Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία
το καθεστώς της Γαλλίας μεταξύ 1848-1852 / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία, είναι το δημοκρατικό πολίτευμα της Γαλλίας από τις 24 Φεβρουαρίου 1848, ημερομηνία προσωρινής ανακήρυξης της Δημοκρατίας στο Παρίσι, μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου 1852, [1]με την ανακήρυξη του Λουδοβίκου-Ναπολέοντα Βοναπάρτη ως αυτοκράτορα. Το προηγούμενο πολίτευμα ήταν η μοναρχία του Ιουλίου και το επόμενο η Δεύτερη Αυτοκρατορία.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Δεύτερη Γαλλική Δημοκρατία | |||
---|---|---|---|
| |||
Εθνικό σύνθημα: Liberté, Égalité, Fraternité Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη | |||
Η Γαλλία το 1839 | |||
και μεγαλύτερη πόλη | Παρίσι 48°51′24″N 2°21′07″E | ||
Γαλλικά | |||
Νόμισμα | γαλλικό φράγκο |
Η Δεύτερη Δημοκρατία διακρίνεται από τα άλλα πολιτικά καθεστώτα στην ιστορία της Γαλλίας, πρώτα από τη συντομία της αλλά και και επειδή είναι το τελευταίο καθεστώς που έχει θεσπιστεί μετά από επανάσταση. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η καθολική ψηφοφορία για τους άνδρες στη Γαλλία και καταργήθηκε η δουλεία στις γαλλικές αποικίες. Μετά από μια μεταβατική περίοδο, όπου η κυβέρνηση έλαβε μέτρα οικονομικής στήριξης των ασθενέστερων τάξεων, το καθεστώς σταθεροποιήθηκε, απομάκρυνε τους Σοσιαλιστές και στη συνέχεια υιοθέτησε ένα σύνταγμα.[2]
Από τον Δεκέμβριο 1848 η Δημοκρατία είχε πρόεδρο τον Λουδοβίκο-Ναπολέοντα Βοναπάρτη, εκλεγμένο για τέσσερα χρόνια με το «κόμμα της Τάξης». Οι απόψεις του Βοναπάρτη τον απομάκρυναν σταδιακά από το κόμμα που τον έφερε στην εξουσία, και συγκέντρωσε γύρω του ένα νέο περιβάλλον βοναπαρτιστικό, ενώ το «κόμμα της Τάξης» έλπιζε να φέρει στην προεδρία το 1852 έναν υποψήφιο μοναρχικό.
Ο Βοναπάρτης, του οποίου η θητεία ήταν τετραετής και χωρίς δυνατότητα επανεκλογής σύμφωνα με το σύνταγμα, πίεσε για την τροποποίησή του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Με το πραξικόπημα της 2ας Δεκεμβρίου 1851 εγκαθίδρυσε ένα αυταρχικό καθεστώς, το οποίο εγκρίθηκε από το λαό με δημοψήφισμα. Τον επόμενο χρόνο, ο Βοναπάρτης ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας, μετατρέποντας το πολίτευμα σε Δεύτερη Αυτοκρατορία. [3]Η ανάμνηση του ταραγμένου τέλους της Δεύτερης Δημοκρατίας επηρέασε τόσο τη γαλλική πολιτική, που αρνήθηκε για πάνω από εκατό χρόνια την δυνατότητα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μπορεί να επανεκλέγεται με καθολική ψηφοφορία.