Δημοσθένης

Ο Δημοσθένης (384 π.Χ. - 12 Οκτωβρίου 322 π.Χ.) ήταν Έλληνας πολιτικός και ρήτορας της αρχαίας Αθήνας. Οι λόγοι του αποτελούν σημαντική έκφραση της αθηναϊκής πνευματικής ικανότητας και παρέχουν μία εικόνα για την πολιτική και τον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας κατά τον 4ο αιώνα π.Χ.

Δημοσθένης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Δημοσθένης (Αρχαία Ελληνικά)
Γέννηση	384 π.Χ. Καθύπερθεν Παιανία
Θάνατος	12  Οκτωβρίου 322 π.Χ. Πόρος
Αιτία θανάτου	δηλητήριο
Συνθήκες θανάτου	αυτοκτονία
Χώρα πολιτογράφησης	Αρχαία Αθήνα
Δημότης (αρχ. Αττική)	Παιανία Πανδιονίδας[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	αρχαία ελληνικά[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός διπλωμάτης ρήτορας[3] συγγραφέας[4]
Οικογένεια
Γονείς	Κλεόβουλη
Συγγενείς	Gylon (παππούς από την πλευρά της μητέρας) και Demon (ανιψιός)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	πρέσβης
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφικά στοιχεία

Θεωρείται ο σημαντικότερος ρήτορας της αρχαιότητας και όλων των εποχών, μαθητής του Ισοκράτη και του Ισαίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 384 και πέθανε αυτοκτονώντας το 322 π.Χ.. Τον πατέρα του, που είχε το επάγγελμα του μαχαιροποιού, τον έλεγαν Δημοσθένη και τη μητέρα του Κλεόβουλη. Το όνομά του ήταν «Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς». Από μικρός δοκίμασε την πίκρα της ζωής, γιατί, χάνοντας τον πατέρα του, οι κηδεμόνες του καταχράστηκαν την πατρική του περιουσία (ένας από αυτούς ήταν ο Δημοφών).

Έτσι, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ρητορική για να μπορέσει ο ίδιος να πολεμήσει για το κλεμμένο του δίκιο. Αν και κατάφερε να κερδίσει τη δίκη, δεν μπόρεσε να πάρει την περιουσία του και αναγκάστηκε, για να ζήσει, να γράφει λόγους και να πληρώνεται. Έπασχε από τραύλισμα, διαταραχή του λόγου που ανάλογα με την ένταση της, χαρακτηρίζεται από έλλειψη ευφράδειας και ακούσιες διακοπές στη φυσιολογική ροή της ομιλίας. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά απεικονίζεται στα αρχαία γλυπτά με χείλη "αδύναμα και τρεμάμενα". Στην εκκλησία του δήμου που προσπάθησε δυο φορές να μιλήσει δεν τα κατάφερε, γιατί τον εμπόδιζαν το τραύλισμα του και η δυσκολία να προφέρει το λ και το ρ. Τον πλήγωσε αυτή η ταπείνωση, τόσο, που αποφάσισε να λυτρωθεί από τα ελαττώματά του. Ο βάταλος (τσεβδός) όπως τον έλεγε η παραμάνα του, με την πίστη και την επιμονή του, πότε ανεβαίνοντας στον Λυκαβηττό και πότε κατεβαίνοντας στο Φάληρο, με την απαγγελία που έκανε σε διάφορους λόγους, μπόρεσε να νικήσει τις δυσκολίες στην ομιλία και άρθρωση, την κάποια του δειλία και να πετύχει την κυριαρχία στις κινήσεις του. Ήταν πια σε θέση να παρουσιαστεί στην εκκλησία του δήμου και να μιλήσει.

Οι τέσσερις φιλιππικοί λόγοι του και οι τρεις ολυνθιακοί τον καταξίωσαν στους Αθηναίους και τον έκαναν αθάνατο ρήτορα. Τους φλογερούς του λόγους τους δούλευε κοπιαστικά ως την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Για την επιμέλειά του αυτή ο ρητοροδιδάσκαλος Κυϊντιλιανός θα πει: «Τόση δύναμη υπάρχει σ' αυτόν, τόσο πυκνά είναι όλα, τόσο γεμάτα από εσωτερική ένταση, τόσο φροντισμένα, τέτοια πειθαρχία υπάρχει στον λόγο, που δεν μπορείς ν' ανακαλύψεις κάτι που να λείπει, που να είναι περιττό». Με τους απαράμιλλους λόγους του κατόρθωσε να παρασύρει τους Αθηναίους να πολεμήσουν εναντίον του Φιλίππου, βασιλιά της Μακεδονίας, αν και στον πόλεμο αυτό πολέμησε κι ο ίδιος στη Χαιρώνεια ως απλός στρατιώτης. Έπειτα από τον θάνατο του Φιλίππου, ο Δημοσθένης εξακολούθησε τον αγώνα του και εναντίον του Αλεξάνδρου, χωρίς όμως να πετύχει τίποτα.

Το 324 π.Χ. φεύγει εξόριστος από την Αθήνα, γιατί αποδείχτηκε ότι είχε δωροδοκηθεί, με "άρπαλα χρήματα" στην πρόθεση να βοηθήσει τον μεγαλύτερο καταχραστή της αρχαιότητας του στρατηγού Αλεξάνδρου, τον Άρπαλο, να δραπετεύσει. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Αθηναίοι με ψήφισμά τους τον ανακάλεσαν πανηγυρικά από την εξορία, η ελευθερία του όμως αυτή δεν κράτησε για πολύ, γιατί αναγκάστηκε να φύγει ξανά ύστερα από την εμπλοκή του στην αποτυχημένη επανάσταση που έγινε τότε κατά των Μακεδόνων. Οι στρατιώτες του Αντίπατρου τον κυνήγησαν και τον βρήκαν στον ναό του Ποσειδώνα στην Καλαβρία, το πίσω ορεινό τμήμα του Πόρου. Για να μην τον πιάσουν, ήπιε δηλητήριο και πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 322 π.Χ.

Ύστερα από 42 χρόνια καθώς λέει ο Πλούταρχος, ο δήμος των Αθηναίων, (η Αθηναϊκή Δημοκρατία), θυμήθηκε να τον τιμήσει όπως του άξιζε, στήνοντας χάλκινο ανδριάντα και ψηφίζοντας να τρέφεται στο πρυτανείο κάθε φορά ο μεγαλύτερος εν ζωή των απογόνων του. Στη βάση του ανδριάντα του χαράχτηκε το περίφημο επίγραμμα:

«εἴπερ ἴσην γνώμῃ ῥώμην Δημόσθενες ἔσχες, οὔποτ' ἂν Ἑλλήνων ἦρξεν Ἄρης Μακεδών.» (στα αρχαία ελληνικά)^[5]

«ίση την ρώμη με τη γνώμη εάν, ω Δημοσθένη, είχες, δε θα επάτ' εις Ελλάδα Άρης ποτέ Μακεδών»(σε μετάφραση του Αλεξάνδρου Ραγκαβή^[6] και απόδοση στα νέα ελληνικά) ^[7]

Τα τεχνικά μέτρα που εφάρμοσε ο Δημοσθένης είναι ίδια με του Ισοκράτη, το αποτέλεσμα όμως που γύρευε ήταν αντίθετο από εκείνου. Όταν τον ρωτούσαν ποιο είναι στη ρητορική το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, απαντούσε πάντα έτσι: «η ηθοποιία».

Έργα του

Δείτε επίσης: Ψευδοδημοσθένης

Προτομή του Δημοσθένη σε μουσείο της Ρώμης

Έγραψε περίπου 60 λόγους, 42 δικανικούς, 17 πολιτικούς, έναν πανηγυρικό, καθώς και διάφορες επιστολές. Σώθηκαν 56 προοίμια λόγων και 9 λόγοι χάθηκαν. Τα έργα του κυκλοφόρησαν σε πολλές εκδόσεις και σε διάφορες χώρες.

Τα έργα του είναι:

• Ο πρώτος λόγος του «Κατὰ Ἀνδροτίωνος Παρανόμων», γράφτηκε το 355 π.Χ. Στον λόγο αυτό κατηγορείται ο Ανδροτίων γιατί εισήγαγε ψήφισμα να στεφανωθεί η βουλή των πεντακοσίων, ενώ αυτή δεν είχε συμμορφωθεί με τον νόμο που την υποχρέωνε να κατασκευάσει ορισμένο αριθμό πλοίων.
• Ο δεύτερος λόγος του «Περὶ τῆς Ἀτελείας πρὸς Λεπτίνην», γράφτηκε το 354 π.Χ. Ο Λεπτίνης είχε εισαγάγει νόμο με τον οποίο πρότεινε να μειωθούν οι τιμές προς τους ευεργέτες (ατέλεια λειτουργιών) και να έχουν αυτές τις ευεργετικές ατέλειες οι απόγονοι του Αρμοδίου, του Αριστογείτονος και των εννέα αρχόντων. Ο Δημοσθένης σε λόγο του, που αποτελεί δευτερολογία, αποφαίνεται ότι το κράτος πρέπει να διατηρήσει τις ατέλειες σε μεγαλύτερο αριθμό πολιτών για να τους παρακινεί σε έργα πατριωτικά.
• Ο λόγος «Κατὰ Τιμοκράτους», που γράφηκε εξαιτίας νόμου του Τιμοκράτους ο οποίος υποστήριζε ότι οι οφειλέτες του δημοσίου πρέπει να απαλλάσσονται από το «δεσμόν», αν φέρουν εγγυητές ότι θα εξοφλήσουν σε ορισμένη προθεσμία το χρέος τους. Αυτός ο νόμος δεν έγινε για το γενικό καλό αλλά για να ωφεληθούν τρεις πλούσιοι που καταχράστηκαν αρκετά χρήματα του δημοσίου. Ο Δημοσθένης καυτηριάζει τον νόμο αυτό και κηρύσσεται εναντίον της ειδικής μεταχείρισης των πλουσίων.
• Ο λόγος «Κατὰ Άριστοκράτους», που γράφηκε από τον Δημοσθένη το 352 π.Χ. και απαγγέλθηκε από τον Ευθυκλέα ο οποίος κατηγορεί τον Αριστοκράτη για αντιπατριωτική ενέργεια επειδή έγραψε ψήφισμα που ευνοεί τον βασιλιά της Θράκης Κερσοβλέπτη και τον γαμπρό του Χαρίδημο.

Και οι τέσσερις αυτοί λόγοι είχαν σκοπό την πάταξη της διαφθοράς που ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

• Ο λόγος «Ὑπὲρ Μεγαλοπολιτῶν». Γράφηκε το 352 π.Χ. και σε αυτόν γίνεται μια ιστορική αναδρομή και υποδεικνύεται η εξωτερική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν οι Αθηναίοι στις σχέσεις τους με τη Σπάρτη και τις Θήβες.
• Ο λόγος του «Ὑπὲρ τῆς Ῥοδίων Ἐλευθερίας». Σε αυτόν ο Δημοσθένης συνιστά να ενισχύσουν οι Αθηναίοι τους εκ Ρόδου δημοκρατικούς, που έφυγαν από την πατρίδα τους επειδή ο Μαύσωλος υποδούλωσε την πόλη στους ολιγαρχικούς. Με τον λόγο του αυτό ο Δημοσθένης αποδεικνύεται ένθερμος υποστηρικτής των δημοκρατικών θεσμών.
• Οι «Φιλιππικοὶ» του. Οι τέσσερις Φιλιππικοί λόγοι του Δημοσθένη απαγγέλθηκαν με προφανή σκοπό να συνεγείρουν τους Έλληνες των πόλεων κρατών της νότιας Ελλάδας εναντίον του Φιλίππου. Ο πρώτος Φιλιππικός γράφηκε το 351 π.Χ. (κατ' άλλους το 349 π.Χ.), ο δεύτερος το 344 π.Χ., ο τρίτος το 341 π.Χ., ενώ αμφισβητείται η γνησιότητα του τετάρτου και τελευταίου λόγου, ο οποίος θεωρείται κακότεχνη συρραφή αποσπασμάτων του Δημοσθένη. Από τους τέσσερις Φιλιππικούς του ο τρίτος θεωρείται ο πιο άριστος, «η μεγίστη των κατά Φιλίππου δημηγοριών» όπως έγραψε ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς. Στο Φιλιππικό αυτό ο Δημοσθένης υπογραμμίζει τον κίνδυνο από την επιδρομή του Φιλίππου και επιδιώκει να εξεγείρει τον λαό κατά του κινδύνου που διέρχεται η νότια Ελλάδα. Στον σφοδρό αυτόν αγώνα, που τον ενέπνεε μια τρικυμισμένη φιλοπατρία, ο Δημοσθένης περιέπεσε τόσο σε ακρότητες όσο και σε απρεπείς χαρακτηρισμούς, καθώς αποκάλεσε τον Φίλιππο βάρβαρο και τους άλλους προδότες, αλλά αυτά δεν αμαυρώνουν τη δόξα του, διότι έκανε έναν αγώνα «υπέρ των όλων».
• Οι «Ολυνθιακοὶ». Ο Δημοσθένης δεν εισακούεται και ο Φίλιππος προχωρεί ακάθεκτος στην πραγματοποίηση των σχεδίων του. Το 349 π.Χ. κηρύττει τον πόλεμο κατά των Ολυνθίων. Η Όλυνθος ήταν μία από τις αξιόλογες πόλεις της αρχαιότητας. Βρισκόταν στη βορειοδυτική πλευρά του Τορωναίου κόλπου. Όταν ο Φίλιππος μαχόταν κατά των Αθηναίων, οι Ολύνθιοι ήταν σύμμαχοί του. Ο Φίλιππος για αντάλλαγμα τους παραχώρησε δυο πόλεις, την Ποτίδαια και τον Ανθεμούντα, όταν όμως υπέταξε τη Θεσσαλία, προχώρησε προς τη Θράκη και νίκησε τους Φωκείς, οι Ολύνθιοι αντελήφθησαν ότι δεν είναι ασφαλείς και το 352 π.Χ. ζήτησαν ειρήνη με τους Αθηναίους. Όταν το 349 π.Χ. επιτέθηκε ο Φίλιππος, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση το γεγονός ότι οι Ολύνθιοι αρνήθηκαν να του παραδώσουν τον αδελφό του Αρριδαίο που είχε καταφύγει στην πόλη τους, εκείνοι ζήτησαν βοήθεια με πρέσβεις τους από τους Αθηναίους. Οι οποίοι συγκάλεσαν συνέλευση όπου μίλησαν πολλοί ρήτορες, ανάμεσά τους και ο Δημοσθένης, που υπέδειξε στους Αθηναίους τι έπρεπε να κάνουν. Τρεις Ολυνθιακοί εκφωνήθηκαν, δεν είναι όμως γνωστό με ποια σειρά. Η Όλυνθος καταστράφηκε και ο Φίλιππος βρέθηκε στη Χαιρώνεια, το 338 π.Χ., όπου συνέτριψε τους Θηβαίους και τους Αθηναίους. Ο επικήδειος λόγος των πεσόντων Αθηναίων (1.000 περίπου) εκφωνήθηκε από τον Δημοσθένη (και γράφτηκε από τον Λυσία), γεγονός που δείχνει τη μεγάλη εκτίμηση των Αθηναίων προς αυτόν. Ο Δημοσθένης και ύστερα από τη μάχη της Χαιρωνείας δεν έπαψε να εμπνέεται από αντιμακεδονικά αισθήματα.
• Σημαντικοί είναι και οι λόγοι του «Περὶ τῆς Εἰρήνης» και «Περὶ τῆς Παραπρεσβείας».
• Τέλος, ιδιαίτερα γνωστός είναι ο «Ὑπὲρ Κτησιφῶντος περὶ τοῦ στεφάνου», που γράφτηκε το 330 π.Χ. και αποτελεί πρότυπο ύφους, υπόδειγμα φιλοπατρίας και μνημείο ρητορικής δεινότητας. Ο ρήτορας επιχειρεί απολογισμό της πολιτικής του και, συγκρίνοντας τον βίο του Αισχίνη με το δικό του, επιτίθεται με δριμύτητα στον αντίπαλο του.

Παραπομπές

1. Johannes Kirchner: «Prosopographia Attica». (λατινική γλώσσα) Prosopographia Attica. Βερολίνο. 1901.
2. CONOR.SI. 17861219.
3. BeWeB. 1513. Ανακτήθηκε στις 14  Φεβρουαρίου 2021.
4. «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
5. Βίοι Παράλληλοι, Δημοσθένης, 30, Πλούταρχος
6. Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι. / Μετάφρασις υπό Α. Ρ. Ραγκαβή. Τόμος Όγδοος: Άγις- Κλεομένης- Τ. Γράχος- Γ. Γρακχος- Δημοσθένης- Κικέρων, Εν Αθήναις: Τύποις Διονυσίου Κορομηλά, 1866, σελ. 189
7. Σημείωση: το όνομα του θεού του πολέμου Άρη χρησιμοποιείται για να υποδειχθεί ο πολεμοχαρής βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος

Δείτε επίσης

• Ψευδοδημοσθένης
• Δημοσθένης του Πολυεύκτου

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Δημοσθένης

Wikiquote logo

Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το λήμμα:    Δημοσθένης

Wikisource logo

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:   Συγγραφέας:Δημοσθένης

• Δημοσθένης ο Αθηναίος
• Δημοσθένης Δημοσθένους ο Παιανιεύς Αρχειοθετήθηκε 2010-11-13 στο Wayback Machine.
• Κατάλογος με Νεοελληνικές Μεταφράσεις κειμένων του Δημοσθένη