Ενδοαντιστασιακές συγκρούσεις στην Ελλάδα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο όρος ενδοαντιστασιακές συγκρούσεις, αναφέρεται στις ένοπλες εμφύλιες συγκρούσεις ανάμεσα σε ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα και εν μέσω του πολέμου της Εθνικής Αντίστασης.
Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ συγκρούστηκε κάποια χρονικά διαστήματα με έτερες αντιστασιακές οργανώσεις (Οργάνωση του Αντών Τσαούς, ΡΑΝ, Εθνική Δράση,ΕΔΕΣ) και με την ΕΟΚ {πηγή} στην Κρήτη. Το 1943 εκδηλώθηκαν οι πρώτες συγκρούσεις στη Στερεά Ελλάδα, στη Μακεδονία και στην Πελοπόννησο. Το φθινόπωρο του 1943 ξεκίνησε μία εμφύλια σύγκρουση στην Ήπειρο ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ που έληξε το Φεβρουάριο του 1944. Την άνοιξη του ίδιου έτους ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε με το 5/42 Σύνταγμα του Ψαρρού και το διέλυσε αιματηρά. Μετά τις συγκρούσεις αυτές ο ΕΛΑΣ απέμεινε ο μοναδικός αντιστασιακός στρατός σε όλη την ελληνική επικράτεια με εξαίρεση την Ήπειρο, τη βουλγαρική ζώνη Κατοχής και την Κρήτη, όπου παράλληλα δρούσαν και οι οργανώσεις του ΕΔΕΣ, του Αντών Τσαούς και της ΕΟΚ αντίστοιχα.{πηγή}