From Wikipedia, the free encyclopedia
H Λουίζ-Ανζελίκ Μπερτέν (γαλλικά: Louise-Angélique Bertin), γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1805 στη Ρος (οικισμός κοντά στην Μπιέβρ, του Εσόν) και πέθανε στις 26 Απριλίου στο Παρίσι, είναι Γαλλίδα ποιήτρια και συνθέτρια.
| Λουίζ Μπερτέν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Louise Bertin (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 15 Ιανουαρίου 1805[1][2] Μπιέβρ[3] |
| Θάνατος | 26 Απριλίου 1877[1][4][2] 6ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[3] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[5] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιήτρια συνθέτρια[6] συγγραφέας |
| Αξιοσημείωτο έργο | La Esmeralda Fausto Le Loup-garou |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Louis-François Bertin και Geneviève-Aimée-Victoire Boutard |
| Αδέλφια | Édouard Bertin Armand Bertin Geneviève Bertin |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Montyon Prize (1896) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Λουίζ Μπερτέν γεννήθηκε στην Μπιέβρ[7] στο κτήμα της οικογένειας, το οποίο και κληρονόμησε αργότερα.[8] Ήταν κόρη του Λουί-Φρανσουά Μπερτέν (Louis-François Bertin), διευθυντή της εφημερίδας Journal des Débats και της Ζενεβιέβ-Αιμέ-Βικτουάρ Μπουτάρ (Geneviève-Aimée-Victoire Boutard). Όταν σταμάτησε η δημοσιογραφική δραστηριότητα του πατέρα της με την καταστολή του ανεξάρτητου Τύπου το 1811 και την αναπηρία της Λουίζ, που έπασχε από πολιομυελίτιδα, καθώς ήταν ανίκανη για οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα, ο πατέρας της ανέλαβε προσωπικά την εκπαίδευση της κόρης του. Η μητέρα της, που ήταν πιανίστρια, της έμαθε να παίζει.[9] [10] Μεγάλωσε σε ένα καλλιτεχνικό και λογοτεχνικό περιβάλλον. Η ενέργειά της διοχετεύτηκε στη ζωγραφική και την ποίηση, καθώς και στη μουσική.[11] Σε επιστολή του αδελφού της αναφέρεται ότι είχε μουσικές δεξιότητες σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών.[12]
Έλαβε ιδιωτικά μαθήματα με τον Φρανσουά-Ζοζέφ Φετί στο τραγούδι, καθώς και στην παράδοση των συνθέσεων ιταλικού στιλ. Για αντίστιξη στράφηκε στον Αντουάν Ρεσά (Antoine Reicha) – φίλο του Χάυντν, ο οποίος ανήκε στο γερμανικό κίνημα συνθέσεων όπως του Μότσαρτ, του Μπετόβεν και του Βέμπερ – ο οποίος ήταν επίσης δάσκαλος του Μπερλιόζ και του Λίστ.[13] Η επιρροή του Αντουάν Ρεσά είναι ίσως η πιο σημαντική, καθώς εκείνος σχετίζεται, για παράδειγμα, με τη χρήση ακανόνιστης μετατροπίας, απροσδόκητων εναλλαγών ή ακόμα με τη χρήση πνευστών.[14]
Κατά τη διάρκεια μιας ιδιωτικής παράστασης στο Σατώ ντε Ρος το 1825, η Λουίζ Μπερτέν έπαιξε το έργο Guy Mannering, αντλώντας έμπνευση από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γούολτερ Σκοτ. Ωστόσο, το έργο θεωρείται έργο μαθητευόμενης συνθέτριας, αφού ήταν μόλις είκοσι ετών και δεν είχε ολοκληρώσει τις μουσικές της σπουδές.[15] [16]
Τα κύρια έργα της Λουίζ Μπερτέν είναι μια κωμική όπερα (Le Loup-garou) καθώς και δύο όπερες που πλησιάζουν το είδος grand opéra: Fausto (1831) και La Esmeralda (1836). Το 1836 στην Όπερα του Παρισιού ανέβηκε η όπερα La Esmeralda - με την Κορνελί Φαλκόν (Cornélie Falcon) στον ομώνυμο ρόλο - το οποίο παίχτηκε μόνο έξι φορές, εν μέσω ταραχών λόγω πολιτικών διαμαχών εναντίον της εφημερίδας Journal des Débats που ίδρυσε ο πατέρας της Λουί-Φρανσουά Μπερτέν.[17] Το λιμπρέτο που έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ βασισμένο στο δράμα του Η Παναγία των Παρισίων λογοκρίθηκε επίσης (εξού και προέκυψε η αλλαγή του τίτλου).[18] Ο Βίκτωρ Ουγκώ ήταν τότε ένας ποιητής με πολλούς επικριτές. Ο Φραντς Λιστ έγραψε ένα ορχηστρικό κομμάτι για σόλο πιάνο (S.476) και μια εκδοχή για πιάνο του Air chanté par Massol (S.477).[19][20]
Η Λουίζ Μπερτέν δεν έτυχε αναγνώρισης λόγω της ποιότητας των συνθέσεων της, αλλά και λόγω της συγκατάβασης των κριτικών προς μια γυναίκα με αναπηρία[13] (μετά την πολιομυελίτιδα κυκλοφορούσε με πατερίτσες), καθώς έβλεπαν στις συνθέσεις της μια «παρηγοριά για τις σωματικές της αναπηρίες» (εφημερίδα Le Siècle), ενώ ο Μπερλιόζ, που διηύθυνε τις πρόβες στην Όπερα, βεβαίωνε στην αλληλογραφία του για τις μουσικές αρετές και τις αρμονικές καινοτομίες ενός έργου που περιγράφει ως «αρρενωπό, δυνατό και νέο». Αν και «η όπερα ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό τις λυρικές παραγωγές της εποχής»,[20] η αποτυχία της La Esmeralda απέτρεψε τη συνθέτρια από το να συνεχίσει να δημιουργεί για τη σκηνή.[19]
Ωστόσο, έγραψε επίσης δώδεκα καντάτες, ορισμένα έργα για συγκεκριμένα μουσικά όργανα, μεταξύ των οποίων έξι μπαλάντες για πιάνο, πέντε συμφωνίες δωματίου (όλες έχουν σωθεί σε χειρόγραφα), καθώς και δύο ποιητικές συλλογές.
Μνημονεύεται στην εφημερίδα La Gazette des femmes ως γυναίκα των γραμμάτων και μουσικός, όπου αναφέρονται κυρίως οι τρεις γνωστές όπερές της, οι συλλογές ποιημάτων της, καθώς και ορισμένα έργα μουσικής δωματίου και μελωδίες.[21]
Του Σαρλ Γκουνό:
Του Maurice Desrez:
Του Napoleon Henri Reber:
Ο Εκτόρ Μπερλιόζ του αφιέρωσε την πρώτη εκδοχή, για φωνή και πιάνο, του κύκλου τραγουδιών του Les Nuits d'été, op. 7, το 1841.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
