Δάτης

Ο Δάτης ήταν στρατηγός, αρχηγός του περσικού στρατού που μαζί με τον Αρταφέρνη, τον έστειλε ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος Α΄ να υποτάξει την Ελλάδα το 490 π.Χ., αρχικά ως αντικαταστάτη του τραυματία Μαρδόνιου.

Δάτης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Δάτης (Ελληνικά)
Γέννηση	6ος αιώνας π.Χ. Μηδία
Θάνατος	490 π.Χ.
Χώρα πολιτογράφησης	Αχαιμενική Αυτοκρατορία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	μηδική γλώσσα αρχαία ελληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αξιωματικός του ναυτικού
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	ναύαρχος
Πόλεμοι/μάχες	Ιωνική Επανάσταση και Μάχη του Μαραθώνα
δεδομένα

Ο Δάτης συγκέντρωσε πολυάριθμο στρατό και στόλο (600 τριήρεις και πολυάριθμα φορτηγά πλοία) στη Σάμο και την άνοιξη του 490 κατέλαβε τη Νάξο και άλλα νησιά των Κυκλάδων και έκαψε όλες τις πόλεις των νησιών εκτός από την ιερή Δήλο. Αποβιβάστηκε στην Εύβοια, κατέλαβε την Κάρυστο με μικρή αντίσταση και την Ερέτρια με προδοσία. Μετά αποβιβάστηκε στην Αττική, όπως του είχε υποδείξει ο Ιππίας, και έπαθε μεγάλη καταστροφή στο Μαραθώνα (490 π.Χ). Μετά την ήττα του στο Μαραθώνα, έφτασε στο Φάληρο, χωρίς όμως να αποβιβαστεί σ' αυτό. Από το Φάληρο έφτασε στα παράλια της Ιωνίας και από εκεί πήγε στο Δαρείο, φέρνοντάς του τα λάφυρα από τη Νάξο και την Ερέτρια και πολλούς αιχμαλώτους.^[1] Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Δάτης βρήκε το θάνατο στο Μαραθώνα.^[2]

Για την άτυχη αυτή εκστρατεία φαίνεται ότι ο Δάτης δεν έπεσε σε δυσμένεια, γιατί οι δυο γιοι του, Αρμαρίθρης και Τίθαιος ήταν ίππαρχοι στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας.

Για το Δάτη οι Έλληνες πίστευαν πως ήταν άνδρας ευσεβής, γιατί δεν κατέστρεψε την ιερά Δήλο, αλλά θυσίασε στα ιερά της και γιατί έδωσε το άγαλμα του Απόλλωνα, που βρήκε μέσα στο φοινικικό πλοίο, στους Ταναγραίους. Από το όνομα του Δάτη προήρθε και ο όρος «δατισμός» που σημαίνει «βαρβαρισμός».

Παραπομπές

1. Ηρόδοτος, Ιστορίες,I. 6.119; VI.94.
2. Πατριάρχης Φώτιος Α΄, Αποσπάσματα από τα Περσικά του Κτησία", παράγραφος 22, διαθέσιμη στα αγγλικά στο http://www.livius.org/ct-cz/ctesias/photius_persica.html Αρχειοθετήθηκε 2012-07-16 στο Wayback Machine.