From Wikipedia, the free encyclopedia
Індустрыяльная (прамысловая) рэвалюцыя (прамысловы пераварот, Вялікая індустрыяльная рэвалюцыя) — пераход ад ручной працы да машыннай, ад мануфактуры да фабрыкі; пераход ад пераважна аграрнай эканомікі да індустрыяльнай вытворчасці, у выніку якога адбываецца трансфармацыя аграрнага грамадства ў індустрыяльнае. Прамысловы пераварот адбываўся ў розных краінах не адначасова, але ў цэлым можна лічыць, што перыяд, калі адбываліся гэтыя змены, пачынаўся ад другой паловы XVIII стагоддзя і працягваўся на працягу XIX стагоддзя. Характэрнай рысай прамысловай рэвалюцыі з’яўляецца імклівы рост прадукцыйных сіл на базе буйной машыннай індустрыі і зацвярджэнне капіталізму ў якасці пануючай сусветнай сістэмы гаспадаркі.
| Індустрыяльная рэвалюцыя | |
|---|---|
 | |
| Папярэдні ў спісе | Industrious Revolution[d] |
| Наступны ў спісе | Second Industrial Revolution[d] |
| Краіна паходжання | |
| Дата заканчэння | 2010 |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Прамысловая рэвалюцыя звязана не проста з пачаткам масавага прымянення машын, але і з змяненнем усёй структуры грамадства. Яна суправаджалася рэзкім павышэннем прадукцыйнасці працы, хуткай урбанізацыяй, пачаткам хуткага эканамічнага росту (да гэтага эканамічны рост, як правіла, быў прыкметны толькі ў маштабах стагоддзяў) і павелічэннем жыццёвага ўзроўню насельніцтва. Прамысловая рэвалюцыя дазволіла на працягу жыцця ўсяго толькі 3-5 пакаленняў перайсці ад аграрнага грамадства (дзе большасць насельніцтва вяла натуральную гаспадарку) да індустрыяльнага.
Прамысловая рэвалюцыя пачалася ў Вялікабрытаніі ў апошняй трэці XVIII стагоддзя і прыняла ў першай палове XIX стагоддзя ўсёабдымны характар, ахапіўшы затым і іншыя краіны Еўропы і Амерыкі.
Існуе меркаванне, што вываз капіталу з замежных брытанскіх калоній з’явіўся адной з крыніц назапашвання капіталаў у метраполіі, спрыяў прамысловай рэвалюцыі ў Вялікабрытаніі і вывеў гэту краіну ў лідары сусветнага прамысловага развіцця. У той жа час, аналагічная сітуацыя ў іншых краінах (напрыклад, Іспаніі, Партугаліі) не прывяла да паскарэння эканамічнага развіцця. Акрамя таго, прамысловасць паспяхова развівалася ў шэрагу краін, якія не мелі калоній, напрыклад, у Швецыі, Прусіі, ЗША.
Як мяркуе нобелеўскі лаўрэат па эканоміцы Джон Хікс, галоўнымі фактарамі прамысловай рэвалюцыі ў Англіі былі наступныя[1][2]:
Пры гэтым ён не лічыць тэхнічныя вынаходніцтвы асноўнай і галоўнай прычынай прамысловай рэвалюцыі ў Англіі: «Прамысловая рэвалюцыя адбылася б і без Кромптана і Аркрайта і была б, асабліва на позніх стадыях, такой жа, якая мела месца ў рэчаіснасці»[3].
Некалькі іншы погляд на прычыны Прамысловай рэвалюцыі быў выпрацаваны ў працах эканамічных гісторыкаў: Імануіла Валерстайна, Крыстафера Хіла, Чарлза Уілсана, Ж. Бержэ і інш., якія аналізавалі ход індустрыялізацыі Заходняй Еўропы і іншых краін у XVIII-XIX стст. на базе канкрэтных фактаў, якія былі ў іх распараджэнні. На іх думку, ключавую ролю ў паскарэнні прамысловага росту Англіі ў XVIII стагоддзі згуляла сістэма пратэкцыянізму, уведзеная ў 1690-я гады і ўзмоцненая дадатковымі пратэкцыянісцкімі мерамі да сярэдзіны XVIII ст. Менавіта яна забяспечыла хуткае развіццё англійскай прамысловасці, нягледзячы на канкурэнцыю з боку больш моцнай у той час галандскай прамысловасці, а таксама забяспечыла развіццё прамысловасці Прусіі, Аўстрыі і Швецыі, дзе таксама былі ўведзены пратэкцыянісцкія сістэмы[4].
Значна меншую або зусім нязначную ролю ў гэтым працэсе, на іх думку, згулялі фактары, звязаныя з грашыма і наяўнасцю капіталу. Даследаванні гісторыкаў паказалі, што ў пераважнай большасці прамысловыя прадпрыемствы ў перыяд 1700-1850 гадоў засноўваліся прадстаўнікамі сярэдняга класа (сялянамі, гандлярамі, рамеснікамі), якія не звярталіся ні да якіх знешніх крыніц фінансавання, а развіваліся за кошт уласных сродкаў або грошай, узятых у сваякоў/знаёмых[5].
Сярод іншых фактараў, што выдзяляюцца эканамічнымі гісторыкамі, спрыяць Прамысловай рэвалюцыі маглі таксама:
Існуе меркаванне[8], што глыбінная прычына таго, што прамысловая рэвалюцыя, а пасля і навуковая, інавацыйная рэвалюцыя, пачалася менавіта ў Еўропе, заключалася ў паводніцкіх стэрэатыпах еўрапейскага чалавека: а менавіта, у яго дачыненні да жанчыны. Еўрапеец, у агульным і цэлым, павінен быў вызначыцца перад жанчынай, каб яна яго абрала ў якасці шлюбнага партнёра. У той час як усходні менталітэт меркаваў ад індывіда такія паводзіны ў значна меншай ступені. Перад жанчынай, якая з’яўляецца больш бяспраўнай, багатым на Усходзе ў меншай ступені патрабавалася даказваць сваю перавагу, у тым ліку і ў інтэлектуальнай сферы, заахвочваючы складаючага вершы паэта, навукоўца астранома, выбітнага архітэктара або геніяльнага навукоўца або вынаходніка.
Поспех прамысловай рэвалюцыі ў Вялікабрытаніі быў заснаваны на некалькіх інавацыях[9], якія з’явіліся да канца XVIII ст.:
У перыяд XVII стагоддзя Англія пачатку абганяць сусветнага лідара Галандыю па тэмпах росту капіталістычных мануфактур, а пазней і ў сусветным гандлі і каланіяльнай эканоміцы. Да сярэдзіны XVIII стагоддзя Англія становіцца вядучай капіталістычнай краінай. Па ўзроўні эканамічнага развіцця яна перасягнула астатнія еўрапейскія краіны, маючы ўсе неабходныя перадумовы для ўступлення на новую прыступку грамадска-эканамічнага развіцця — буйная машынная вытворчасць.
Прамысловая рэвалюцыя суправаджалася і цесна з ёй звязанай вытворчай рэвалюцыяй у сельскай гаспадарцы, якая вядзе да радыкальнага росту прадукцыйнасці зямлі і працы ў аграрным сектары. Без другой першая проста немагчымая ў прынцыпе, бо менавіта вытворчая рэвалюцыя ў сельскай гаспадарцы забяспечвае магчымасць перамяшчэння значных мас насельніцтва з аграрнага сектара ў індустрыяльны.
Пачатак прамысловай рэвалюцыі звязваюць з вынаходствам эфектыўнага паравога рухавіка ў Вялікабрытаніі ў другой палове XVII стагоддзя. Хаця само па сабе падобнае вынаходства наўрад ці б нешта дало (неабходныя тэхнічныя рашэнні былі вядомыя і раней), але ў той перыяд англійскае грамадства было падрыхтавана да выкарыстання інавацый у шырокіх маштабах. Гэта было звязана з тым, што Англія да таго часу перайшла ад статычнага традыцыйнага грамадства да грамадства з развітымі рыначнымі адносінамі і актыўным прадпрымальніцкім класам. Акрамя таго, Англія мела дастатковымі фінансавымі рэсурсамі (бо была сусветным гандлёвым лідарам і валодала калоніямі), выхаваным у традыцыях пратэстанцкай працоўнай этыкі насельніцтвам і ліберальнай палітычнай сістэмай, у якой дзяржава не душыла эканамічную актыўнасць.
Першай спробай выкарыстання паравога рухавіка ў прамысловасці лічыцца вадзяная помпа Томаса Северы, запатэнтаваны ў 1698 годзе. Але яна не была паспяховай з-за частых выбухаў бойлера і абмежаванай магутнасці. Больш дасканалай была машына Томаса Ньюкамена, распрацаваная да 1712 года[10][11]. Відаць, Ньюкамен выкарыстаў раней атрыманыя эксперыментальныя дадзеныя Дэні Папена, які вывучаў ціск вадзянога пара на поршань у цыліндры і спачатку награванне і астуджэнне пара для вяртання поршня ў зыходны стан рабіў уручную.
Помпы Ньюкамена знайшлі прымяненне ў Англіі і іншых еўрапейскіх краінах для адпампоўвання вады з глыбокіх затопленых шахт, працы ў якіх без іх вырабляць было б немагчыма. Да 1733 года іх было набыта 110, з якіх 14 — на экспарт. Гэта былі вялікія і дарагія машыны, вельмі неэфектыўныя па сучасным стандартам, але яны сябе акуплялі там, дзе здабыча вуглю абыходзілася параўнальна танна. З некаторымі ўдасканаленнямі іх да 1800 года вырабілі 1454 штукі, і яны заставаліся ва ўжыванні да пачатку XX стагоддзя[12].
Найбольш вядомая з ранніх паравых машын распрацоўкі Джэймса Вата была прапанавана ў 1778 годзе, Ват істотна ўдасканаліў механізм, зрабіўшы яго працу больш стабільнай. Адначасова магутнасць павялічылася прыкладна ў пяць разоў, што дало 75% эканомію ў сабекошту вуглю. Яшчэ больш важныя наступствы меў той факт, што на базе машыны Вата стала магчыма пераўтварэнне паступальнага руху поршня ў вярчальны, гэта значыць рухавік зараз мог круціць кола млына або фабрычнага станка. Ужо да 1800 года фірма Вата і яго кампаньёна Болтана зрабіла 496 такіх механізмаў, з якіх толькі 164 выкарыстоўваліся як помпы. Яшчэ 308 знайшлі прымяненне на млынах і фабрыках, а 24 абслугоўвалі даменныя печы.
У 1810 годзе ў Англіі налічвалася 5 тыс. паравых машын, а ў наступныя 15 гадоў колькасць іх патроілася[13].
З’яўленне металарэзных станкоў, такіх як такарны, дазволілі спрасціць працэс вырабу металічных частак паравых машын і ў далейшым ствараць усё больш дасканалыя і для разнастайных мэтаў. Да пачатку XIX ст. англійскі інжынер Рычард Трэвітык і амерыканец Олівер Эванс сумясцілі бойлер і рухавік у адным прыладзе, што дазволіла далей выкарыстоўваць яго для руху паравозаў і параходаў.
У той жа час механізмы, якія выкарыстоўваюць водную і энергію ветру, яшчэ доўга канкуравалі з паравымі рухавікамі. У прыватнасці, да 1870 года ў Злучаных Штатах большасць фабрык выкарыстоўвалі энергію вадзяных турбін, а не паравых машын[14].
У пачатку XVIII стагоддзя брытанская тэкстыльная прамысловасць яшчэ была заснавана на апрацоўцы мясцовай воўны індывідуальнымі рамеснікамі. Гэтая сістэма называлася «катэджнай індустрыяй», так як праца выконвалася на хаце, у невялікіх хатках-катэджах, дзе пражывалі рамеснікі са сваімі сем'ямі. Вытворчасць нітак з лёну і бавоўны, якая патрабуе больш тонкай апрацоўкі, у сярэдневяковай Англіі шырокага распаўсюджвання не атрымала, таму тэкстыль з бавоўны імпартавалі з Індыі.
Вынаходніцтва ў 1733 годзе лятучага чоўна павялічыла попыт на пражу. У 1738 годзе была створана машына, праўшая нітку без удзелу чалавечых рук, а ў 1741 годзе каля Бірмінгема адкрылася фабрыка, прадзільную машыну на якой прыводзіў у рух вослік. Уладальнікі фабрыкі, Пол і Вят, неўзабаве адкрылі новую фабрыку каля Нортгемптана, абсталяваную ўжо пяццю прадзільнымі машын з паўсотняй чоўнаў на кожнай, якая працавала да 1764 года. У 1771 годзе ў Кромфардзе, Дэрбішыр, пачала працаваць прадзільная фабрыка Аркрайта, які заахвочваў вынаходніцтвы, і яго машыны былі ўдасканалены, цяпер яны прыводзіліся ў рух вадзяным колам. Акрамя таго, цяпер акрамя воўны на новых машынах стала магчыма апрацоўваць і расліннае валакно, што імпартуецца з Амерыкі. Да 1780 года ў Англіі налічвалася 20, а яшчэ праз 10 гадоў — 150 прадзільных фабрык і на многіх з гэтых прадпрыемстваў працавала па 700-800 чалавек[15].
Затым вадзяное кола пачалі замяняць паравой машынай. У перыяд з 1775 па 1800 год заводы Вата і Болтана ў Соха выпусцілі 84 паравыя машыны для баваўняных фабрык і 9 машын — для ваўняных фабрык[16]. Да сярэдзіны XIX стагоддзя ручное ткацтва ў Вялікабрытаніі амаль цалкам знікла. У тэкстыльнай прамысловасці вялікую ролю адыграў так званы сельфактар, які забяспечыў механізаванне прадзільных працэсаў.
У сярэдневяковай Еўропе вырабам механізмаў займаліся майстры гадзіннікавых спраў і вытворцы навігацыйных і навуковых інструментаў. Дэталі гадзінных механізмаў нават выкарыстоўвалі пры вырабе першых прадзільных станкоў. Многія дэталі выраблялі з дрэва цесляры, паколькі метал быў дарагі і цяжкі ў апрацоўцы.
З з’яўленнем усё нарастальнага попыту на металічныя дэталі прадзільных станкоў, паравых машын, а таксама сеялак і іншых механізмаў, уведзеных ва ўжыванне ў брытанскай сельскай гаспадарцы з пачатку XVIII ст.[17], былі вынайдзены такарныя станкі, а ў першай палове XIX ст. фрэзерны і іншыя станкі для металаапрацоўкі.
Сярод іншых рамёстваў, якія патрабавалі высокадакладнай апрацоўкі металу, было вырабніцтва замкаў. Адным з самых вядомых механікаў, якія праславіліся ў вырабе замкаў, быў Джозеф Брама. Яго вучань Генры Модслі пасля працаваў для каралеўскага флоту і майстраваў машыны для вытворчасці шківаў і блокаў. Гэта быў адзін з першых прыкладаў паточнага вытворчасці са стандартызацыяй дэталей.
Павелічэнне колькасці машын выклікала павышаную патрэбнасць у метале, і гэта запатрабавала развіцця металургіі. Галоўным дасягненнем гэтай эпохі ў металургіі была замена драўнянага вуглю, які выкарыстоўваўся сярэдневяковымі кавалямі, на каменнавугальны кокс. Яго ўвёў ва ўжыванне ў XVII ст. Клемент Клерк і яго майстры кавальскіх спраў і ліцця.
З 1709 года ў мястэчку Коулбрукдэйл Абрахам Дарбі, заснавальнік цэлай дынастыі металургаў і кавалёў, выкарыстаў кокс для атрымання чыгуну з руды ў даменнай печы. З яго спачатку рабілі толькі кухоннае начынне, якая адрознівалася ад працы канкурэнтаў толькі тым, што яе сценкі былі танчэй, а вага менш. У 1750-х гадах сын Дарби пабудаваў яшчэ некалькі дамен, і дагэтуль яго вырабы былі яшчэ і танней, чым вырабленыя на драўняным вугле. У 1778 годзе ўнук Дарбі, Абрахам Дарбі III, са свайго ліцця пабудаваў у Шропшыры знакаміты Жалезны мост, першы мост у Еўропе, цалкам які складаецца з металічных канструкцый.
Для далейшага паляпшэння якасці чыгуну ў 1784 годзе Генры Корт распрацаваў працэс пудлингования. Рост вытворчасці і паляпшэнне якасці англійскага металу да канца XVIII ст. дазволіла Вялікабрытаніі цалкам адмовіцца ад імпарту шведскага і расійскага жалеза. Разгарнулася збудаванне каналаў, якія дазвалялі перавозіць вугаль і металы[15].
З 1830 да 1847 год вытворчасць металу ў Англіі ўзрасла больш чым у 3 разы. Прымяненне гарачага выдзімання пры плаўленні руды, якое пачалося ў 1828 годзе, утрая скараціла выдатак паліва і дазволіла выкарыстоўваць у вытворчасці ніжэйшыя гатункі каменнага вуглю, З 1826 па 1846 года экспарт жалеза і чыгуну з Вялікабрытаніі павялічыўся ў 7,5 разы[18].
Велізарнае значэнне мела з’яўленне чыгунак. Першы паравоз быў пабудаваны ў 1804 годзе Рычардам Трэвітыка. У наступныя гады многія інжынеры спрабавалі ствараць паравозы, але самым удачлівым з іх апынуўся Георг Стефенсон, які ў 1812-1829 гады прапанаваў некалькі ўдалых канструкцый паравозаў. Яго паравоз быў выкарыстаны на першай у свеце чыгунцы грамадскага карыстання з Дарлінгтана да Стоктана, адкрытай у 1825 годзе. Пасля 1830 года ў Вялікабрытаніі пачалося хуткае будаўніцтва чыгунак.
Роберт Фултан у 1807 годзе пабудаваў першы ў свеце параход «Клермонт», які здзяйсняў рэйсы па рацэ Гудзон ад Нью-Ёрка да Олбані. У 1819 годзе амерыканскі параход «Савана» ўпершыню перасёк Атлантычны акіян, аднак большую частку шляху карабель прайшоў пад ветразямі, якія яшчэ доўга захоўваліся на параходах у якасці дапаможнага рухавіка. Толькі ў 1838 годзе (праз 19 гадоў пасля «Саваны») англійская параход «Сірыус» ўпершыню перасёк Атлантычны акіян без выкарыстання ветразяў.
Першы электрычны тэлеграф стварыў расійскі вучоны Павел Львовіч Шылінг у 1832 годзе. Пасля электрамагнітны тэлеграф быў пабудаваны ў Германіі — Карлам Гаусам і Вільгельмам Веберам (1833), у Вялікабрытаніі — Кукам і Уітстанам (1837), а ў ЗША электрамагнітны тэлеграф запатэнтаваны С. Морзэ ў 1837 годзе. Вялікай заслугай Морзэ з’яўляецца вынаходніцтва тэлеграфнага кода, дзе літары алфавіту былі прадстаўлены камбінацыяй кароткіх і доўгіх сігналаў — «кропак» і «працяжнік» (код Морзэ). Камерцыйная эксплуатацыя электрычнага тэлеграфа ўпершыню была пачата ў Лондане ў 1837 годзе.
У 1858 годзе была ўсталявана трансатлантычная тэлеграфная сувязь. Затым быў пракладзены кабель у Афрыку, што дазволіла ў 1870 годзе ўсталяваць прамую тэлеграфную сувязь Лондан - Бамбей (праз рэлейны станцыю ў Егіпце і на Мальце).
Прамысловая рэвалюцыя зрабіла магчымым прамысловая вытворчасць некаторых найбольш запатрабаваных на рынку хімікатаў, чым быў пакладзены пачатак развіццю хімічнай прамысловасці. Серная кіслата была вядома яшчэ ў сярэднія вякі, але атрымлівалі яе з вокіслаў, якія ўтвараюцца пры спальванні мінеральнай серы, у шкляных сасудах. У 1746 годзе Джон Рэбук замяніў іх на больш аб'ёмістыя свінцовыя, чым значна павялічыў прадукцыйнасць працэсу.
Іншай важнай задачай было вытворчасць шчолачных злучэнняў. Метад прамысловай вытворчасці карбанату натрыю быў распрацаваны ў 1791 годзе французскім хімікам Нікала Лебланам. Ён змешваў серную кіслату з паваранай соллю і атрымліваны сульфат натрыю награваў з сумессю вапняка і вуглю. Сумесь прадуктаў рэакцыі апрацоўвалі вадой, з раствора атрымлівалі карбанат натрыю, а нерастваральныя рэчывы (вапняк, вугаль і сульфід кальцыя) адкідвалі. Хлоравадарод спачатку таксама засмечваў атмасферу вытворчых памяшканняў, але пазней яго навучыліся выкарыстоўваць для атрымання салянай кіслаты. Метад Леблан быў просты, танны і даваў значна больш даступны прадукт, чым раней выкарыстоўваўся метад атрымання соды з попелу раслін[19].
Карбанат натрыю выкарыстоўвалі ў мностве вытворчых працэсаў, у тым ліку для вырабу мыла, шкла, паперы, а таксама ў тэкстыльнай прамысловасці. Серная кіслата акрамя вытворчасці соды таксама знаходзіла ўжыванне для выдалення іржы з металічных вырабаў і ў якасці Адбельвальнік для тканін. Толькі да пачатку XIX ст. Чарлз Тэнант і Клод Луі Бертале распрацавалі больш эфектыўны адбельвальнік на аснове хлоркавай вапны. Фабрыка Тэнант па вытворчасці новага Адбельвальнік на працягу доўгага часу заставалася найбуйнейшым у свеце хімічным прадпрыемствам.
У 1824 годзе брытанскі муляр Джозеф Аспдін запатэнтаваў хімічны працэс вытворчасці портландцемента. Ён заключаўся ў спяканні гліны з вапняком. Далей сумесь перамолваюць у парашок, змешвалі з вадой, пяском і жвірам, у выніку чаго атрымліваўся бетон. Праз некалькі гадоў інжынер Марк Ізамбар Брунель ужыў бетон для будаўніцтва першага ў свеце воданепранікальнага тунэлю пад ракой Тэмзай[20], а ў сярэдзіне XIX ст. яго выкарыстоўвалі для збудаванні сучаснай гарадской каналізацыі.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.svg){kind=small}
