Гісторыя Еўрапейскага саюза
From Wikipedia, the free encyclopedia
Еўрапейскі саюз з’яўляецца геапалітычным суб’ектам, які ахоплівае большую частку еўрапейскага кантынента. Ён заснаваны на шматлікіх дамовах і пашыраўся некалькі разоў. Першапачаткова Еўрапейскі саюз заснавалі 6 краін-удзельніц, а на 2018 год ён пашырыўся да 28 краін, што на дадзены момант складае большасць дзяржаў у Еўропе.
Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
Акрамя ідэй федэрацыі, канфедэрацыі альбо мытнага саюза, арыгінальнае развіццё Еўрапейскага саюза на аснове наднацыянальнага фонду, які б мог «зрабіць вайну неймавернай і матэрыяльна немагчымай»[1] і ўмацаванне дэмакратыі сярод сваіх членаў[1], як выкладаў Рабер Шуман і іншыя лідары ў дэкларацыі Шумана (1950) і Еўрапейскай дэкларацыі (1951 г.). Гэты прынцып быў у цэнтры Еўрапейскага аб’яднання вугалю і сталі (ЕАВС) (1951), Дамова аб Парыжы (1951), а затым Рымская дамова (1958), якая ўстанавіла Еўрапейскую эканамічную супольнасць (ЕЭС) і Еўрапейскую супольнасць па атамнай энергетыцы (ЕўрАзЭс). Абодзве супольнасці (ЕАВС і ЕЭС) былі пазней уключаны ў Еўрапейскі саюз, а EAEC захоўвае пэўную прававую ідэнтычнасць.
Маастрыхцкай дамовай (1992) быў створаны Еўрапейскі саюз з яго сістэмай рэгулюючых слупоў, у тым ліку замежных і ўнутраных спраў разам з Еўрапейскім супольнасцю. Гэта, у сваю чаргу, прывяло да стварэння адзінай еўрапейскай валюты, еўра (запушчана ў 1999 годзе). Маастрыхцкай дамовай былі ўнесены змены, у адпаведнасці з дамовамі Амстэрдаме (1997), Ніцы (2001) i Лісабоне (2007 г.).