![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1f/Pyotr_Stolypin_LOC_07327.jpg/640px-Pyotr_Stolypin_LOC_07327.jpg&w=640&q=50)
Пётар Сталыпін
From Wikipedia, the free encyclopedia
Пётар Аркадзевіч Сталыпін (14 красавіка [ст. ст. 2 красавіка] 1862, Дрэздэн, цяпер зямля Саксонія, Нямеччына — 18 верасьня [ст. ст. 5 верасьня] 1911, Кіеў, цяпер Украіна) — дзяржаўны дзяяч Расейскай імпэрыі. Маршалак шляхты Ковенскага павету (1889—1902), 27-ы гарадзенскі губэрнатар (1902—1903), 24-ы саратаўскі губэрнатар (1903—1906), 27-ы міністар унутраных справаў Расейскай імпэрыі (1906—1911), 3-і старшыня Савету міністраў Расейскай імпэрыі (1906—1911).
Пётар Сталыпін | |
рас. Пётр Аркадьевич Столыпин | |
![]() | |
3-і старшыня Савету міністраў Расейскай імпэрыі | |
---|---|
21 ліпеня 1906 — 18 верасьня 1911 | |
Папярэднік: | Іван Гарамыкін |
Наступнік: | Уладзімер Какоўцаў |
27-ы міністар унутраных справаў Расейскай імпэрыі | |
9 траўня 1906 — 18 верасьня 1911 | |
Прэм’ер-міністар: | Іван Гарамыкін |
Папярэднік: | Пётар Дурнаво |
Наступнік: | Аляксандар Макараў |
24-ы саратаўскі губэрнатар | |
28 лютага 1903 — 9 траўня 1906 | |
Прэм’ер-міністар: | Іван Дурнаво, Сяргей Вітэ, Іван Гарамыкін |
Папярэднік: | Аляксандар Энгельгарт |
Наступнік: | Сяргей Тацішчаў |
27-ы гарадзенскі губэрнатар | |
12 чэрвеня 1902 — 28 лютага 1903 | |
Прэм’ер-міністар: | Іван Дурнаво |
Папярэднік: | Мікалай Урусаў |
Наступнік: | Міхаіл Асаргін |
Асабістыя зьвесткі | |
Нарадзіўся: |
14 красавіка 1862(1862-04-14) |
Памёр: |
5 верасьня 1911(1911-09-05)[1] (49 гадоў) |
Сужэнец: | жонка Вольга Барысаўна Нэйдгарт (з 1884) |
Дзеці: | сын Аркадзь (1903—1990), дочкі Марыя, Натальля, Алена, Вольга, Аляксандра |
Бацька: | Аркадзь Дзьмітрыевіч Сталыпін (1822—1899) |
Маці: | Натальля Міхайлаўна Гарчакова (1827—1889) |
Род: | Сталыпіны |
Адукацыя: | |
Узнагароды: | |
Вядомы значнасьцю ў здушэньні Першай расейскай рэвалюцыі 1905—1907 гадоў, у ходзе якой расейскі імпэратар Мікалай II прызначыў яго міністрам унутраных справаў 26 красавіка (9 траўня) 1906 году. 8 (21) ліпеня 1906 году, адначасна з роспускам Дзяржаўнай думы 1-га скліканьня, заняў пасаду старшыні Савету міністраў Расейскай імпэрыі. На пасадзе прэм’ер-міністра правёў закон аб увядзеньні прыватнай сялянскай зямельнай уласнасьці, які атрымаў назоў Сталыпінская аграрная рэформа. Таксама правёў Закон аб вайскова-палявых судах, якія пашырылі і паскорылі прымяненьне сьмяротнага пакараньня за цяжкія злачынствы. Іншыя мерапрыемствы ўлучалі закон аб увядзеньні земстваў у заходніх губэрнях, абмежаваньне аўтаноміі Вялікага княства Фінляндзкага, абмежаваньне выбарчага права і роспуск 2-й Дзяржаўнай думы, што паклала канец рэвалюцыі 1905—1907 гадоў. Перажыў 10 замахаў, зь іх 4 на пасадзе саратаўскага губэрнатара і 6 на пасадзе старшыні Савету міністраў. 11-ы замах стаў сьмяротным.