Джуліа Ната

Джуліа Ната (італ.: Giulio Natta; 26 лютага 1903, Імперыя, Італія — 2 мая 1979, Бергама, Італія) — італьянскі хімік-арганік.

Джуліа Ната
італ.: Giulio Natta
Дата нараджэння	26 лютага 1903(1903-02-26)[1][2][…]
Месца нараджэння	Porto Maurizio[d], Імперыя, правінцыя Імперыя, Лігурыя, Італія[3][4]
Дата смерці	2 мая 1979(1979-05-02)[1][2][…] (76 гадоў)
Месца смерці	Бергама, Італія[3]
Грамадзянства	Італія  Каралеўства Італія
Род дзейнасці	хімік, вынаходнік, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	арганічная хімія
Месца працы	Міланскі політэхнічны ўніверсітэт Рымскі ўніверсітэт Ла Сапіенца Павійскі ўніверсітэт Міланскі ўніверсітэт Політэхнічны ўніверсітэт Турына
Альма-матар	Міланскі політэхнічны ўніверсітэт
Член у	Акадэмія навук СССР[d] Французская акадэмія навук Расійская акадэмія навук Нацыянальная акадэмія навук Італіі[d] Турынская акадэмія навук[d][3]
Узнагароды	Вялікі залаты медаль імя М. В. Ламаносава (1969) медаль Джона Скота[d] (1963)
Сайт	giulionatta.it (англ.)​ (італ.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Замежны член Французскай акадэміі навук (1964)^[5], Акадэміі навук СССР (1966)^[6]. Узнагароджаны Вялікім залатым медалём імя М. В. Ламаносава Акадэміі навук СССР (1969). Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па хіміі 1963 года «за адкрыцці ў галіне хіміі і тэхналогіі высокамалекулярных палімераў» разам з Карлам Цыглерам.

Біяграфія

У 1924 годзе скончыў Міланскі тэхнічны ўніверсітэт; з 1925 года працаваў там жа асістэнтам. З 1927 года — прафесар агульнай хіміі. У 1933—1935 гадах — дырэктар Інстытута агульнай хіміі пры Універсітэце Павіі. У 1935—1937 гадах — дэкан фізіка-хімічнага факультэта Рымскага ўніверсітэта. З 1938 года — дырэктар інстытута прамысловай хіміі пры Міланскім тэхнічным універсітэце.

Асноўныя працы

Першыя навуковыя працы Наты былі прысвечаны вывучэнню структур цвёрдых целаў, у тым ліку структур каталізатараў і некаторых арганічных палімераў. У 1938 годзе пачаў даследаванні, звязаныя з вытворчасцю сінтэтычнага каўчука і ўпершыню ажыццявіў падзел бутадыена і бутэна-1. У 1954 годзе адкрыў метад стэрэаспецыфічнай полімерызацыі з дапамогай каталізатараў Цыглера. У 1957 годзе дзякуючы даследаванням Наты на прамысловай ўстаноўцы атрыманы ізатактычны поліпрапілен (які выкарыстоўваецца ў вытворчасці тканіны «балоння»). Вынікам іншых яго работ з’явілася стварэнне новых тыпаў эластамераў. Унёсак Наты і яго школы ў хімію палімераў складаецца ў адкрыцці новага класа палімераў з упарадкаванай структурай — стэрэарэгулярных палімераў.

Узнагароды

• Нобелеўская прэмія па хіміі (1963)
• Медаль Джона Скота (1963)
• Вялікі залаты медаль імя М. В. Ламаносава (1969)

Зноскі

1. Giulio Natta // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
2. Giulio Natta // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227'></a>
3. www.accademiadellescienze.it Праверана 1 снежня 2020.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q107212659'></a>
4. Istituto dell'Enciclopedia Italiana Enciclopedia on line

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q65921422'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3803714'></a>
5. Les membres du passé dont le nom commence par N (фр.)
6. Профіль Джуліа Ната на афіцыйным сайце РАН

Спасылкі

• Т. 17. Моршин — Никиш. — М. : Советская энциклопедия, 1974. — 616 с. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
• Інфармацыя з сайта Нобелеўскага камітэта (англ.)