П’ер Карнель

П'ер Карнель (фр.: Pierre Corneille; 6 чэрвеня 1606, Руан, Францыя — 1 кастрычніка 1684, Парыж) — французскі драматург, «бацька французскай трагедыі», адзін з творцаў класіцызму ў французскай літаратуры.

П’ер Карнель
фр.: Pierre Corneille
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	6 чэрвеня 1606(1606-06-06)[1][2][…]
Месца нараджэння	Руан, Акруга Руан[d], дэпартамент Прыморская Сена, рэгіён Верхняя Нармандыя, Францыя[3][4]
Дата смерці	1 кастрычніка 1684(1684-10-01)[2][5][…] (78 гадоў)
Месца смерці	Парыж, Каралеўства Францыя
Пахаванне	Eglise de Monceaux-l'Abbaye[d]
Грамадзянства	Францыя
Жонка	épouse de Corneille[d]
Дзеці	Pierre Corneille[d]
Альма-матар	Ліцэй П’ер-Карнель[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік
Гады творчасці	1625 — 1684
Кірунак	неакласіцызм
Жанр	трагікамедыя, трагедыя і камедыя
Мова твораў	французская
Грамадская дзейнасць
Член у	Французская акадэмія (1 кастрычніка 1684)[6]
Подпіс
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Цытаты ў Вікіцытатніку

Біяграфічныя звесткі

Сын адваката; дзяцінства правёў у вёсцы, навучаўся ў езуіцкай школе, затым вывучаў права і атрымаў месца пракурора, замала, аднак, цікавячыся службовай кар'ерай. Творчасць Карнеля адлюстроўвала супольную барацьбу ў перыяд станаўлення абсалютызму.

Творчасць

Літаратурную дзейнасць пачаў з вершаў (зборнік «Паэтычная сумесь», 1632). Першая спроба ў жанры камедыі — «Меліта» (паст. 1629), у жанры трагедыі — «Медэя» (паст. 1635). Пасля пастаноўкі трагедыі «Сід» (1637), якая прадзманстравала складанасць духоўнага свету чалавека, прыярытэт розуму, свядомасці і стала ўзорным творам класіцызму, эталонам прыгожага ў французскай культуры, драматурга пачалі называць «Вялікі Карнель». Аўтар трагедый «першай манеры» («Гарацый», паст. 1640; «Цына», паст. 1640— 41; «Паліеўкт», паст. 1641—42), для якіх характэрны раўнавага асабістага і грамадзянскага, агульначалавечага і патрыятычнага, вытрыманасць у эстэтычных законах класіцызму. У трагедыях «другой манеры» («Радагуна», паст. 1644—45; «Іраклій», паст. 1646; «Нікамед», паст. 1651; «Пертарыт», паст. 1651) акцэнт зроблены на асабістым пачатку, больш складанай стала інтрыга, з'явіўся матыў антаганістычнасці інтарэсаў асобы і дзяржавы, узмацніўся момант ірацыянальнасці, што сведчыла пра ўплыў барока. Трагедыям «трэцяй манеры» («Эдып», паст. 1659; «Серторый», паст. 1662; «Сафанісба», паст. 1663; «Атон», паст. 1664; «Атыла»; паст. 1667; «Ціт і Берэніка», паст. 1670) уласцівы рэзкі крэн у бок дзяржаўнага, ператварэнне героя ў «функцыю» грамадства, што і абумовіла заняпад творчасці П. Карнеля і правал трагедыі «Сурэна» (паст. 1674).

Зноскі

1. (unspecified title) Праверана 12 жніўня 2015.
2. Nelson R. J. Pierre Corneille // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
3. Корнель Пьер // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1973. — Т. 13 : Конда — Кун. — С. 188–189. Праверана 28 верасня 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135'></a>
4. Encyclopédie Larousse en ligne

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17329836'></a>
5. Pierre Corneille // Internet Broadway Database — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q31964'></a>
6. Pierre Corneille // Académie française Праверана 29 чэрвеня 2020.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q107214508'></a>

Літаратура

• Сініла Г. Карнель // БЭ ў 18 т. Т. 8. Мн., 1999.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме П’ер Карнель