Пасажырскі цягнік

Пасажырскі цягнік — цягнік, які складаецца з пасажырскіх вагонаў і служыць для перавозкі людзей і багажу. Нягледзячы на назвы, пасажырскія цягнікі таксама могуць перавозіць і грузы. Так, згодна з ПТЭ савецкіх і расійскіх чыгунак, пасажырскі цягнік можа перавозіць і пошту. Найбольшае распаўсюджванне пасажырскія цягнікі атрымалі ва ўнутрыгарадскіх (трамвай, метрапалітэн) і прыгарадных перавозках. У шэрагу краін цягнікі займаюць значны аб’ём у міжгародніх пасажырскіх перавозках.

З’яўленне пасажырскіх цягнікоў

Пасажырскія цягнікі на чыгунцы Ліверпуль — Манчэстэр

Практычна першым, хто прычапіў да лакаматыва пасажырскі вагон, быў Рычард Трэвітык на створаным ім жа атракцыёне «Злаві мяне, хто зможа». Аднак першы пасажырскі цягнік адправіўся 15 верасня 1830 года з Ліверпуля па магістралі Ліверпуль — Манчэстэр, якая толькі што адкрылася. Публіка хутка ацаніла магчымасці гэтага віду транспарту, які да таго ж у сярэдзіне XIX стагоддзя быў найхутчэйшым, у сувязі з чым пасажырскія цягнікі атрымалі дастатковае распаўсюджванне. У Расійскай імперыі курсіраванне пасажырскіх цягнікоў пачалося ў 1837 годзе па Царскасельскай чыгунцы.

Класіфікацыя

Класіфікацыя пасажырскіх цягнікоў досыць разнастайная. Сярод іншага, пасажырскія цягнікі чыгунак падзяляюць паводле адлегласцяў (прыгарадныя, мясцовыя, далёкія), хуткасцяў (хуткія, хуткасныя і высакахуткасныя), частаты зносін (разавыя, летнія, круглагадовыя). Таксама пасажырскія цягнікі могуць адрознівацца паводле тыпу вагонаў (напрыклад, людскі цягнік, калі людзей перавозяць у грузавых вагонах, таксама адносяць да пасажырскіх) і характару грузу (паштова-багажныя, грузапасажырскія, турысцка-экскурсійныя).

Літаратура

• Железнодорожный транспорт: Энциклопедия / Гл. ред. Н. С. Конарев. — М.: Большая Российская энциклопедия, 1994. — С. 291—293. — ISBN 5-85270-115-7.