Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (ΛΔΚ) ήταν μια βραχύβια προσωρινή κυβέρνηση που οργανώθηκε κατά την παράδοση της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Διακηρύχθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1945, καθώς η Κορέα χωριζόταν σε δύο ζώνες κατοχής, με τη Σοβιετική Ένωση να καταλαμβάνει το βορρά και τις Ηνωμένες Πολιτείες να καταλαμβάνουν το νότο. Βασισμένο σε ένα δίκτυο Λαϊκών Επιτροπών, παρουσίασε ένα πρόγραμμα ριζικών κοινωνικών αλλαγών. Στο νότο, η στρατιωτική κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγόρευσε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας στις 12 Δεκεμβρίου 1945, ενώ στο βορρά, οι σοβιετικές αρχές επέλεξαν τις επιτροπές στη δομή της αναδυόμενης Δημοκρατικής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας (Βόρεια Κορέα).

Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας
12  Σεπτεμβρίου 1945–12  Δεκεμβρίου 1945
Σημαία Έμβλημα
Πρωτεύουσα	Σεούλ
Ίδρυση	12  Σεπτεμβρίου 1945
Πολίτευμα	προσωρινή κυβέρνηση
Γεωγραφικές συντεταγμένες
δεδομένα (π • σ • ε )

Ιστορία

Ίδρυση

Στις 15 Αυγούστου 1945, η Ιαπωνική Αυτοκρατορία ηττήθηκε από τους Συμμάχους. Οι αυτοκρατορικές ιαπωνικές αρχές ζήτησαν να συσταθεί κυβέρνηση για να διασφαλίσει την ασφάλεια των προσώπων της και των περιουσιών τους μετά το τέλος της κατοχής. Ενώ η Σοβιετική Ένωση συνέχισε να πολεμά την Ιαπωνική Αυτοκρατορία στην Τσονγκτζίν, ο Έντο Ριουσάκου, ο οποίος υπηρέτησε στην ιαπωνική γενική κυβέρνηση, προσπάθησε να εξασφαλίσει την επιστροφή των Ιαπώνων. Πρότεινε στον Σονγκ Γιν-ου να αναλάβει τα δικαιώματα ασφάλειας και διαχείρισης της Κορέας, αλλά όταν αυτό απορρίφθηκε, ζήτησε να συναντηθεί με τον Λίου Ουν-χιάνγκ στη Σεούλ. Υπό την ηγεσία του Λιου, η νεοσυσταθείσα Επιτροπή για την Προετοιμασία της Κορεατικής Ανεξαρτησίας (ΕΠΚΑ) οργάνωσε λαϊκές επιτροπές σε ολόκληρη τη χώρα για να συντονίσει τη μετάβαση στην ανεξαρτησία. Στις 28 Αυγούστου 1945, η ΕΠΚΑ ανακοίνωσε ότι θα λειτουργήσει ως προσωρινή εθνική κυβέρνηση της Κορέας.^:p.64 Στις 12 Σεπτεμβρίου, ακτιβιστές της ΕΠΚΑ συναντήθηκαν στη Σεούλ και ίδρυσαν τη ΛΔΚ.

Τα δικαιώματα ασφαλείας και τα διοικητικά δικαιώματα μεταφέρθηκαν στον Λίου και η ασφάλεια των Ιαπώνων που εκκένωναν την Κορεατική Χερσόνησο ήταν εγγυημένη. Κατά συνέπεια, ο Λίου πρότεινε τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

• Άμεση απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων και οικονομικών κρατουμένων σε ολόκληρη τη χώρα.
• Ασφάλεια τροφίμων για 3 μήνες τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο.
• Μην παρεμβαίνετε στις πολιτικές δραστηριότητες.
• Μην παρεμβαίνετε στην εκπαίδευση μαθητών και νέων.
• Μην παρεμβαίνετε στην κινητοποίηση εργατών και αγροτών στα εργατικά συμβούλια .

Ο λόγος για τον οποίο ο Λίου διαπραγματεύτηκε με τον Γενικό Κυβερνήτη, ήταν ότι ο ιαπωνικός στρατός εξακολουθούσε να σφάζει και αφήνει τους Κορεάτες να πεθαίνουν τόσο πριν από την εκκένωση όσο και αμέσως μετά την απελευθέρωση και η ΕΠΚΑ ανησυχούσε ότι ανίσχυροι άνθρωποι θα υποστούν μεγάλη αδικία χωρίς αυτήν. 

Κατά συνέπεια, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός του Γενικού Κυβερνήτη αποδέχθηκε τους όρους. Εκείνο το βράδυ, ο Λίου Ουν-χιάνγκ ξεκίνησε την Εθνική Προπαρασκευαστική Επιτροπή, βασίζοντας τη δομή της στην Ιδρυτική Συμμαχία, ένα υπόγειο μυστικό κίνημα ανεξαρτησίας που είχε σχηματίσει ένα χρόνο πριν, τον Αύγουστο του 1944. Στη συνέχεια, ο Λίου απελευθέρωσε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους από τη Φυλακή Σεονταεμούν. Δύο ημέρες μετά την ίδρυση της Εθνικής Προπαρασκευαστικής Επιτροπής, δημιουργήθηκε, επεκτάθηκε και αναδιοργανώθηκε ένα συστηματικό οργανωτικό δίκτυο. Ο Λίου εξελέγη πρόεδρος και ο Αν Τζε-χονγκ ως αντιπρόεδρος.

Ανάπτυξη

Ο Αναπληρωτής Πρόεδρος Λίου Ουν-χιάνγκ σε ομιλία στη Χριστιανική Αδερφότητα Νέων στη Σεούλ (16 Αυγούστου 1945).

Η ΛΔΚ έχει μεγάλη σημασία στο ότι είναι η πρώτη κορεατική πολιτική οργάνωση που εφαρμόζει την τοπική αυτονομία, με τη μορφή των Λαϊκών Επιτροπών. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου, περισσότερες από 140 επιτροπές είχαν συσταθεί σε εθνικό επίπεδο ως απάντηση στην υποστήριξη του λαού.^[1]

Το οργανωτικό έργο της Εθνικής Προπαρασκευαστικής Επιτροπής πραγματοποιήθηκε επίσης στη Βόρεια Κορέα. Ο ηγέτης στην περιοχή της Βόρειας Κορέας ήταν ο Τσο Μαν-σικ, κάτοικος της Πιονγιάνγκ, που «πήρε μια μη βίαιη αλλά χωρίς συμβιβασμούς διαδρομή» κατά την ιαπωνική αποικιακή περίοδο. Υπό διαφορετικές περιφερειακές συνθήκες στα νότια και βόρεια της Κορεατικής Χερσονήσου, οι Λίου Ουν-χιάνγκ και Τσο Μαν-σικ ξεκίνησαν ταυτόχρονα το ιδρυτικό έργο.^[1]

Η οργάνωση είχε διαφορετικά ονόματα και διαφορές στη σύνθεση, ανάλογα με την περιοχή στην οποία ηγούνταν οι κομμουνιστές ή οι εθνικιστές. Ωστόσο, ο στόχος είχε ένα μεγάλο χαρακτηριστικό στο ότι παρείχε τα θεμέλια για την οικοδόμηση ενός νέου έθνους ως «αυτοδιοικούμενη λαϊκή οργάνωση», που δημιουργήθηκε από εθνικιστές και σοσιαλιστές που είχαν εμπλακεί στο κίνημα της ανεξαρτησίας κατά την ιαπωνική αποικιακή περίοδο.^[1]

Ο Σέο Γουνγκ-σέοκ, ένας καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Σουνγκιουνκουάν είπε, «Εάν δεν υπήρχε κάποια οργάνωση όπως η λαϊκή επιτροπή μετά την απελευθέρωση, θα υπήρχε μεγάλη σύγχυση. Αυτό επειδή οι μεγάλες ομάδες κινήσεων ανεξαρτησίας, συμπεριλαμβανομένης της Προσωρινής Κυβέρνησης της Κορέας, ήταν πολύ μακριά. Ωστόσο, πριν από την απελευθέρωση, η ιδρυτική συμμαχία οργανώθηκε κυρίως από εγχώριες ομάδες, οι οποίες ήταν σε θέση να εκτελέσουν εθελοντικά μεγάλα καθήκοντα, όπως η ασφάλεια και η διοίκηση».^[2]

Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα της ΛΔΚ παρουσιάστηκε στο πρόγραμμα των είκοσι επτά σημείων της 14ης Σεπτεμβρίου. Το πρόγραμμα περιελάμβανε: «τη δήμευση χωρίς αποζημίωση γης που κατέχουν οι Ιάπωνες και συνεργάτες, δωρεάν διανομή αυτής της γης στους αγρότες, όρια ενοικίου στη μη διανεμημένη γη, εθνικοποίηση τέτοιων μεγάλων βιομηχανιών όπως η εξόρυξη, η μεταφορά, οι τράπεζες και η επικοινωνία, κρατική εποπτεία των μικρών και μεσαίων εταιρειών, εγγυημένα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του λόγου, του Τύπου, της συνέλευσης και της πίστης, καθολική ψηφοφορία για ενήλικες άνω των δεκαοκτώ ετών, ισότητα για τις γυναίκες, μεταρρυθμίσεις του εργατικού δικαίου συμπεριλαμβανομένων της οκτάωρης ημέρας, του ελάχιστου μισθού και απαγόρευση της παιδικής εργασίας και, τέλος, δημιουργία στενών σχέσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την ΕΣΣΔ, την Αγγλία και την Κίνα, και θετική αντίθεση σε τυχόν ξένες επιρροές που παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις του κράτους».^{:p.65–6:p.88}

Εξελίξεις

Συνεργασία στο Βορρά

Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα εισήλθαν στην Πιονγιάνγκ στις 24 Αυγούστου 1945, βρήκαν μια τοπική Λαϊκή Επιτροπή που ιδρύθηκε εκεί, με επικεφαλής τον βετεράνο Χριστιανό εθνικιστή Τσο Μαν-σικ.^:p.54–57 Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς ομολόγους τους, οι σοβιετικές αρχές αναγνώρισαν και συνεργάστηκαν με τις Λαϊκές Επιτροπές.^{:pp.105–107:p.227–228} Βάση ορισμένων αναφορών, ο Τσο Μαν-σικ ήταν η πρώτη επιλογή της σοβιετικής κυβέρνησης να ηγηθεί της Βόρειας Κορέας.^{:p.12 :p.23}

Τον Δεκέμβριο του 1945, στη Διάσκεψη της Μόσχας, η Σοβιετική Ένωση συμφώνησε σε μια πρόταση των ΗΠΑ για την επίβλεψη της Κορέας για έως και πέντε χρόνια πριν από την ανεξαρτησία. Οι περισσότεροι Κορεάτες ζήτησαν άμεση ανεξαρτησία, αλλά ο Κιμ και οι άλλοι κομμουνιστές υποστήριξαν την πρόταση υπό την πίεση της σοβιετικής κυβέρνησης. Ο Τσο Μαν-σικ αντιτάχθηκε στην πρόταση σε δημόσια συνάντηση στις 4 Ιανουαρίου 1946 και εξαφανίστηκε σε κατ 'οίκον περιορισμό.^{:p.59:p.187–190} Στις 8 Φεβρουαρίου 1946, οι λαϊκές επιτροπές αναδιοργανώθηκαν ως προσωρινές λαϊκές επιτροπές που κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές.^:p.60 Το νέο καθεστώς θέσπισε δημοφιλείς πολιτικές αναδιανομής γης, εθνικοποίηση της βιομηχανίας, μεταρρύθμιση του εργατικού δικαίου και ισότητα για τις γυναίκες.^:p.107 Εν τω μεταξύ, οι υπάρχουσες κομμουνιστικές ομάδες ανασυστάθηκαν ως Εργατικό Κόμμα της Κορέας, υπό την ηγεσία του Κιμ Ιλ-σονγκ.^:p.148

Μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων για ενοποίηση, η Δημοκρατική Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (ΔΛΔΚ) ανακηρύχθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1948, με τον Κιμ Ιλ-Σονγκ ως πρωθυπουργό.^:p.60–61

Διάλυση στο Νότο

Μετά την αμερικανική άφιξη το Σεπτέμβριο του 1945, η Στρατιωτική Κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κορέα έλεγχε τη χερσόνησο νότια του 38ου παραλλήλου. Ο στρατιωτικός κυβερνήτης, Αντιστράτηγος Τζον Ρ. Χοτζ, αρνήθηκε να αναγνωρίσει την ΛΔΚ και τις Λαϊκές Επιτροπές της και τις έθεσε εκτός νόμου στις 12 Δεκεμβρίου.^:p.57 Αργότερα δήλωσε, «μία από τις αποστολές μας ήταν να διαλύσουμε αυτήν την κομμουνιστική κυβέρνηση».^:p.202 Στις 19 Ιουλίου 1947, ο Λίου Ουν-χιάνγκ δολοφονήθηκε από έναν δεξιό Κορεάτη. ^:p.65

Ορισμένες τοπικές μονάδες της Λαϊκής Δημοκρατίας παρέμειναν ενεργές στην περιοχή Τζεολά και ειδικά στο νησί Τζέτζου, όπου η παρουσία τους, μαζί με τις επιθετικές αντικομμουνιστικές συμμορίες νεολαίας, συνέβαλαν σε εντάσεις που εξερράγησαν στα γεγονότα που είναι γνωστά ως Εξέγερση του Τζέτζου του 1948– 1949. ^:p.221

Σε όλη τη χώρα

Στις αρχές Νοεμβρίου δημιουργήθηκε η Γενική Ομοσπονδία Συνδικάτων της Κορέας (ΓΟΣΚ) και η έγκρισή της για τη ΛΔΚ και το πρόγραμμά της. Ο Δεκέμβριος είδε τη δημιουργία της Ένωσης Εργαζομένων στη Γεωργία της Κορέας, του Κορεατικού Δημοκρατικού Συνδέσμου Νεολαίας και της Σοσιαλιστικής Ένωσης Γυναικών της Κορέας, και την υποστήριξή τους στη ΛΔΚ.^:p.75

Δείτε επίσης

• Διχοτόμηση της Κορέας

Παραπομπές

1. Lim, Young-Tae. 50 Year History of Korea. σελ. 27.
2. People Contemporary History, Lyuh Woon-hyung