανακοινώνοντας την προσεχή επιστροφή του Πωλ. Χάρη στην άφιξη αυτού του βρέφους και την υπόσχεση που έκανε ο γιος της να επιστρέψει πολύ σύντομα, η Ζαν βρίσκει πάλι ενδιαφέρον για τη ζωή. «Η ζωή, βλέπετε», καταλήγει η πιστή Ροζαλί, «δεν είναι ποτέ τόσο καλή ή τόσο κακή όσο νομίζουμε».[4]
Το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί επανειλημμένα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, όπως στο Une vie με ελληνικό τίτλο Η ζωή μιας γυναίκας, μια Γαλλο-βελγική ταινία του 2016, σε σκηνοθεσία Στεφάν Μπριζέ.[5]
Μια ζωή (1883)
