Выцечка з электрычнай батарэі - гэта ўцечка хімічных рэчываў, хутчэй за ўсё электралітаў, з электрычнай батарэі (або гальванічнага элемента) з-за страты герметычнасці, і трапленнем гэтых рэчываў у навакольнае асяроддзе, выкліканае завадскімі дэфектамі канструкцыі або фізічным пашкоджаннем батарэі. Уцечка хімічных рэчываў з акумулятарных батарэй часта выклікае разбуральную карозію абсталявання і нават можа прадстаўляць небяспеку для здароўя.[1]
.jpg)
Уцечка па тыпу батарэі
Першасныя
Цынк-вугляродныя
Цынк-вугляродныя (марганцэва-цынкавыя) батарэі былі першым камерцыйна даступным тыпам батарэй і да гэтага часу даволі часта выкарыстоўваюцца, хоць у значнай ступені яны былі заменены шчолачнымі батарэямі аналагічнага складу. Як і шчолачныя батарэі, цынк-вугляродныя батарэі ўтрымліваюць дыяксід марганца і цынкавыя электроды. У адрозненне ад шчолачнай батарэі, цынк-вугляродная батарэя выкарыстоўвае хларыд амонія ў якасці электраліта (хларыд цынку ў выпадку "звышмоцных" цынк-вугляродных батарэй), які з'яўляецца кіслотным.
Альбо пасля поўнага выдаткавання, альбо па заканчэнні трох-пяці гадоў з моманту вырабу (тэрмін прыдатнасці) цынк-вугляродная батарэя схільная да выцечкі. Пабочнымі прадуктамі выцечкі могуць быць гідраксід марганца, хларыд амонія цынку, аміяк, хларыд цынку, аксід цынку, вада і крухмал. Гэта спалучэнне матэрыялаў выклікае карозію металаў, напрыклад кантактаў акумулятара і навакольных схем.
Неафіцыйныя дадзеныя сведчаць пра тое, што ўцечку з цынк-вугляроднага акумулятара можна эфектыўна ліквідаваць з дапамогай бікарбанату натрыю (харчовай соды).
Шчолачныя
У шчолачных батарэях выкарыстоўваюцца электроды з дыяксіду марганца і цынку, а таксама электраліт з гідраксіду калія. Шчолачная батарэя атрымала сваю назву з-за замены кіслага хларыду амонія ў цынк-вугляродных батарэях на гідраксід калія, які з'яўляецца шчолачным. Шчолачныя батарэі значна больш эфектыўныя, бясшкодныя для навакольнага асяроддзя і больш даўгавечныя, чым цынк-вугляродныя батарэі (ад пяці да дзесяці гадоў пры захоўванні пры пакаёвай тэмпературы[2]). Шчолачныя батарэі ў значнай ступені замянілі цынк–вугляродныя батарэі ў звычайным выкарыстанні да 1990 года.
Пасля таго, як шчолачная батарэя выдаткаваная або тэрмін яе прыдатнасці падыходзіць да канца, хімічны склад яе элементаў змяняецца, і ў якасці пабочнага прадукту ўтвараецца газападобны вадарод. Вадарод унутры корпусу стварае дастатковы ціск, абалонка расколваецца ў вывадаў або збоку (альбо і там і там), вызваляючы аксід марганца, аксід цынку, гідраксід калія, гідраксід цынку і гідраксід марганца.
Уцечку з шчолачнай батарэі можна эфектыўна нейтралізаваць цытрынавым сокам або дыстыляваным белым воцатам [3].
Другасныя (акамулятары)
Нікель-кадміевыя (Ni-Cd)
Нікель-кадміевыя акумулятары (Ni-Cd) выкарыстоўваюць гідраксід аксіду нікеля і металічныя кадміевыя электроды з электралітам з гідраксіду калія. Герметычныя Ni-Cd акумулятары шырока выкарыстоўваліся ў фотаабсталяванні, ручных электраінструментах і радыёкіраваных цацках з пачатку 1940-х да пачатку 1990-х гадоў, калі іх выцеснілі нікель–металагідрыдныя акумулятары (падобна таму, як шчолачныя батарэі замянілі цынк–вугляродныя батарэі). У персанальных кампутарах Ni-Cd акумулятары ўпершыню сталі выкарыстоўвацца ў сярэдзіне 1980-х гадоў у якасці больш таннай альтэрнатывы літыевым батарэям для сілкавання гадзінніка рэальнага часу і захавання налад BIOS. Нікель-кадміевыя акумулятары таксама некаторы час выкарыстоўваліся ў акумулятарных блоках ноўтбукаў, пакуль у пачатку 1990–х гадоў не з'явіліся камерцыйна жыццяздольныя нікель-металгідрыдныя акумулятары.[4] Ni-Cd акумулятары па-ранейшаму выкарыстоўваюцца ў некаторых крыніцах бесперабойнагаэлектрасілкавання і ўстаноўках аварыйнага асвятлення.
За выключэннем выпадкаў прымянення ў авіяцыі або ў іншых галінах з высокай ступенню рызыкі, Ni-Cd акумулятары наўмысна не герметызуюцца і маюць адтуліны для скіду ціску для забеспячэння бяспекі пры няправільнай зарадцы акумулятараў. З узростам і пры дастатковай колькасці цыклаў тэрмаапрацоўкі ўшчыльненне руйнуецца і дазваляе працякаць электраліту. Выцечка звычайна распаўсюджваецца па станоўчым і/або адмоўным клемам на любую навакольнае схему.
Як і ў выпадку ўцечкі шчолачных батарэй, уцечку нікель-кадміевых акумулятараў можна эфектыўна нейтралізаваць цытрынавым сокам або дыстыляваным белым воцатам.
Нікель-металгідрыдныя (Ni-MH)
Нікель-металагідрыдныя акумулятары у значнай ступені замянілі Ni-Cd акумулятары ў пачатку 1990-х гадоў.[5] Яны замянілі металічны кадміевы электрод сплавам, здольным паглынаць вадарод, што дазволіла яму мець больш чым у два разы большую ёмістасць, чым Ni-Cd акумулятары, і пры гэтым яго лягчэй перапрацоўваць. Росквіт камп'ютэрнага абсталявання прыйшоўся на пачатак-сярэдзіну 1990-х гадоў. Да 1995 годзе большасць вытворцаў матчыных плат перайшлі на неперазараджаныя літыевыя кнопкавыя элементы, каб падтрымліваць силкаванне чыпа BIOS. да пачатку 2000-х гадоў акумулятары на аснове літыя замянілі батарэі Ni-MH ва ўсіх наўтбуках, акрамя самых танных.
Практычны тэрмін прыдатнасці Ni-MH акумулятараў складае прыкладна пяць гадоў. Цыліндрычныя нікель-металагідрыдныя элементы, падобныя на тое, што выкарыстоўваліся ў акумулятарах наўтбукаў 1990-х гадоў, разраджаюцца з хуткасцю да 2% у дзень, у той час як кнопкавыя элементы, падобныя тым, што выкарыстоўваюцца ў батарэях матчыных плат, разраджаюцца з хуткасцю менш за 20% у месяц, а некаторыя даследванні кажуць, што яны працякаюць радзей, чым шчолачныя батарэі, але маюць аналагічны рэжым выхаду са строю.
Уцечку Ni-MH можна эфектыўна нейтралізаваць цытрынавым сокам або дыстыляваным белым воцатам.
Зноскі
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
