Λα Φλες
γαλλική κοινότητα του νομού της Σαρτ From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Λα Φλες (γαλλικά: La Flèche) είναι γαλλική κοινότητα που βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νομού Σαρτ, στη διοικητική περιοχή Περιοχή του Λίγηρα. Είναι υπονομαρχία του νομού και κέντρο της ευρύτερης περιοχής.
| Λα Φλες | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| |||
| Διοίκηση | |||
| Χώρα | Γαλλία[1] | ||
| Διοικητική υπαγωγή | Σαρτ και διαμέρισμα του Λα Φλες | ||
| • Δήμαρχος του Λα Φλες | Nadine Grelet-Certenais (από 2020)[2] | ||
| Ταχυδρομικός κώδικας | 72200[3] | ||
| Κωδικός Κοινότητας | 72154 | ||
| Πληθυσμός | 14.937 (1 Ιανουαρίου 2021)[4] | ||
| Έκταση | 74,21 km²[5] | ||
| Υψόμετρο | 23 μέτρα[6] και 103 μέτρα[6] | ||
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | ||
  Λα Φλες | |||
| Ιστότοπος | http://www.ville-lafleche.fr | ||
 Σχετικά πολυμέσα | |||
  | |||
| δεδομένα | |||
.svg)
.svg)
Έχει πληθυσμό 15.163 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2016, που την καθιστά δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη κοινότητα στο νομό μετά την πρωτεύουσα Λε Μαν. Είναι χτισμένη στις όχθες του Λουάρ, παραπόταμο του Σαρτ, και χαρακτηρίζεται από πυκνό υδρογραφικό δίκτυο.
Οι κάτοικοι ονομάζονται Φλεσουά και Φλεσουάζ.[7]
Η Λα Φλες βρίσκεται στο νότο του νομού Σαρτ, στη διοικητική περιοχή Περιοχή του Λίγηρα, σχεδόν στα σύνορα με το νομό Μαιν-ε-Λουάρ. Απέχει 40 περίπου χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Λε Μαν [8]και 222 χιλιόμετρα κατ'ευθεία γραμμή από το Παρίσι.[9]
Eίναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Λουάρ, παραπόταμου του Σαρτ, σε ύψος 23 έως 103 μέτρων. Ο Μεσημβρινός του Γκρήνουιτς διασχίζει την κοινότητα στο ύψος του αεροδρομίου της πόλης.
Η έκταση της κοινότητας είναι 74,21 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Η πόλη βρίσκεται στο βάθος της κοιλάδας Λουάρ, σε μια τεράστια αμμώδη προσχωσιγενή πεδιάδα που οριοθετείται στα βόρεια από τοπικά απόκρημνες πλαγιές.
Διαθέτει σχετικά πυκνό υδρογραφικό δίκτυο. Η πόλη κάποτε περιβάλλονταν από τάφρο, κάποια ίχνη παραμένουν και σήμερα στο κέντρο της.[10] Ο ποταμός Λουάρ τη διασχίζει από τα ανατολικά προς τα δυτικά και αρκετοί παραπόταμοί του και ρυάκια ρέουν στην επικράτεια της κοινότητας.
Το κλίμα είναι ωκεάνιο: οι χειμώνες είναι ήπιοι και βροχεροί και τα καλοκαίρια δροσερά και υγρά, αν και, λόγω απόστασης από τον Ατλαντικό ωκεανό, το θερμικό εύρος είναι υψηλότερο και οι βροχοπτώσεις λιγότερο πολυάριθμες από ό, τι στην περίπτωση ενός πραγματικού ωκεάνιου κλίματος.
Η προέλευση του ονόματος της Λα Φλες είναι αβέβαιη. Η λέξη flèche στα γαλλικά σημαίνει «βέλος». Ορισμένοι ερευνητές [11] έχουν τεκμηριώσει αρκετές υποθέσεις οι οποίες πιθανότατα σχετίζονται με το αρχαίο λατινικό όνομα Fixa που σημαίνει "κολλημένος", δηλαδή "βράχος κολλημένος στο έδαφος". Στην πραγματικότητα η πόλη βρίσκονταν στα όρια των παλιών επαρχιών Μαιν και Ανζού και είναι πιθανόν μια πέτρα "κολλημένη" στο έδαφος να χρησίμευε ως όριο μεταξύ των δύο επαρχιών και να έδωσε το όνομα Fixa.
Άλλες υποθέσεις υποστηρίζουν ότι το όνομα της πόλης προέρχεται από τη λατινική flexus, που σημαίνει «καμπύλη», όπως η τοποθεσία της πόλης σε μία καμπή του ποταμού Λουάρ, ή ακόμα και το βέλος που προεξέχει στο καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Θωμά. Άλλοι αποδίδουν το όνομα στο fiscus, το οποίο δηλώνει έναν «τόπο διοδίων» ή ένα «σημείο ελέγχου», διόδια. [12]
Κατά τον Μεσαίωνα, η πόλη ήταν ενορία της επισκοπής της Ανζέ και έτσι αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της επαρχίας Ανζού.
Το 1343, το αλάτι κατέστη κρατικό μονοπώλιο κατόπιν εντολής του βασιλιά Φίλιππου ΣΤ΄ της Γαλλίας, ο οποίος επέβαλε τον φόρο επί του αλατιού. Το Ανζού συγκαταλεγόταν μεταξύ των περιοχών του «υψηλού φόρου σε αλάτι» και είχε δεκαέξι «αποθήκες αλατιού», συμπεριλαμβανομένης μία στην πόλη.
Το 1603, ο Γκιγιώμ Φουκέ ντε λα Βαρέν, άρχοντας της Λα Φλες και στη συνέχεια της Σαιντ-Σουζάν (Mayenne) και της Ανζέ, και φίλος του Ερρίκου Δ' της Γαλλίας, συνέβαλε στην ενίσχυση και διαφοροποίηση των λειτουργιών της πόλης. Ο Ερρίκος Δ' ίδρυσε ένα κολλέγιο στο οποίο η διοίκηση ανατέθηκε στους Ιησουίτες. Όταν αυτοί εκδιώχθηκαν το 1762, το κολέγιο έγινε, το 1764, μια προ-στρατιωτική ακαδημία.
Τον 17ο αιώνα, η πόλη, υπό την ηγεσία του Ζερόμ λε Ρουαγιέ ντε λα Ντωβερσιέρ, συμμετείχε στην ίδρυση του Μόντρεαλ του Κεμπέκ. Παράλληλα με το έργο του Μόντρεαλ, ο Ζερόμ λε Ρουαγιέ συνέχισε να εργάζεται για την επέκταση του νοσοκομείου Σαιν-Ζοζέφ, του οποίου ο αριθμός των αδελφών στη Λα Φλες ξεπερνούσε τα πενήντα μέλη.
Το 1790, κατά τη δημιουργία των γαλλικών νομών, ολόκληρο το βορειοανατολικό τμήμα της περιοχής Ανζού, συμπεριλαμβανομένων της Λα Φλες, συνδέθηκε με το νέο νομό Σαρτ.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1793, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βανδέας, η πόλη κατακλύστηκε από τους εξεγερμένους στη μάχη της Λα Φλες.
Το 1808, ο Ναπολέοντας δημιούργησε την στρατιωτική ακαδημία.Το 1866, η κοινότητα Σαιντ-Κολόμπ ενσωματώθηκε στη Λα Φλες. Την 1η Ιανουαρίου 1965, ενσωματώθηκαν οι κοινότητες Σαιν-Ζερμαίν-ντυ-Βαλ και Βερόν.
Η οικονομία της Λα Φλες οργανώνεται ως εξής:
65% εμπόριο
22% βιομηχανία,
7% κατασκευή,
6% γεωργία.
Η παράδοση της τυπογραφίας και των εκδόσεων εξακολουθεί να είναι ζωντανή στην πόλη, με το εργοστάσιο Brodard και Taupin (ομάδα CPI), κορυφαίο ευρωπαϊκό κατασκευαστή βιβλίων με χαρτόδετο χαρτί.
Το μαύρο κοτόπουλο Λα Φλες από τις πόλεις Λα Φλες και Μαλικόρν-συρ-Σαρτ είναι γνωστό για τη λεπτή σάρκα του και τη γεύση του.
Άλλες τοπικές σπεσιαλιτέ περιλαμβάνουν τα μακαρόν με λεμόνι, βιολέτα ή τριαντάφυλλο,[13] τα μαντολάτα με γεύση σοκολάτας «Prytanéens» με θρυμματισμένη πραλίνα, που ονομάζονται έτσι σε αναφορά στην Εθνική στρατιωτική σχολή (Prytanée National Militaire) και τα φις, μικρά γλυκά που σχηματίζονται από κομμάτια μαύρης σοκολάτας, σοκολάτας πορτοκάλι και λεπτοκομμένου μαντολάτου.
Το κρασί Jasnières 6 παράγεται από το λευκό σταφύλι Chenin blanc που καλλιεργείται στις πλαγιές του Λίγηρα και του Ανζού.[14]
Η Λα Φλες συγκαταλέγεται ανάμεσα στις «Πόλεις τέχνης και ιστορίας» και έχει πολλά μνημεία και ιστορικά κτίρια, μερικά από τα οποία είναι:
Εθνική στρατιωτική σχολή (Prytanée National Militaire)
Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, η Φρανσουάζ, δούκισσα του Αλανσόν, και γιαγιά του μέλλοντος Ερρίκου Δ' ίδρυσε ένα κάστρο στη Λα Φλες, όπου ο Αντώνιος της Βουρβόνης, και η σύζυγός του Ιωάννα, μελλοντικοί γονείς του Ερρίκου Δ' έμειναν το 1552. Το κάστρο δόθηκε στους Ιησουίτες από τον Ερρίκο Δ' το 1604 για να ιδρύσουν το «Collège Royal Henry-Le-Grand», προκειμένου να «επιλέξουν και να εκπαιδεύσουν τα καλύτερα μυαλά της εποχής».
Το 1764, μετά την απέλαση των Ιησουιτών, το κολλέγιο μετατράπηκε από τον Λουδοβίκο ΙΕ' σε στρατιωτικό ίδρυμα που σχεδιάστηκε για να εκπαιδεύσει νέους για είσοδο στη Στρατιωτική σχολή. Τα κτίρια φιλοξενούν σήμερα μία από τις έξι στρατιωτικές σχολές στη Γαλλία. Είναι διατεταγμένα γύρω από τρεις αυλές που κυριαρχούνται από το επιβλητικό ανάστημα της εκκλησίας του Αγίου Λουδοβίκου (1607). Το έργο ολοκληρώθηκε το 1655 με την κατασκευή της κεντρικής πύλης με το αέτωμα και την προτομή του Ερρίκου Δ'.
Το κάστρο των Καρμελιτών
Το κάστρο, σήμερα Δημαρχείο, ήταν αρχικά το φρούριο του 11ου αιώνα που έλεγχε τη διάβαση του ποταμού. Οι κόμητες του Μαιν το επέκτειναν και το ενίσχυσαν προς το τέλος του 11ου αιώνα. Αρχικά ήταν ένα ξύλινο κάστρο και αποτέλεσε αντικείμενο πολλών πολιορκιών τον 12ο μέχρι τον 15ο αιώνα. Το κάστρο ξαναχτίστηκε το 1450 και τα ερείπια του κτίσματος της περιόδου αυτής εξακολουθούν να υπάρχουν, με τα σημάδια από βέλη πάνω τους.
Τον 17ο αιώνα, ο Λουδοβίκος ΙΓ' το δώρισε στους Καρμελίτες μοναχούς. Το κύριο κτίριο και το μοναστήρι χρονολογούνται από αυτήν την περίοδο. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, έγινε ιδιωτική ιδιοκτησία. Μετά από μια πυρκαγιά το 1919, το κτίριο αποκαταστάθηκε και πλέον στεγάζει το Δημαρχείο της πόλης και διαθέτει δύο προσωρινά εκθεσιακά δωμάτια.
Ο ζωολογικός κήπος
Δημιουργήθηκε το 1946 από τον Ζακ Μπουιγιώ, φυσιοδίφη, και είναι το παλαιότερο ιδιωτικό πάρκο στη Γαλλία. Περιλαμβάνει 1.200 ζώα 150 ειδών σε 14 εκτάρια. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος τουριστικός προορισμός του νομού Σαρτ, με πάνω από 300.000 επισκέπτες ετησίως. Ο ζωολογικός κήπος έχει συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Απειλούμενων Ειδών (EEP) από το 1989. Πολλά νέα είδη προστίθενται κάθε χρόνο. Το 2008 ο ζωολογικός κήπος απέκτησε τα εξαιρετικά σπάνια λευκά λιοντάρια του Kruger, από τα οποία υπάρχουν μόνο 200 δείγματα στον κόσμο.
Το περίπτερο Φουκέ ντε λα Βαρέν
Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Το περίπτερο χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα. Είναι ανοικτό στους επισκέπτες μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό το περίπτερο είναι το μόνο κτίριο που απομένει από το αρχαίο κάστρο της Λα Φλες.
Ο μύλος του Μπρυέρ
Φωλιασμένος σε μια καμπή του ποταμού Λουάρ, ο μύλος του Μπρυέρ του 14ου αιώνα επιτρέπει στους επισκέπτες να ανακαλύψουν πώς η δύναμη του ποταμού διοχέτευε ένα μηχανισμό μέσω ενός μεγάλου τροχού, παράγοντας αλεύρι, ηλεκτρικό ρεύμα και κομμάτια πάγου. Αυτός είναι ο τελευταίος μύλος στη Γαλλία για την παραγωγή πάγου.
Η παλιά αγορά
Στον Μεσαίωνα στη θέση του υπήρχε ήδη μια ξύλινη αίθουσα αγοράς, ενώ στην πλατεία γινόταν η αγορά σιτηρών. Οι αίθουσες ανοικοδομήθηκαν δύο φορές τον 18ο αιώνα. Το 1737 χτίστηκε με πέτρα και στη συνέχεια επεκτάθηκε το 1772 για να εγκατασταθεί το δημαρχείο. Κλειστό για το κοινό από το 1947, αποκαταστάθηκε αυθεντικά το 1998.
Το 1839, ένα μικρό ιταλικό θέατρο προστέθηκε στον πρώτο όροφο. Ο αρχιτέκτονας που συνέταξε τα σχέδια για το «μικρό θέατρο» ήταν ο Pierre-Félix Delarue, ο οποίος σχεδίασε επίσης πολλά κάστρα στην περιοχή κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.Το θέατρο έχει διατηρήσει μεγάλο μέρος της αρχικής του διακόσμησης, εκτός από τη ζωγραφική του θόλου, που ανανεώθηκε το 1923.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
