![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/39/Ken_Russell_2008.jpg/640px-Ken_Russell_2008.jpg&w=640&q=50)
Κεν Ράσελ
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Χένρι Κένεθ Άλφρεντ Ράσελ, γνωστός ως Κεν Ράσελ (αγγλικά: Ken Russell, 3 Ιουλίου 1927 – 27 Νοεμβρίου 2011)[9][10] ήταν Βρετανός σκηνοθέτης, γνωστός για την πρωτοποριακή του δουλειά στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, καθώς και για το επιβλητικό και αμφιλεγόμενο ύφος του. Οι ταινίες του ήταν κυρίως ελεύθερες διασκευές υπαρχόντων κειμένων ή βιογραφιών, κυρίως συνθετών της ρομαντικής εποχής. Ο Ράσελ άρχισε να σκηνοθετεί για το BBC, όπου έκανε δημιουργικές προσαρμογές της ζωής συνθετών που ήταν ασυνήθιστες για την εποχή. Σκηνοθέτησε επίσης πολλές ταινίες μεγάλου μήκους τόσο ανεξάρτητα όσο και για κινηματογραφικά στούντιο.
Κεν Ράσελ | |
---|---|
![]() Ο Ράσελ το 2002 | |
Γέννηση | 3 Ιουλίου 1927[1][2][3] Σαουθάμπτον[4] |
Θάνατος | 27 Νοεμβρίου 2011[5][1][2] Λονδίνο[4] |
Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένο Βασίλειο |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου, Pangbourne College και Walthamstow College of Art |
Ιδιότητα | σκηνοθέτης κινηματογράφου, ηθοποιός, σεναριογράφος, κινηματογραφιστής[6], παραγωγός ταινιών, μοντέρ, σκηνοθέτης τηλεόρασης[7] και σκηνοθέτης[8] |
Σύζυγος | Hetty Baynes (1992–1999) και Shirley Ann Russell (1956–1978) |
![]() | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ο Ράσελ είναι περισσότερο γνωστός για το βραβευμένο με Όσκαρ αισθηματικό δράμα Ερωτευμένες γυναίκες του 1969, για την ιστορική δραματική ταινία τρόμου Οι δαιμονισμένες (1971), για τη μουσική ταινία φαντασίας Τόμμυ (1975), με τους Who και για την ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας Ανεξέλεγκτες καταστάσεις (1980). Ο Ράσελ σκηνοθέτησε επίσης αρκετές ταινίες βασισμένες στη ζωή συνθετών κλασικής μουσικής, όπως οι Έντουαρντ Έλγκαρ, Φρέντερικ Ντέλιους, Πιοτρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι, Γκούσταβ Μάλερ και Φραντς Λιστ.[11]
Ο κριτικός κινηματογράφου Μαρκ Κέρμοουντ, προσπαθώντας το 2006 να συνοψίσει το έργο του σκηνοθέτη, αποκάλεσε τον Ράσελ «κάποιον που απέδειξε ότι ο βρετανικός κινηματογράφος δεν είναι ανάγκη να είναι ο ρεαλισμός του νεροχύτη - θα μπορούσε να είναι εξίσου επιβλητικός όπως ο Φελίνι».[12]