Енскі рамантызм
From Wikipedia, the free encyclopedia
Енскі рамантызм — рух у гісторыі мастацтва і філязофіі, які належыць да шырэйшага этапу нямецкага рамантызму, які атрымаў назву «Раньні нямецкі рамантызм(de)» (ням. Frühromantik).
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9d/August_Wilhelm_von_Schlegel.jpg/150px-August_Wilhelm_von_Schlegel.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ed/Friederich_von_Schlegel.jpg/150px-Friederich_von_Schlegel.jpg)
Пачатак гэтага руху датуецца 1797 годам (першыя фрагмэнты Фрыдрыха Шлегеля, надрукаваныя ў часопісе «Lyceum») і заканчваецца 1801 годам (сьмерць Наваліса, сьмерць Васкенродэра, том «Характарыстыкі і крытычныя нарысы» братоў Шлегеляў, які падсумоўваў іхнюю творчасьць), усё гэта затым акрэсьленьне дзейнасьцю галоўнага часопісу енскіх рамантыкаў «Athenaeum» (1798—1800).
Мастацка-культурным цэнтрам енскіх рамантыкаў стаў горад Ена, у вузейшым сэнсе — Енскі ўнівэрсытэт. Сярод выбітных прадстаўнікоў дадзенага кірунку можна выдзеліць братоў Аўгуста Вільгельма і Фрыдрыха Шлегеляў, Людвіга Тыка, Наваліса. Дзейнасьць енскай школы зазначыла першы этап у разьвіцьці нямецкага рамантызму.