![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/47/CheyFidel.jpg/640px-CheyFidel.jpg&w=640&q=50)
Επακόλουθα της Κουβανικής Επανάστασης
Γεγονότα που ακολούθησαν μετά την κουβανική επανάσταση / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο απόηχος της κουβανικής επανάστασης είναι μια περίοδος στην κουβανική ιστορία που συνήθως ορίζεται ότι ξεκινά το 1959 και λήγει το 1970. Η περίοδος περιλαμβάνει πρώιμες εγχώριες μεταρρυθμίσεις, αυξανόμενες διεθνείς εντάσεις και τελειώνει με την αποτυχία της συγκομιδής ζάχαρης του 1970.[1][2]
Επακόλουθα της Κουβανικής Επανάστασης | |
---|---|
Μέρος του Ψυχρού Πολέμου | |
![]() Ο Τσε Γκεβάρα (αριστερά) και ο Φιντέλ Κάστρο (δεξιά) το 1961. | |
Ημερομηνία | 1959-1970 |
Τοποθεσία | Κούβα |
Έκβαση | Σειρά γεγονότων συμπεριλαμβανομένων:
|
Το 1959, αμέσως μετά την επανάσταση, ο Φιντέλ Κάστρο θα επισκεπτόταν τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζητήσει βοήθεια και να καυχηθεί για σχέδια αγροτικής μεταρρύθμισης, τα οποία πίστευε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα εκτιμούσε. Καθ' όλη τη διάρκεια του 1960 οι εντάσεις κλιμακώθηκαν αργά και σταθερά μεταξύ της Κούβας και των Ηνωμένων Πολιτειών λόγω των εθνικοποιήσεων διαφόρων αμερικανικών εταιρειών, των αντίποινων οικονομικών κυρώσεων και των αντεπαναστατικών βομβαρδισμών. Τον Ιανουάριο του 1961 οι ΗΠΑ διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με την Κούβα και η Σοβιετική Ένωση άρχισε να στερεοποιεί τις σχέσεις με την Κούβα. Οι ΗΠΑ φοβήθηκαν την αυξανόμενη σοβιετική επιρροή στην Κούβα και υποστήριξαν την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων του Απριλίου 1961. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1961 ο Φιντέλ Κάστρο εξέφρασε για πρώτη φορά ανοιχτά τις κομμουνιστικές του συμπάθειες. Οι φόβοι του Κάστρο για μια νέα εισβολή και οι νέοι Σοβιετικοί σύμμαχοί του επηρέασαν την απόφασή του να τοποθετήσει πυρηνικούς πυραύλους στην Κούβα, πυροδοτώντας την κρίση των πυραύλων της Κούβας.[3]
Στον απόηχο της κουβανικής κρίσης πυραύλων του 1962, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποσχέθηκαν να μην εισβάλουν στην Κούβα μελλοντικά. Προς συμμόρφωση με αυτή τη συμφωνία, οι ΗΠΑ απέσυραν κάθε υποστήριξη από το Αλζάντος, ακρωτηριάζοντας ουσιαστικά την αντίσταση που στερούνταν από πόρους.[4] Η αντεπαναστατική σύγκρουση, γνωστή στο εξωτερικό ως Εξέγερση του Εσκάμπραϊ, διήρκεσε περίπου μέχρι το 1965, και έκτοτε έχει χαρακτηριστεί ως ο "Πόλεμος κατά των Ληστών" από την κουβανική κυβέρνηση.[4]
Κατά την πρώτη δεκαετία μετά την κουβανική επανάσταση, διάφορες μεταρρυθμίσεις στην κουβανική κοινωνία αφορούσαν τη φυλετική ενσωμάτωση, την ισότητα των γυναικών, τις επικοινωνίες, την υγειονομική περίθαλψη, τη στέγαση και την εκπαίδευση. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960, όλα τα παιδιά της Κούβας έλαβαν τουλάχιστον κάποια εκπαίδευση, σε σύγκριση με λιγότερα από τα μισά πριν από το 1959.[5] Η νομοθεσία κατά των διακρίσεων καθώς και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις βοήθησαν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Αφρο-Κουβανών.[6] Καθώς το ζήτημα της φυλετικής ενσωμάτωσης θεωρήθηκε επιλυμένο, η κουβανική κυβέρνηση ψήφισε νέα νομοθεσία που αντιτάχθηκε στην προηγούμενη νομοθεσία κατά των διακρίσεων. Αυτός ο νέος νόμος κατέστησε παράνομη ακόμη και την αναφορά των διακρίσεων ή του θέματος της φυλετικής ισότητας.[6]
"Το ίσο δικαίωμα όλων των πολιτών στην υγεία, την εκπαίδευση, την εργασία, την τροφή, την ασφάλεια, τον πολιτισμό, την επιστήμη και την ευημερία – δηλαδή τα ίδια δικαιώματα που διακηρύξαμε όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα μας, επιπλέον αυτών που προκύπτουν από τα όνειρά μας για δικαιοσύνη και ευημερία. Ισότητα για όλους τους κατοίκους του κόσμου μας – είναι αυτό που εύχομαι για όλους.
— Φιντέλ Κάστρο[7]
Μεταξύ 1959 και 1980, υπολογίζεται ότι 500.000 Κουβανοί έφυγαν από την χώρα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο για πολιτικούς όσο και για οικονομικούς λόγους. Επιπλέον 125.000 έφυγαν το 1980, όταν η κουβανική κυβέρνηση επέτρεψε για λίγο διάστημα σε όποιον Κουβανό ήθελε να φύγει να το κάνει.[8] Μέχρι το 2010, η κουβανοαμερικανική κοινότητα αριθμούσε πάνω από 1,9 εκατομμύρια, το 67% των οποίων ζούσε στην πολιτεία της Φλόριντα.[9]