Семантыка
From Wikipedia, the free encyclopedia
Сема́́нтыка ці Семасіялогія (састар.) — галіна мовазнаўства, што вывучае сэнсавы змест слоў. Слова «семантыка» вынайшаў у канцы XIX стагоддзя французскі лінгвіст Мішэль Брэаль, аўтар першага трактата аб семантыцы.
Хуткія факты
Мовазнаўства |
Тэарэтычная лінгвістыка |
Фаналогія
Семантыка (+лексічная) Прагматыка Кагнітыўная лінгвістыка Генератыўная лінгвістыка |
Дэскрыптыўная лінгвістыка |
Антрапалагічная лінгвістыка
Эвалюцыйная лінгвістыка (параўнальна-гістарычнае |
Прыкладная лінгвістыка |
Камп'ютарная лінгвістыка
Фарэнсіка Засваенне мовы Language assessment Language development Прэскрыптывізм Антрапалагічная лінгвістыка Стылістыка Антрапалагічная лінгвістыка |
Астатняе |
Пісьменства
Дэшыфроўка Тыпалогія Гісторыя лінгвістыкі Спіс лінгвістаў Нявырашаныя праблемы |
Партал:Лінгвістыка |
Закрыць
У прыватнасці, семантыка мае наступныя аб’екты вывучэння:
- значэнне складаных слоў;
- унутраная форма слоў, у якіх сустракаецца адсылка да пэўнага канцэпту, або канцэптуальнай структуры;
- сэнсавыя адносіны паміж словамі (адносіны аманіміі, сінаніміі, антаніміі, полісеміі, гіпераніміі, гіпаніміі, і г. д.);
- размеркаванне актантаў усярэдзіне выказванняў;
- умовы сапраўднасці выказвання;
- крытычны аналіз гаворкі;
- прагматыка, у той ступені, у якой яна лічыцца галіной семантыкі.
Нарэшце, семантыка знайшла новую вобласць ужывання ў вывучэнні моў праграмавання ў інфарматыцы, для якой яна была развітая фармальна.