Κολλυβάδες
From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Κολλυβάδες ήταν μέλη ενός κινήματος εντός της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που ξεκίνησε το δεύτερο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα στην μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους και το οποίο αγωνίστηκε για την αποκατάσταση των παραδοσιακών πρακτικών σε αντίθεση με αδικαιολόγητες καινοτομίες[lower-greek 1] και το οποίο μετατράπηκε απροσδόκητα σε κίνημα πνευματικής αναγέννησης. Οι Κολλυβάδες υπήρξαν ο αντίποδας των ευρωπαϊστών, δηλαδή των επηρεασμένων από τις αρχές του Διαφωτισμού και του Εγκυκλοπαιδισμού.
Το όνομα του κινήματος προέρχεται από τα κόλλυβα (βρασμένο σιτάρι) που χρησιμοποιούνται για την τέλεση των μνημοσύνων. Οι υποστηρικτές του κινήματος ήταν Αθωνίτες μοναχοί που ήταν αυστηρά προσκολλημένοι στην Ιερή Παράδοση και επέμεναν ότι τα μνημόσυνα δεν πρέπει να τελούνται τις Κυριακές, γιατί αυτή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, αλλά το Σάββατο, που είναι η συνηθισμένη ημέρα για να τιμάται η μνήμη των νεκρών. Ήταν επίσης υπέρ της συχνής λήψης της Θείας Κοινωνίας και εξασκούσαν την αδιάκοπη προσευχή της καρδιάς.
Οι όροι «Κολλυβάδες», «Κολλυβισταί» και «Σαββατιανοί» ήταν επίθετα που αρχικά χρησιμοποιούνταν σαρκαστικά ως προσβολές, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου έγιναν τίτλος τιμής[2]. Επικεφαλής του κινήματος ήταν ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης (1713-1784), ο Άγιος Μακάριος Νοταράς (1731-1805), ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809), και ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1722- 1813).