Цяжарнасць у мастацтве
From Wikipedia, the free encyclopedia
Тэма цяжарнасці ў мастацтве ахоплівае любы мастацкі твор, які адлюстроўвае цяжарнасць. У мастацтве, як і ў жыцці, часта незразумела, ці меркавалася паказваць фактычны стан цяжарнасці. Распаўсюджанай візуальнай прыкметай з’яўляецца жэст жанчыны, якая кладзе ахоўную адкрытую далонь на жывот. Гістарычна склалася так, што замужнія жанчыны знаходзіліся на пэўнай стадыі цяжарнасці большую частку свайго жыцця да наступу менапаўзы (руск.) (бел., але выявы гэтага ў мастацтве адносна рэдкія[1] і, як правіла, абмежаваныя некаторымі канкрэтнымі кантэкстамі. Гэта, верагодна, захоўваецца нават у сучаснай культуры; нягледзячы на некалькі нядаўніх работ, якія паказваюць цяжарных жанчын, адзін пісьменнік быў «уражаны недахопам візуальных вобразаў… цяжарных жанчын у публічнай візуальнай культуры»[2] Даследаванне, праведзенае П’ерам Бурдзьё ў 1963 годзе, паказала, што пераважная большасць з 693 французскіх падыспытных лічылі, што фатаграфія цяжарнай жанчыны па вызначэнні не можа быць прыгожай[3].
Ёсць два сюжэты, часта адлюстраваных у заходнім мастацтве або апавядальным гістарычным жывапісе, дзе цяжарнасць з’яўляецца важнай часткай гісторыі. Гэта нешчаслівая сцэна, звычайна званая «Дыяна і Каліста», якая паказвае момант выяўлення забароненай цяжарнасці Каліста (руск.) (бел. і біблейская сцэна Наведвання[4]. Паступова пачалі з’яўляцца партрэты цяжарных жанчын, з асаблівай модай на «партрэты цяжарных» у элітным партрэтным жывапісу прыкладна каля 1600 года.
Акрамя таго, што цяжарныя жанчыны былі прадметам выяўлення ў мастацтве, яны таксама былі спажыўцамі мастацтва, і для іх былі распрацаваны некаторыя спецыяльныя віды работ, у тым ліку выявы Марыі Мадонна дэль Парта (англ.) (бел..