![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/75/Bust_of_Tiberius_-_%25D0%259F%25D0%25BE%25D1%2580%25D1%2582%25D1%2580%25D0%25B5%25D1%2582_%25D0%25A2%25D0%25B8%25D0%25B1%25D0%25B5%25D1%2580%25D0%25B8%25D1%258F_A54%252C_1_%2528cropped%2529.jpg/640px-Bust_of_Tiberius_-_%25D0%259F%25D0%25BE%25D1%2580%25D1%2582%25D1%2580%25D0%25B5%25D1%2582_%25D0%25A2%25D0%25B8%25D0%25B1%25D0%25B5%25D1%2580%25D0%25B8%25D1%258F_A54%252C_1_%2528cropped%2529.jpg&w=640&q=50)
Γένος Κλαυδίων
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το γένος των Κλαυδίων, λατιν.: gens Claudia, που μερικές φορές γράφτηκε Clodia, ήταν ένας από τους πιο εξέχοντες Οίκους πατρικίων στην αρχαία Ρώμη. Το γένος εντοπίζει την καταγωγή του στις πρώτες ημέρες της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ο πρώτος από τους Κλαυδίους που έλαβε την υπατεία, ήταν ο Άππιος Κλαύδιος Σαβίνος Ρεγιλένσις, το 495 π.Χ., και από τότε τα μέλη του κατείχαν συχνά τα ανώτατα αξιώματα τού κράτους, τόσο υπό τη Δημοκρατία όσο και στους Αυτοκρατορικούς χρόνους.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/75/Bust_of_Tiberius_-_%D0%9F%D0%BE%D1%80%D1%82%D1%80%D0%B5%D1%82_%D0%A2%D0%B8%D0%B1%D0%B5%D1%80%D0%B8%D1%8F_A54%2C_1_%28cropped%29.jpg/640px-Bust_of_Tiberius_-_%D0%9F%D0%BE%D1%80%D1%82%D1%80%D0%B5%D1%82_%D0%A2%D0%B8%D0%B1%D0%B5%D1%80%D0%B8%D1%8F_A54%2C_1_%28cropped%29.jpg)
Οι πληβείοι Κλαύδιοι βρίσκονται αρκετά νωρίς στην ιστορία της Ρώμης. Μερικοί μπορεί να κατάγονταν από μέλη της οικογένειας, που είχαν περάσει στους πληβείους, ενώ άλλοι πιθανότατα ήταν απόγονοι ελεύθερων τού γένους.[1] Στην μετέπειτα Δημοκρατία, ένα από τα πατρίκια μέλη της μετατράπηκε οικειοθελώς σε πληβείο, και υιοθέτησε την ορθογραφία "Κλόδιος".
Στον Βίο τού Αυτοκράτορα Τιβέριου, που ήταν γόνος των Κλαυδίων, ο ιστορικός Σουητόνιος κάνει μία περίληψη τού γένους και λέει, ότι «καθώς περνούσε ο καιρός τιμήθηκε με είκοσι οκτώ υπατείες, πέντε δικτατορίες, επτά τιμητείες, έξι θριάμβους και δύο πανηγυρικές υποδοχές». Γράφοντας αρκετές δεκαετίες μετά την πτώση της λεγόμενης «δυναστείας των Ιουλιο-Κλαυδίων », ο Σουητόνιος φρόντισε να αναφέρει τόσο τις καλές, όσο και τις κακές πράξεις που αποδίδονταν στα μέλη της οικογένειας.[2]
Οι πατρίκιοι Κλαύδιοι διακρίνονταν για την υπερηφάνεια και την αλαζονεία τους και το έντονο μίσος για τα κοινά. Στην Ιστορία της Ρώμης, ο Nήμπουρ γράφει,
Αυτός ο Οίκος κατά τη διάρκεια των αιώνων παρήγαγε αρκετούς πολύ επιφανείς, λίγους σπουδαίους άνδρες, σχεδόν ούτε έναν ευγενή. Σε όλες τις εποχές διακρίθηκε εξίσου από ένα πνεύμα αγέρωχης υπερηφάνειας, από περιφρόνηση για τους νόμους και σκληρότητα καρδιάς.[3]
Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας, κανένας πατρίκιος Κλαύδιος δεν υιοθέτησε μέλος άλλου γένους. Ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος ήταν ο πρώτος, που έσπασε αυτή την κατάσταση, υιοθετώντας τον Λεύκιο Δομίτιο Αηνοβάρβο VIII, τον μετέπειτα Αυτοκράτορα Νέρωνα.[1][4][5]