Ίβηρες
σύνολο μη ινδοευρωπαϊκών φύλων της ανατολικής Ιβηρικής / From Wikipedia, the free encyclopedia
Οι Ίβηρες (ισπανικά: íberos και iberos, καταλανικά: ibers) και σπανιότερα Ίβηροι ήταν αρχαίος παλαιοϊβηρικός λαός της Εποχής του Σιδήρου, που εντοπίζεται στην Ιβηρική χερσόνησο από τον 6ο π. Χ. αιώνα και μέχρι τον εκρωμαϊσμό του γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ.[1] Χωρικά ο ιβηρικός κόσμος τοποθετείται σε μια ευρεία περιοχή που εκτεινόταν από τις ατλαντικές ακτές της νότιας Πορτογαλίας και Ισπανίας (Ανδαλουσία) μέχρι τις μεσογειακές ακτές της Ιβηρικής χερσονήσου και της νότιας Γαλλίας, με απώτατο όριο τον Ροδανό.[1] Άλλες θεωρίες ορίζουν την περιοχή της κοιλάδας του Γουαδαλκιβίρ ως μη ιβηρική, διατηρώντας τον χαρακτηρισμό «ιβηρικός» για την μεσογειακή ακτή της σημερινής Ισπανίας και Γαλλίας, από τη Μούρθια μέχρι το Ερώ.[2]
- Να μην συγχέεται με τους Ίβηρες του Καυκάσου
Οι διάφορες ιβηρικές φυλές έφτασαν στο απόγειο τους κατά τον 5ο και 4ο αι. π.Χ. και ανέπτυξαν ένα σημαντικό υλικό και πνευματικό πολιτισμό. Η κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους της χώρας τους από τους Καρχηδόνιους κατά τον 3ο αι. π.Χ. και η μετέπειτα διεξαγωγή του Β΄ Καρχηδονιακού Πολέμου στα εδάφη τους οδήγησε στην επιβολή της ρωμαϊκής εξουσίας και ξεκίνησε μια ισχυρότατη διαδικασία εκρωμαϊσμού των φυλών. Οι τοπικές δομές, η γλώσσα και η ταυτότητα των ιβήρων δεν κατάφεραν να επιβιώσουν.[1]