![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Red_Giant_Earth.jpg/640px-Red_Giant_Earth.jpg&w=640&q=50)
Будучыня Зямлі
From Wikipedia, the free encyclopedia
Будучыня Зямлі будзе вызначацца шэрагам фактараў: павелічэннем свяцільнасці Сонца, стратай цеплавой энергіі ядра Зямлі, абурэннямі з боку іншых цел Сонечнай сістэмы, тэктонікай пліт і біяхіміі на паверхні. Паводле тэорыі Міланковіча, планета будзе па-ранейшаму падвяргацца цыклам абляднення з прычыны змены эксцэнтрысітэту арбіты Зямлі, нахілу восі кручэння і прэцэсіі восі. У выніку суперкантынентальнага цыклу тэктоніка пліт, верагодна, прывядзе да ўтварэння суперкантынента праз 250—350 млн гадоў, а на працягу наступных 1,5-4,5 мільярдаў гадоў нахіл восі Зямлі можа пачаць адчуваць хаатычныя змены з адхіленнем аж да 90 °.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/60/Red_Giant_Earth.jpg/640px-Red_Giant_Earth.jpg)
Праз 1-3 мільярды гадоў бесперапыннае павелічэнне сонечнага выпраменьвання, выкліканае назапашваннем гелію ў ядры Сонца, прывядзе да знікнення акіянаў і спынення дрэйфу кантынентаў. Праз 4 мільярды гадоў павелічэнне тэмпературы ля паверхні Зямлі стане прычынай імклівага парніковага эфекту. Да таго часу, большасць, калі не ўсё, жыццё на паверхні Зямлі вымрэ[1][2]. Найбольш верагодным далейшым лёсам планеты з’яўляецца паглынанне яе Сонцам прыблізна праз 7,5 мільярдаў гадоў, пасля таго як яно стане чырвоным гігантам і пашырыцца да скрыжавання з арбітай Зямлі.