Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ
Γάλλος βιολόγος / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ζαν Μπατίστ Πιέρ Αντουάν ντε Μονέ, Σεβαλιέ ντε λα Μαρκ (Jean-Baptiste Pierre Antoine de Monet, Chevalier de la Marck, Μπαζεντέν, 1 Αυγούστου 1744 - Παρίσι, 18 Δεκεμβρίου 1829), συχνά γνωστός απλώς ως Λαμάρκ, ήταν Γάλλος φυσιοδίφης, ακαδημαϊκός και υποστηρικτής της ιδέας ότι η εξέλιξη συμβαίνει και διεξάγεται σύμφωνα με φυσικούς νόμους.
Jean-Baptiste Pierre Antoine de Monet, Chevalier de la Marck | |
---|---|
Πορτραίτο του Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ | |
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 1 Αυγούστου 1744 (1744-08-01) Μπαζεντέν, Πικαρδία, Γαλλία |
Θάνατος | 18 Δεκεμβρίου 1829 (85 ετών) Παρίσι, Γαλλία |
Αιτία θανάτου | heart attack |
Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Μονπαρνάς |
Εθνικότητα | Γαλλική |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά[1] Γαλλικά[2] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | Φυσιοδίφης |
Εργοδότης | Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι |
Αξιοσημείωτο έργο | Εξέλιξη, Κληρονομικότητα επίκτητων χαρακτηριστικών |
Οικογένεια | |
Αδέλφια | Philippe François de Monet de Lamarck |
Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
Βαθμός/στρατός | Υπολοχαγός/Γρεναδιέρος |
Πόλεμοι/μάχες | Επταετής Πόλεμος |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο Λαμάρκ πολέμησε στον Επταετή Πόλεμο με την Πρωσία, και τιμήθηκε για την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης.[3] Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Μονακό, ενδιαφέρθηκε για τη φυσική ιστορία και αποφάσισε να σπουδάσει ιατρική.[4] Αποσύρθηκε από τον στρατό αφού τραυματίστηκε το 1766 και συνέχισε τις ιατρικές σπουδές του.[4]
Ο Λαμάρκ ανέπτυξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη βοτανική, και αργότερα, μετά τη δημοσίευση του τρίτομου έργου του, Flora française, έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών το 1779. Άρχισε να ασχολείται με τον Jardin des Plantes (Κήπος των Φυτών) και διορίστηκε στην Έδρα της Βοτανικής το 1788. Όταν ιδρύθηκε το Muséum national d'Histoire naturelle (Εθνικό μουσείο φυσικής ιστορίας) το 1793, ο Λαμάρκ διορίστηκε καθηγητής ζωολογίας. Το 1801, δημοσίευσε το Système des animaux sans vertèbres, ένα μείζον έργο στην ταξινόμηση των ασπόνδυλων, όρο τον οποίο εφηύρε ο ίδιος. Σε μία δημοσίευση του 1802, έγινε ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τον όρο βιολογία με τη σύγχρονη σημασία του.[5][6] Ο Λαμάρκ συνέχισε το έργο του στη βιολογία των ασπόνδυλων ως αυθεντία.
Στη σύγχρονη εποχή, ο Λαμάρκ μνημονεύεται κυρίως για τη θεωρία της κληρονομικότητας των επίκτητων χαρακτηριστικών, αποκαλούμενη και μαλακή κληρονομικότητα ή Λαμαρκισμός. Ωστόσο, η ιδέα του για τη μαλακή κληρονομικότητα ήταν ίσως απήχηση της λαϊκής σοφίας της εποχής, αποδεκτή από πολλούς φυσιοδίφες. Η συνεισφορά του Λαμάρκ στην εξελικτική θεωρία συνίσταται από την πρώτη πραγματικά συνεκτική θεωρία εξέλιξης, στην οποία μια αλχημιστική περιπλεκτική δύναμη οδηγεί τους οργανισμούς στην κλίμακα της πολυπλοκότητας, και μία άλλη περιβαλλοντική δύναμη τους προσαρμόζει στα τοπικά περιβάλλοντά τους μέσω της χρήσης ή παύσης της χρήσης χαρακτηριστικών, διαφοροποιώντας τους από άλλους οργανισμούς.[7]