![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/12/Giuseppina_Grassini_by_Louise_%25C3%2589lisabeth_Vig%25C3%25A9e_Le_Brun_2.jpg/640px-Giuseppina_Grassini_by_Louise_%25C3%2589lisabeth_Vig%25C3%25A9e_Le_Brun_2.jpg&w=640&q=50)
Ζαΐρα (Βολταίρος)
τραγωδία του Βολταίρου, 1732 / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ζαΐρα (γαλλικός τίτλος: Zaïre) είναι πεντάπρακτη τραγωδία σε στίχους του Βολταίρου με πρώτη δημόσια παράσταση το 1732 στην Κομεντί Φρανσαίζ. Θέτοντας το θέατρο στην υπηρεσία των ιδεών του Διαφωτισμού, ο συγγραφέας ασκεί κριτική στον θρησκευτικό φανατισμό και τις καταστροφικές του συνέπειες.[1]
![]() Η Τζουζεπίνα Γκρασίνι στον ρόλο της Ζαΐρας, Ελιζαμπέτ Βιζέ Λε Μπρεν (1805) | |
Συγγραφέας | Βολταίρος |
---|---|
Γλώσσα | Γαλλικά |
Ημερομηνία δημιουργίας | 1733 |
Μορφή | θεατρικό έργο |
![]() | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Αναφέρεται στην ιστορία μιας Χριστιανής σκλάβας που ταλαντεύεται ανάμεσα στον έρωτα για τον μουσουλμάνο δεσμώτη της και το καθήκον της απέναντι στον Χριστιανό πατέρα και αδερφό της. Η τραγική της μοίρα δεν προκαλείται από δική της υπαιτιότητα, αλλά από τη ζήλια του Μουσουλμάνου εραστή της και τη μισαλλοδοξία των δικών της.
Η Ζαΐρα ήταν η πρώτη επιτυχημένη γαλλική τραγωδία που περιλάμβανε Γάλλους. Ο Βολταίρος τοποθέτησε τη δράση στην Ιερουσαλήμ του 13ου αιώνα, την «εποχή του Αγίου Λουδοβίκου». Ωστόσο, η πλοκή και οι χαρακτήρες είναι σε μεγάλο βαθμό μυθοπλασία. Οι ιστορικοί χαρακτήρες στους οποίους αναφέρεται, μέλη των οικογενειών Λουζινιάν και Σατιγιόν, σχετίζονταν με γεγονότα των Σταυροφοριών αλλά δεν ζούσαν την εποχή του Λουδοβίκου Θ΄. Αν και συχνά τονίζεται η ομοιότητα της πλοκής μεταξύ του έργου και του Οθέλλου του Σαίξπηρ, η ομοιότητα είναι μόνο επιφανειακή.[2]
Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και στο εξωτερικό και αναβίωσε το 1874 με τη Σάρα Μπερνάρ στον ομώνυμο ρόλο. Ήταν το μόνο από τα έργα του Βολταίρου που παίχτηκε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και παρέμεινε στο ρεπερτόριο της Κομεντί Φρανσαίζ μέχρι το 1936.[3] Το έργο αποτέλεσε την έμπνευση για δεκατρείς όπερες.