Палеалогаўскае адраджэнне
From Wikipedia, the free encyclopedia
Палеалогаўскае адраджэнне (Палеалогаўскі рэнесанс) — перыяд у гісторыі візантыйскага мастацтва з 1261 па 1453 год, які супадае з часам праўлення дынастыі Палеалогаў, апошні ўзлёт культуры ў гісторыі Візантыі. Пачаўся пасля захопу Міхаілам VIII Канстанцінопаля і аднаўлення Візантыйскай імперыі, калі пачаліся шырокія працы па аднаўленні сталіцы.
У гэтую эпоху дарагая мазаіка ўсё часцей саступае месца фрэскам. Аднак менавіта ў гэты час быў пабудаваны і ўпрыгожаны знакаміты манастыр Хора, мазаіка і фрэскі якога лічацца непераўзыдзенымі помнікамі палеалогаўскай эпохі.
Павялічваецца колькасць сюжэтаў іканапісу, у пошуках новых тэм майстры ўсё часцей звяртаюцца да апакрыфічных Евангелляў (гэта значыць не прынятых афіцыйнай царквой)[1].
Да прадстаўнікоў эпохі Палеалогаўскага адраджэння можна аднесці Феафана Грэка.
Навукоўцы спрачаюцца аб тым, ці мог бы палеалогаўскі рэнесанс плаўна перайсці ў сапраўднае Адраджэнне.