Διάσκεψη της Λωζάνης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η διάσκεψη της Λωζάνης (Νοέμβριος 1922 – Ιούλιος 1923) ήταν μία πολύμηνη διεθνής (ευρωπαϊκή) διαπραγμάτευση που πραγματοποιήθηκε στην ομώνυμη πόλη της Ελβετίας, μεταξύ των νικητριών δυνάμεων του 1ου παγκοσμίου πολέμου, της Τουρκίας και της ΕΣΣΔ (υπό τον Georgy Vasilyevich Chicherin). Καθόρισε τα οριστικά όρια της Τουρκικής Δημοκρατίας, που είχε διαδεχθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς και τα σύνορά της με την Ελλάδα, καταργώντας, ουσιαστικά, την προηγούμενη Συνθήκη των Σεβρών, ενώ ρύθμισε και διάφορες, ακόμη, λεπτομέρειες, διεθνούς ενδιαφέροντος. Το τελικό αποτέλεσμα της συνδιάσκεψης αποτυπώθηκε στο κείμενο της Συνθήκης της Λωζάνης. Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στη διάσκεψη της Λωζάνης ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος[1] με υπόλοιπους πληρεξούσιους, μεταξύ άλλων, τους Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, Αλέξανδρο Μαζαράκη και Δημήτριο Κακλαμάνο[2]. Εκτός των Ελλάδας, Τουρκίας (εκπροσωπήθηκε από τον Ισμέτ Ινονού καθώς και τους Ριζά Νουρ και Χασάν Βέη), Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ηνωμένων Πολιτειών, στη διάσκεψη πήραν μέρος, επίσης, αντιπρόσωποι της Ιαπωνίας, της Βουλγαρίας, της Νοτιοσλαυΐας, της Ρουμανίας και της Πορτογαλίας. ΗΠΑ και Νοτιοσλαυΐα αρνήθηκαν να υπογράψουν τη συνθήκη, στην τελετή λήξης της οποίας προήδρευσε, τιμητικά, ο Ελβετός Ομοσπονδιακός Πρόεδρος Σώϋρερ[3].