Цік (фр.: tic «паторгванне мускулаў; цік») — хуткі, стэрэатыпны кароткачасовы міжвольны элементарны рух, які вонкава нагадвае рэфлекторную або мэтанакіраваную[1], разнавіднасць гіперкінезу. Гіперкінезамі (ад стар.-грэч.: ὑπέρ) называюць скарачэнні адной мышцы ці цэлай групы мышц па памылковай камандзе цэфалічнага мозгу.
Цікам лічацца хуткія аднатыпныя рухі, якія часам могуць закранаць і галасавы апарат, што суправаджаецца вымаўленнем гукаў (вакалізацыяй) — рохканнем, чмоканнем, вымаўленнем слоў. Самы распаўсюджаны цік — лыпанне[2]. Часам цікі нагадваюць харэю або міякланію, але ў адрозненне ад гэтых расстройстваў менш абцяжарвае нармальныя рухі[3]. Цікі магчыма імітаваць[3]. Вонкава яны падобныя на карыкатурнае адлюстраванне нармальных рухаў[3].
Ужыванне алкаголю, забавы або канцэнтрацыя ўвагі звычайна памяншаюць цікі, а эмацыйныя стымулы (такія як страх або трывога) — узмацняюць[3].
У літаратуры цікі упершыню апісаны ў сярэдзіне VII стагоддзя як «звычка мышц да скарачэння».
Класіфікацыя цікаў:
Па ўцягнутасці груп мышц
Мімічныя (тваравыя);
Галасавыя або вакальныя (ад лац.: vōcālis, vōx «голас» — з уцягваннем галасавых мышц);
Простыя, з элементарнай вакалізацыяй.
Складаныя — напрыклад, выкрыкванне мацюкальных слоў — капралалія[3].
Рэспіраторныя (з удзелам дыхальных мышц — напрыклад, рохканне, пакашліванне, шумнае выдыханне або ўцягванне паветра);
Аперкулярныя (з удзелам жавальнай мускулатуры — напрыклад, цоканне, чмоканне, чмяканне, шкоўканне зубамі)[2];
Мануальныя (з уцягваннем мышц верхніх канечнасцяў — напрыклад, кручэнне кісцяў рук, сцісканне кулака, паціранне далоняў, пстрыканне пальцамі)[2];
Факальныя (аб’ядноўвае цікі мышц галавы, твару, тулава і канечнасцяў)[3].
Па распаўсюджанасці
Лакальныя — з уцягваннем адной групы мышц;
Генералізаваныя — з уцягваннем некалькіх груп мышц (могуць нагадваць мэтанакіраваны рухальны акт).
Простыя — элементарныя рухі (напрыклад, прыжмурванне, падморгванне, рух вушамі, наморшчванне ілба, звядзенне броваў і т. п.);
Складаныя — комплексныя складаныя рухі з уцягваннем многіх мышц.
Паводле этыялогіі
Першасныя (псіхагенныя, нервовыя) — часцей бываюць у дзіцячым узросце. Хлопчыкі хварэюць часцей. Правакуюць пачатак псіхатраўмы. Працякае дабраякасна, праходзяць самастойна. Працягласць ад некалькіх тыдняў да некалькіх гадоў.
Другасныя (сімптаматычныя) — развіваюцца з прычыны арганічнага або дысметабалічнай паразы галаўнога мозгу (энцэфаліт; траўма; парушэнне мазгавога кровазвароту; інтаксікацыі; нейралептычныя экстрапірамідныя засмучэнні, якія ўзнікаюць пры прыёме антыпсіхатычных прэпаратаў[1]; парушэнне функцыі ўнутраных органаў).
Спадчынныя (сіндром Турэта — цікознае засмучэнне з генералізованнымі рухальнымі і галасавымі цікамі).
Болевы цік, выкліканы прыступамі неўралгім з вострай боллю[2].
Этыятропная тэрапія — лячэнне, накіраванае на ліквідацыю прычыны захворвання (пры другасных ціках).
Сімптаматычная тэрапія — ужыванне прэпаратаў, накіраванае на ліквідацыю ціка. Часцей прымяняюцца нейралептыкі, такія як галаперыдол (хоць прымяненне нейралептыкаў само па сабе можа выклікаць галасавыя і рухальныя цікі), і ботакс.
Псіхатэрапія — паводніцкая тэрапія, накіраваная на выпрацоўку ўпэўненасці, зняцця трывожнасці і ўменні кантраляваць сімптом.