![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/12/Louise_Bryant.gif/640px-Louise_Bryant.gif&w=640&q=50)
Λουίζ Μπράιαν
Αμερικανίδα δημοσιογράφος / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Λουίζ Μπράιαν (αγγλικά: Louise Bryant, 5 Δεκεμβρίου 1885 - 6 Ιανουαρίου 1936) ήταν μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, γνωστή για τη συμπάθειά της στην κάλυψη ειδήσεων για τη Ρωσία και τους Μπολσεβίκους κατά τη Ρωσική Επανάσταση. Η Μπράιαν, ήτανφεμινίστρια και παντρεύτηκε το 1916 τον πιο διάσημο από αυτήν συγγραφέα Τζον Ριντ, και έγραψε για κορυφαίες Ρωσίδες όπως η Κατερίνα Μπρεσκόφσκι και η Μαρία Σπιριντόνοβα, όπως και για άνδρες σαν τον Αλέξανδρο Κερένσκι, τον Βλαδίμηρο Λένιν και τον Λέοντα Τρότσκι. Οι ειδήσεις της που διανέμονταν από την Εταιρεία Χηρστ, κατά και μετά τα ταξίδια της στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα, εμφανίστηκαν σε εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ και τον Καναδά τα χρόνια που ακολούθησαν αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια συλλογή από το πρώτο ταξίδι της δημοσιεύτηκε σε βιβλίο με τίτλο Six Red Months in Russia το 1918. Το 1919, υπεραμύνθηκε της επανάστασης με ένορκη κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής Όβερμαν, μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας που ιδρύθηκε για να ερευνήσει την επιρροή των Μπολσεβίκων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, ανέλαβε μια πανεθνική περιοδεία ομιλιών, για να παροτρύνει το κοινό στη στήριξη των Μπολσεβίκων και να αποτρέψει την ένοπλη επέμβαση των ΗΠΑ στη Ρωσία.
Λουίζ Μπράιαν | |
---|---|
![]() Η Μπράιαν το 1917. | |
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | Άννα Λουίζ Μόχαν 5 Δεκεμβρίου 1885 Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, ΗΠΑ |
Θάνατος | 6 Ιανουαρίου 1936 (50 ετών)[1] Σεβρ, Γαλλία[1] |
Αιτία θανάτου | Εγκεφαλική αιμορραγία |
Τόπος ταφής | Cimetière des Gonards |
Εθνικότητα | Αμερικανίδα |
Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[2] |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Όρεγκον |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | Δημοσιογράφος |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Πολ Τρούλινγκερ (1909) Τζον Ριντ (1916) Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ Τζ. (1924) |
Τέκνα | Ανν Μόεν Μπούλιτ (1924-2007)[3] |
Γονείς | Χιου Μόραν - Λουίζα Φλικ |
Συγγενείς | Σέριανταν Μπράιαν (πατριός) |
![]() | |
δεδομένα |
Η Μπράιαν μεγάλωσε στην αγροτική Νεβάδα και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα στο Ρήνο και στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, και πήρε πτυχίο στην Ιστορία το 1909. Επιδιώκοντας μια καριέρα στη δημοσιογραφία, έγινε κοσμική συντάκτης του Spectator στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και ελεύθερη ρεπόρτερ για την The Oregonian. Στα χρόνια του Πόρτλαντ (1909-15), ενεργοποιήθηκε στο κίνημα για την ψήφο των γυναικών. Αφήνοντας τον πρώτο της άντρα το 1915 για να ακολουθήσει τον Ριντ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, δημιούργησε φιλίες με κορυφαίες φεμινίστριες της εποχής, κάποιες από τις οποίες γνώρισε μέσω των συναδέλφων του Ριντ σε εκδόσεις όπως The Masses, ή σε συγκεντρώσεις μιας γυναικείας ομάδας, της Heterodoxy (Ετεροδοξία), ή μέσω της δουλειάς με τους ηθοποιούς της Προβινστάουν. Σε ένα συλλαλητήριο για την ψήφο των γυναικών του Πανεθνικού Κόμματος Γυναικών στην Ουάσιγκτον το 1919 συνελήφθη και πέρασε τρεις μέρες στη φυλακή. Όπως ο Ριντ, είχε εραστές εκτός γάμου. Την εποχή του Γκρίνουιτς Βίλατζ (1916-20) ανάμεσά τους ήταν ο θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ο'Νηλ και ο ζωγράφος Άντριου Ντάσμπεργκ.
Το φιλμ Οι Κόκκινοι (Reds) του 1981, αναφέρεται στην ιστορία της Μπράιαν και του Ριντ. Μετά τον θάνατό του από τύφο το 1920, συνέχισε να γράφει για λογαριασμό της Χηρστ για τη Ρωσία, όπως και για την Τουρκία, Ουγγαρία, Ελλάδα, Ιταλία και άλλες χώρες στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Κάποια από αυτά τα άρθρα επανεκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο Mirrors of Moscow το 1923. Αργότερα εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκε τον Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ τον νεώτερο, με τον οποίο απέκτησε το μόνο της παιδί, την Άνι, που γεννήθηκε το 1924. Υποφέροντας από μια σπάνια και επώδυνη διαταραχή, η Μπράιαν μείωσε τη συγγραφική της παραγωγή τα τελευταία 10 χρόνια ενώ έπινε πολύ. Ο Μπούλιτ, παίρνοντας την αποκλειστική κηδεμονία της Άνι, τη χώρισε το 1930. Η Μπράιαν πέθανε στο Παρίσι το 1936 και τάφηκε στις Βερσαλίες. Μια ομάδα από το Πόρτλαντ επισκέφτηκε τον παραμελημένο τάφο το 1998 και ασχολήθηκε να τον αποκαταστήσει.