Пузырковая камера
From Wikipedia, the free encyclopedia
Пузырковая камера - дэтэктар трэкаў хуткіх зараджаных часціц, які выкарыстоўвае ўласцівасць іонаў быць цэнтрамі ўтварэння пузыркоў у перагрэтай вадкасці.
Зараджаная часціца, пралятаючы праз вадкасць, іанізуе яе малекулы ўздоўж сваёй траекторыі. Іоны выконваюць ролю зародкаў пузыркоў у спецыяльна прыгатаванай перагрэтай вадкасці. Утвораны след фатаграфуюць.
Перагрэтую вадкасць падрыхтоўваюць рэзка зніжаючы ціск.
Пузырковую камеру звычайна змяшчаюць у магнітным полі, што дазваляе ідэнтыфікаваць часціцы па іх удзельных зарадах.
За вынаходства пузырковай камеры ў 1952 годзе Дональд Глейзер атрымаў Нобелеўскую прэмію па фізіцы ў 1960 г.