кароль Нарвегіі (1035—1047) і Даніі (1042—1047) From Wikipedia, the free encyclopedia
Магнус I Высакародны, або Добры (нарв.: Magnus den Gode; 1024 — 25 кастрычніка 1047) — кароль Нарвегіі і Даніі, сын Олафа Святога і Альвхільд.
| Магнус I Добры | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| букмал: Magnus den gode дацк.: Magnus den Gode | |||||||
 | |||||||
|
|||||||
| Сумесна з | Харальд III Суровы[d] | ||||||
| Папярэднік | Кнуд Вялікі | ||||||
| Пераемнік | Харальд III Суровы[d] | ||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Хардэкнуд | ||||||
| Пераемнік | Свен II Эстрыдсен | ||||||
| Нараджэнне |
1024[1][2] |
||||||
| Смерць |
25 кастрычніка 1047[1][3][…] |
||||||
| Месца пахавання | |||||||
| Род | Род Харальда I Прыгожавалосага[d] | ||||||
| Бацька | Олаф II Святы[4] | ||||||
| Маці | Alfhild[d][5] | ||||||
| Дзеці | Ragnhild Magnusdatter[d][6] | ||||||
| Веравызнанне | хрысціянства | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
У 1028 годзе яго бацька Олаф Святы быў вымушаны бегчы ў Ноўгарад да Яраслава Мудрага. Бег ён туды разам з малалетнім Магнусам, пакінуўшы ў Швецыі яго маці Астрыд. У Ноўгарадзе зводная сястра маці Магнуса і жонка Яраслава — Інгегерда настаяла, каб Магнус застаўся ў Яраслава пасля вяртання Олафа Святога ў Нарвегію ў 1030 годзе, дзе ён у гэтым жа годзе і загінуў у бітве за вяртанне нарвежскага трона.
Пасля смерці бацькі малалетні Магнус быў усыноўлены Яраславам Мудрым і выхоўваўся ў яго сям’і. Пражываў галоўным чынам у Ноўгарадзе.
Пасля смерці Кнуда Вялікага нарвежская знаць, незадаволеная кіраваннем сына Кнуда Свена, пры падтрымцы Яраслава абвясціла Магнуса каралём. Пасля смерці Хардэкнуда ён, паводле дамоўленасці, атрымаў у спадчыну і дацкую карону. Гэта права аспрэчвалася Свенам Эстрыдсенам, пляменнікам Кнуда Вялікага (сынам яго сястры Эстрыд і ярла Ульфа). У 1042 годзе Магнус вымушаны быў даць Свену тытул ярла Даніі, і прызначыць сваім намеснікам. У Нарвегіі на яго карону таксама быў прэтэндэнт — брат бацькі ад адной маці Харальд Хардрада, які вярнуўся ў 1045 годзе з Візантыі, дзе ён служыў у варажскай гвардыі. У выніку барацьбы ён з 1046 годзе стаў суправіцелем Магнуса.
У 1043 годзе Свен Эстрыдсен прыняў тытул конунга Даніі і адклаўся ад Магнуса. Нарвежская армія Магнуса захапіла Данію, Свен бег. У тым жа 1043 годзе Магнус захапіў легендарны Ёмсбарг, а ўвосень у саюзе са сваім шваграм герцагам Саксоніі Ардульфам ушчэнт разграміў войска вендаў-язычнікаў у бітве на Люрскаў Хедэ. На працягу 1043—1046 гадоў Магнус тройчы перамагаў Свена Эстрыдсена ў марскіх бітвах: каля астравоў Рэ (1043) і Арас (1043), а таксама каля мыса Хельганес (1045). Свену прыйшлося хавацца ў Швецыі. У 1047 годзе Магнус памёр (магчыма ад падзення з каня). Сцвярджаецца, што ён сам перад смерцю абвясціў сваімі спадчыннікамі ў Даніі — Свена, а ў Нарвегіі — Харальда. Цела Магнуса было перавезена ў Нарвегію і пахавана ў саборы Тронхейма.
Пра паходжанне мянушкі існуе дзве версіі. Паводле Сноры Стурлусана, спачатку Магнус быў жорсткім і грозным каралём, які помсціў за выгнанне свайго бацькі, асабліва нарвежскай арыстакратыі, але затым скальд Сігват так моцна падзейнічаў на Магнуса сваёй прамовай, што з тырана ён ператварыўся ў мяккага і добрага цара. Паводле іншай версіі, сваю мянушку ён атрымаў пасля бліскучай перамогі над вендамі, якія ўварваліся ў 1043 на Ютландыю.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
