![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/67/Chinese_civilians_to_be_buried_alive.jpg/640px-Chinese_civilians_to_be_buried_alive.jpg&w=640&q=50)
Ιαπωνικά εγκλήματα πολέμου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Τα Ιαπωνικά εγκλήματα πολέμου συνέβησαν σε πολλές χώρες της Ασίας και του Ειρηνικού κατά τη διάρκεια του «Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού», κυρίως κατά τη διάρκεια του Β΄ Σινοϊαπωνικού Πολέμου και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποια από τα περιστατικά έχουν επίσης ονομαστεί ως «Ασιατικό Ολοκαύτωμα»[1] και «Ιαπωνικές στρατιωτικές θηριωδίες».[2][3][4] Κάποια από τα εγκλήματα πολέμου διαπράχθηκαν από το στρατό της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας στα τέλη του 19ου αιώνα, αν και τα περισσότερα διαπράχθηκαν στο πρώτο μέρος της «Εποχής Σόβα» (Ιαπωνικά: 昭和時代, Shōwa jidai), όπως ονομάστηκε η βασιλεία του Αυτοκράτορα Χιροχίτο, έως τη στρατιωτική ήττα της Ιαπωνίας το 1945.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/67/Chinese_civilians_to_be_buried_alive.jpg/640px-Chinese_civilians_to_be_buried_alive.jpg)
Ιστορικοί και κυβερνήσεις κάποιων χωρών θεωρούν τις Αυτοκρατορικές Ιαπωνικές Στρατιωτικές Δυνάμεις, πρώην Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Στρατό, το Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό και την Ιαπωνική Αυτοκρατορική οικογένεια, ειδικά τον Αυτοκράτορα Χιροχίτο, υπεύθυνους για τις δολοφονίες και άλλα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον εκατομμυρίων αμάχων και αιχμάλωτων πολέμου.[5][6][7][8][9] Κάποιοι Ιάπωνες στρατιώτες έχουν παραδεχθεί ότι διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα.[10] Οι αεροπόροι της Αυτοκρατορικής Ιαπωνικής Εναέριας Στρατιωτικής Υπηρεσίας και της Αυτοκρατορικής Ιαπωνικής Ναυτικής Εναέριας Υπηρεσίας δεν συμπεριλήφθηκαν ως εγκληματίες πολέμου, καθώς δεν υπήρχε θετικό ή εθιμικό διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο που να απαγορεύει τις παράνομες συμπεριφορές των εναέριων πολεμικών επιχειρήσεων πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Αυτοκρατορική Ιαπωνική Εναέρια Στρατιωτική Υπηρεσία έλαβε συμμετοχή σε χημικές και βιολογικές επιθέσεις σε εχθρικούς υπηκόους κατά τη διάρκεια του Β΄ Σινοϊαπωνικού Πολέμου και του του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και η χρήση τέτοιων όπλων στον πόλεμο ήταν γενικά απαγορευμένη από τις διεθνείς συμφωνίες που υπογεγραμμένες και από την Ιαπωνία, όπως οι «Συμβάσεις της Χάγης» των 1899 («Α΄ Συνδιάσκεψις της ειρήνης του 1899») και 1907 («Β΄ Συνδιάσκεψις της ειρήνης του 1907»), οι οποίες απαγόρευσαν τη χρήση του «δηλητηρίου ή δηλητηριασμένων όπλων» στον πόλεμο.[11][12]
Από τη δεκαετία του 1950, ανώτεροι αξιωματούχοι της Ιαπωνικής κυβέρνησης έχουν εκφράσει πολυάριθμες απολογίες για τα εγκλήματα πολέμου της χώρας τους. Το Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ιαπωνίας αναφέρει ότι η χώρα αναγνωρίζει το ρόλο της στην πρόκληση «τεράστιων καταστροφών και δεινών» κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδίως σε σχέση με την είσοδο του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού στην πόλη Ναντσίνγκ, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Ιάπωνες στρατιώτες σκότωσαν ένα μεγάλο αριθμό αμάχων και άσκησαν λεηλασίες και βιασμούς.[13] Κάποια μέλη του Ιαπωνικού Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (Ιαπωνικά: 自由民主党, Jiyū-Minshutō) στην Ιαπωνική κυβέρνηση, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Γιουνισίρο Κοϊζούμι και ο νυν πρωθυπουργός Σίνζο Άμπε έχουν προσευχηθεί στο Βωμό Γιασουκούνι (Ιαπωνικά: 靖国神社 ή 靖國神社, Yasukuni Jinja), ο οποίος περιλαμβάνει στους τιμώμενους πεσόντες πολέμου και καταδικασμένους εγκληματίες πολέμου Α΄ κλάσης. Σε κάποια σχολικά βιβλία Ιστορίας στην Ιαπωνία υπάρχουν μόνο σύντομες αναφορές στα διάφορα εγκλήματα πολέμου,[14] ενώ μέλη του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο Σίνζο Άμπε, έχουν αρνηθεί κάποιες από τις φρικαλεότητες, όπως τη συμμετοχή της κυβέρνησης στην απαγωγή γυναικών για να χρησιμοποιηθούν ως «γυναίκες ανακούφισης» (ακούσια πόρνες).[10][15] Εκτός από το ιαπωνικό στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό, οι Αρχές των Συμμάχων διαπίστωσαν επίσης ότι Κορεάτες και Ταϊβανέζοι, που υπηρετούσαν στις δυνάμεις της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας διαπράξαν εγκλήματα πολέμου.