Κατάλογος των κυβερνητών του Μομφερράτου

Οι Μαρκήσιοι και οι Δούκες του Μομφερράτου ήταν κυβερνήτες μιας περιοχής στο Πεδεμόντιο νότια του Πάδου και ανατολικά από το Τορίνο, που ονομάστηκε Μαρκιωνία του Μομφερράτου.^[1] Η μαρκιωνία ιδρύθηκε από τον Βερεγγάριο Β΄ της Λομβαρδίας (950) στην διάρκεια μιας ανακατανομής των εξουσιών στα βορειοδυτικά του βασιλείου· κυβερνήθηκε μερικούς αιώνες από τον Οίκο των Αλεράμιτσι και μετά περιήλθε στον Οίκο των Παλαιολόγων. Ο Μαξιμιλιανός Β΄ των Αψβούργων της Γερμανίας προήγαγε τη μαρκιωνία σε Δουκάτο του Μομφερράτου (1574)

Τα σύμβολα της μαρκιωνίας του Μομφερράτου

Οίκος των Αλεράμιτσι

• Γουλιέλμος Α΄ του Μομφερράτου (933)
• Αλεράμο του Μομφερράτου (933 - 967), συμβασιλέας ο γιος του Γουλιέλμος Β΄ του Μομφερράτου
• Όθων Α΄ του Μομφερράτου (967 – 991)
• Γουλιέλμος Γ΄ του Μομφερράτου (991 – 1042)
• Όθων Β΄ του Μομφερράτου (1042 – 1084), συμβασιλέας ο αδελφός του Ερρίκος του Μομφερράτου (απεβ. το 1045)
• Γουλιέλμος Δ΄ του Μομφερράτου (1084 - 1100)
• Ρενιέ, μαρκήσιος του Μομφερράτου (1100 - 1136)
• Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου (1136 - 1191)
• Κορράδος του Μομφερράτου (1191 - 1192)
• Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός (1192 - 1207)
• Γουλιέλμος ΣΤ΄ του Μομφερράτου (1207 - 1225)
• Βονιφάτιος Β΄ του Μομφερράτου (1225 - 1255)
• Γουλιέλμος Ζ΄ του Μομφερράτου (1255 - 1292)
• Ιωάννης Α΄ του Μομφερράτου (1292 - 1305)

Δυναστεία των Παλαιολόγων

Η μαρκιωνία του Μομφερράτου (σε βαθύ κόκκινο) στα τέλη του 15ου αιώνα.

• Θεόδωρος Α΄ του Μομφερράτου (1306 - 1338), ανιψιός του Ιωάννη Α΄
• Ιωάννης Β΄ του Μομφερράτου (1338 - 1372)
• Όθων Γ΄ του Μομφερράτου (1372 - 1378) ^[2]
• Ιωάννης Γ΄ του Μομφερράτου (1378 - 1381) ^[2]
• Θεόδωρος Β΄ του Μομφερράτου (1381 - 1418) ^[2]
• Ιωάννης-Ιάκωβος του Μομφερράτου (1418 - 1445)
• Ιωάννης Δ΄ του Μομφερράτου (1445 - 1464)
• Γουλιέλμος Η΄ του Μονφεράτου (1464 - 1483)
• Βονιφάτιος Γ΄ του Μομφερράτου (1483 - 1494)
• Γουλιέλμος Θ΄ του Μομφερράτου (1494 - 1518)
• Βονιφάτιος Δ΄ του Μομφερράτου (1518 - 1530)
• Ιωάννης-Γεώργιος του Μομφερράτου (1530 - 1533), ακολούθησε Ισπανική κατοχή (1533 - 1536)

Οίκος των Γκοντζάγκα

Ο Κάρολος Ε΄ των Αψβούργων της Γερμανίας παραχώρησε τη μαρκιωνία στους Γκοντζάγκα, παρά το γεγονός ότι την διεκδικούσαν η Σαβοΐα και η μαρκιωνία του Σαλούτσο· κατοχυρώθηκε με την ειρήνη του Kατώ-Καμπρεζί.^[3]

• Φρειδερίκος Β΄ Γκοντζάγκα (1536 - 1540)
• Φραγκίσκος Γ΄ της Μάντουα (1540 - 1550)
• Γουλιέλμος της Μάντουα (1550 - 1587)
• Βιντσέντσο Α΄ Γκοντζάγκα (1587 - 1612)
• Φραγκίσκος Δ΄ Γκοντζάγκα (1612)
• Φερδινάνδος Γκοντζάγκα (1612 - 1626)
• Βιντσέντσο Β΄ Γκοντζάγκα (1626 - 1627)
• Πόλεμος της διαδοχής των Μάντουα (1627 - 1631)
• Μαρία Γκοντζάγκα, δούκισσα του Μομφερράτου (1612 - 1661)
• Κάρολος Α΄ της Μάντουα (1627 - 1637)
• Κάρολος Β΄ Γκοντζάγκα-Νεβέρ (1637 - 1665)
• Φερδινάνδος Κάρολος της Μάντουα (1665 - 1708)

Οίκος της Σαβοΐας

• Μαυρίκιος Ιωσήφ της Σαβοΐας (1762 - 1799)
• Οντόνε (1846 - 1866)

Παραπομπές

1. "Marquess" (now normally "Marquis" for titles outside the British Isles) may also be rendered by the Germanic equivalent, Markgraf Margrave, the Latin Marchio and the Italian Marchese. Montferrat is also called Monferrato.
2. cit: Secondotto, Marquess of Montferrat, John III, Marquess of Montferrat, Theodore II, Marquess of Montferrat and Guglielmo, who were the sons of Elisabeth, daughter of James III of Majorca, and of John II, Marquess of Montferrat, have been called Dukes. Historiae et Urbium Regionum Italiae rariores, Volume 114, Cronica del Montferrato, Benvenuto Sangiorgio, Arnaldo Forni Editore 1780.
3. Fabbri, Paolo; Carter, Tim (1994), Monteverdi

Πηγές

• Haberstumpf, Walter (2009). Regesti dei Marchesi di Monferrato (secoli IX-XVI). Alessandria: San Giorgio Editrice.
• Circolo Culturale I Marchesi del Monferrato (external link to website devoted to dynastic history)
• Haberstumpf, Walter. Dinastie europee nel Mediterraneo orientale. I Monferrato e i Savoia nei secoli XII–XV, 1995 (external link to downloadable text).
• The Margraves of Montferrat and Kings of Thessalonica, 961–1573 AD
• Usseglio, Leopoldo. I Marchesi di Monferrato in Italia ed in Oriente durante i secoli XII e XIII, 1926.