![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/15/1706_-_Antoine_I_Grimaldi_%2528Monaco%2529.jpg/640px-1706_-_Antoine_I_Grimaldi_%2528Monaco%2529.jpg&w=640&q=50)
Αντώνιος Α΄ του Μονακό
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αντώνιος Α΄ (γαλλικά: Antoine I) ήταν ο Πρίγκιπας του Μονακό από το 1701 ως το 1731.[1][2][3] Οι γονείς του ήταν ο Πρίγκιπας Λουδοβίκος Α΄ του Μονακό και η Αικατερίνη Καρλότα του Γκραμόν.[1][4]
Αντώνιος Α΄ | |
---|---|
![]() | |
Περίοδος | 3 Ιανουαρίου 1701 - 20 Φεβρουαρίου 1731 |
Προκάτοχος | Λουδοβίκος Α΄ |
Διάδοχος | Λουίζα-Ιππολύτη |
Γέννηση | 25 Ιανουαρίου 1661 Παρίσι, Γαλλία |
Θάνατος | 20 Φεβρουαρίου 1731 (70 ετών) Μονακό |
Σύζυγος | Μαρία της Λωρραίνης |
Επίγονοι | Λουίζα-Ιππολύτη (και άλλοι 8) |
Οίκος | Γκριμάλντι |
Πατέρας | Λουδοβίκος Α΄ |
Μητέρα | Αικατερίνη Καρλότα του Γκραμόν |
Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολικισμός |
![]() | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Το 1683 ο Αντώνιος ονομάστηκε υπολοχαγός στο σύνταγμα πεζικού του Γάλλου Βασιλιά. Το επόμενο έτος έγινε συνταγματάρχης του συντάγματος Σοϊσονουά.[5] Κατά τη διάρκεια του Εννιαετή Πολέμου συμμετείχε στις μάχες του Φίλιπσμπουργκ (1688), του Φλορούς (1690), του Μονς (1691) και της Ναμύρ (1692) στο πλευρό του γαλλικού στρατού.[1]
Ανέβηκε στο θρόνο του Μονακό σε ηλικία 40 ετών στις 3 Ιανουαρίου 1701.[1] Λίγο μετά την άνοδό του συμμετείχε στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής, κάτι που ο πατέρας του ήλπιζε ότι θα μπορούσε να αποφύγει.[1]
Στις 21 Αυγούστου 1702, ο Αντώνιος ορκίστηκε ενώπιον του Γαλλικού Κοινοβουλίου ως Δούκας του Βαλεντινουά και Λόρδος της Γαλλίας.[6] Το 1724 χρίστηκε ιππότης των γαλλικών βασιλικών ταγμάτων.
Ο Αντώνιος εργάσθηκε εντατικά για την οχύρωση του Μονακό και τα έργα εκείνης της περιόδου είναι ορατά μέχρι και σήμερα στην παλιά πόλη του πριγκιπάτου.[1] Για την άμυνα των τειχών του φρόντισε να φυτευθούν φυτά, όπως αλόη, αθάνατος και φραγκοσυκιά για την επιπλέον προστασία των τειχών από εχθρικά στρατεύματα.[1]
Ο Αντώνιος ήταν πολύ δημοφιλής σαν Πρίγκιπας και ο λαός του αναγνώριζε το έργο του. Αγαπούσε τις τέχνες, την ζωγραφική και τη μουσική.[1] Κατά την περίοδο της κυριαρχίας του πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες και μουσικοί έφθασαν στο Μονακό, το οποίο τότε άρχισε να αποκτά φήμη ως τόπος φινέτσας και υψηλής κουλτούρας.[1]