Мікалай Іванавіч Кастамараў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Кастамараў.

Мікалай Іванавіч Кастамараў (руск.: Николай Иванович Костомаров; 16 мая 1817, в. Юрасаўка, Варонежская губерня — 19 красавіка 1885, Санкт-Пецярбург) — украінскі і расійскі гісторык.

Мікалай Іванавіч Кастамараў
Дата нараджэння	4 (16) мая 1817[1][2][…]
Месца нараджэння	Юрасаўка[d], Астрагожскі павет[d], Варонежская губерня, Расійская імперыя[2][3][…]
Дата смерці	7 (19) красавіка 1885[1][2][…] (67 гадоў)
Месца смерці	Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[2][4]
Месца пахавання	Літаратарскія масткі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя[5]
Род дзейнасці	гісторык, пісьменнік, публіцыст, крытык, паэт, historiographer
Навуковая сфера	гісторыя[5]
Месца працы	Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт Кіеўскі нацыянальны ўніверсітэт імя Тараса Шаўчэнкі 1-я Кіеўская гімназія[d] Q30973764?
Альма-матар	Харкаўскі нацыянальны ўніверсітэт імя В. Н. Каразіна
Член у	Пецярбургская акадэмія навук Кірыла-Мяфодзіеўскае брацтва[d][6] Сербскае навуковае таварыства[d] (7 (19) красавіка 1885)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Навуковая дзейнасць Кастамарава пачалася з магістарскай дысертацыі, прысвечанай гісторыі Украіны. Дысертацыя была спалена за занадта дзёрзкія, на меркаванне цэнзараў, думкі аўтара. Кастамараў з некалькімі аднадумцамі стварыў у Кіеве таемнае таварыства — «Кірыла–Мефодзьеўскае брацтва», мэтай якога было ўтварэнне канфедэрацыі славянскіх народаў. Калі гэтае таварыства было выкрыта, Кастамараў каля года правёў у зняволенні ў Аляксееўскім равеліне Петрапаўлаўскай крэпасці, а пасля сасланы ў Саратаў з забаронай выкладаць і публікаваць свае працы.

Пасля смерці Мікалая I Кастамараў атрымаў поўнае памілаванне, стаў прафесарам Пецярбургскага ўніверсітэта, пакінуў 21 том сваіх прац. Асноўная праца: «Руская гісторыя ў жыццяпісах яе найгалоўнейшых дзеячаў». Таксама Кастамараў вядомы афарызмам: «Праўдзівая любоў гісторыка да сваёй бацькаўшчыны можа выяўляцца толькі ў строгай пашане праўды».