From Wikipedia, the free encyclopedia
Prirodne ćelije ubice, ćelije ubice ili NK-ćelije (engleski Natural Killer) važna su komponenta urođenog imunskog sistema za odbranu organizma protiv stranih antigena. Pored regulacije imunskih odgovora, njihova funkcija je i uništavanje zaraženih ćelija i ćelija raka, Nisu to fagocitne ćelije, ih negó uništavaju antigene napadom na njihovu plazma-membranu što uzrokuje citolizu.[1]
NK-ćelija (Ćelija ubica) (Prirodna ćelija ubica) | |
---|---|
Detalji | |
Sistem | Imunski |
Identifikatori | |
TH | H2.00.04.1.02006 |
FMA | 63147 |
Anatomska terminologija |
Vjeruje se da ove ćelije prepoznaju ciljanu ćeliju prepoznavanjem abnormalnog glikokaliksa i da da prepoznaju onda kada zaražene ili tumorske ćelije naruše klasu I MHC-a , koja inhibira delovanje NK-ćelija.[2]
Pored saznanja da su prirodne stanice ubojice efektori urođene imunosti, nedavna istraživanja otkrila su informacije o aktivirajućim i inhibicijskim NK-ćelijskim receptorima koji imaju važnu funkcijsku ulogu, uključujući samopodnošljivost i održavanje aktivnosti NK-ćelija. NK-ćelije takođe imaju ulogu u adaptacijskoj imunosti; brojni eksperimenti pokazali su njihovu sposobnost lahkog prilagođavanja neposrednom okruženju i formiranju antigena specifičnog imunskog pamćenja, osnovnog za odgovor na sekundarne infekcije istim antigenom.
Pod optičkim mikroskopom, ćelije ubice izgledaju poput limfocita napunjenih citoplazmatskim granulama, zbog čega su bile poznate kao i kao LGG ćelije (Large Granular Limfocyte). Morfološki se gotovo ne razlikuju od velikih limfocita, osim granula koje sadrže.
Pomoću elektronskog mikroskopa karakteristične su njihove granule i njihova struktura. Razlagajuće granule (za lizu) koje se nalaze u citoplazmi NK-ćelije su sekrecijski lizosomi .To znači da imaju karakteristike i organela lizosomskih ćelija i za specijalne sekretorne me Nhanizme NK-ćelije. Rezultat je organela s dvostrukom funkcijom, specijaliziranom za destruktivne aktivnosti zbog lizosomalnih svojstava, a isto tako ima i pridružene sekrecijske funkcije.[3]
.
NK-ćelije ne eksprimiraju posebni membranski receptor limfocita, receptor T-limfocita (TCR) koji je tipiski membranski imunoglobulin B, CD3 limfocit i sl.). Poznate su i kao nulta ćelija. Osim toga, kao ni T-ćelije, ne sazrijevajuj u timusu . Razvijaju se u koštanoj srži i nemaju karakteristične površinske markere B i T-limfocita,niti fenotipski ispoljavaju ćelijske markere koji tradicijski identificiraju ostale subpopulacije limfocita. U membranama ispoljavaju samo CD2, CD16 i LFA-1, razlikujući ih od T-ćelija koje uvijek imaju CD3 + i CD16 -. Smješteni su uglavnom u krvotoku i slezeni, a rijetko u drugim tkivima.[4].
NK-granulirani limfociti prepoznaju se po sposobnosti prepoznavanja i ubijanja tumorskih ćelija ili zaraza virusima i bakterijama, bez potrebe za senzibiliziranjem antígena. NK-ćelije ubice imaju sposobnost razlikovanja ćelija zaraženih virusom , odnosno tumorskih koje su pretrpjele maligne transformacije. U stanju su prepoznati koje su ćelije domaćina, a koje strane.[4]
To se događa zato što receptori ćelije ubice otkrivaju prisustvo MHC klase 1 u ovoj vrsti oštećenih ćelija i inhibitornih receptora u zdravim ćelijama. Ovaj jednostavan sistem prepoznavanja zdravih i oštećenih ćelija je vrlo efikasan.
Citotoksičnost zahtijeva usku međućelijsku kontaktnu zonu, između NK-ćelije i njene ciljne ćelije; to područje je imunosinapsa, kroz koju se molekule mogu otpustiti da pokrenu citolizu . Ovo specijalizirano sučeljavanje NK-ćelija, usko je regulirano jer je važno za proces izazivanja citotoksičnosti, ali i za inhibiciju, regulaciju i imunske kostimulacije.
Receptori aktivacije NK-ćelija akumuliraju se putem procesa ovisnog o aktinu u citotoksičnim imunskim sinapsama, gdje daju sinergističke signale koji pokreću efektorske funkcije NK-ćelija.
Suprotno tome, receptorski inhibitori NK-ćelija, porodica MHC , tip I (KIR) receptora, akumuliraju se u inhibicijskim imunosinapsama, blokiraju dinamiku aktina i sprječavaju fosforilaciju aktivacijskih receptora ovisnih o aktinu. Na ovaj način je blokiran citotoksični kapacitet.
Pored ovog sistema, oni oslobađaju interferon i druge citokine da pokrenu svoj nespecifični odgovor i unište ćeliju koja je izbacila antigenu tvar, kada je napadnuta virusnim djelovanjem. Prepoznavanje ciljnih ćelija inducira mobilizaciju granula prema mjestu kontakta, koje sadrže granzime i perforine. Ti proteini formiraju kompleks, zajedno s trećim proteinom koji djeluje kao nositelj, koji su endocitozirani putem bakterija. Ova endocitoza posreduje 3-fosfatni receptor manoze. Perforini destabiliziraju endosomsku membranu, oslobađajući granzime, koji induciraju apoptozu ćelije.[4] Zbog njihove sposobnosti da uništavaju ćelije, proučavaju se kao mogući agensi za liječenje raka .
NK ćelije se aktiviraju interferoni , koji nastaju ćelijama zaraženim virusom (to je povratni proces). Aktiviraju se i drugi citokini: interleukini -2, koji se formiraju u aktiviranim T limfocitima.
Jednom kada se aktivira specifični imunski sistem, antitiela imaju ulogu aktiviranja NK-ćelija jer imaju i citotoksičnu funkciju (toksičnu za ćeliju). NK-ćelije poseduju specifične receptore za Fc regiju imunoglobulina G (FcγRIII). Kada je ćelija zaražena virusima, njihovi antigeni su predstavljeni na površini zaražene ćelije, a antitijela vezana na NK, zauzvrat, se vežu za inficiranu ćeliju.[5][6]
NK-ćelije aktivirane interleukinima-2 u laboratoriji nazivaju se LAK stanice .
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.