![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cb/Hahnemann.jpg/640px-Hahnemann.jpg&w=640&q=50)
Гамэапатыя
псэўданавука / From Wikipedia, the free encyclopedia
Гамэапатыя — сыстэма лячэньня мізэрна малымі дозамі індывідуальна падабранаых лекаў. Была прапанавана ў канцы XVIII стагодзьдзя нямецкім лекарам Крыстыянам Ганэманам, які сьцьвярджаў, што хваробы можна лячыць маленькімі дозамі тых рэчываў, якія ў вялікіх дозах выклікаюць сымптомы, падобныя да прыкметаў дадзенай хваробы (прынцып лячэньня падобным). Гамэапатыя разглядае падыход да хваробы як да індывідуальнай рэакцыі хворага на пашкаджальны фактар, што залежыць ад спадчынна-канстытуцыйных асаблівасьцей арганізму. Як мэтад лячэньня гамэапатыя прызнана ў многіх краінах сьвету; выкарыстоўваецца таксама ў вэтэрынарнай практыцы. На Беларусі вядзецца гамэапатычны прыём у санаторыях.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cb/Hahnemann.jpg/640px-Hahnemann.jpg)
Гамэапатыя ўзьнікла й атрымала пашырэньне ў Нямеччыне, потым у іншых эўрапейскіх краінах. Узьнікла ў пэрыяд, калі ў мэдыцыне канкурыравалі супярэчлівыя тэорыі, шырока выкарыстоўваліся кровапусканьні, клізмы, ірвотныя й слабільныя сродкі, якія зьнясільвалі арганізм хворага. У параўнаньні зь недахопамі лячэбнай мэдыцыны гамэапатыя згуляла пазытыўную ролю. Але ад самага пачатку свайго існаваньня яна выклікала крытыку прадстаўнікоў афіцыйнай мэдыцыны. Асноўным аб’ектам крытыкі былі вельмі нізкія канцэнтрацыі рэчываў, калі ў рошчынах знаходзіцца менш адной малекулы актыўнага рэчыва. Пазьней было даказана, што біялягічная актыўнасьць рэчываў можа захоўвацца й у канцэнтрацыях, адпаведных гамэапатычным. Разьвіцьцём клясычнай гамэапатыі стала тэорыя гаматаксыкалёгіі, распрацаваная нямецкім лекарам Гансам-Гайнрыхам Рэкевэгам у 1950-я гады, якая аб’яднала гамэапатыю й навуковую мэдыцыну.