From Wikipedia, the free encyclopedia
The Daily Telegraph (pronunciáu [ðə ˈdeɪli ˈtɛlɪɡræf]) ye un periódicu matutín de gran formatu en idioma inglés británicu, publicáu en Londres por Telegraph Media Group, distribuyíu en tol Reinu Xuníu y internacionalmente. El periódicu foi fundáu por Arthur B. Sleigh en xunu de 1855 como The Daily Telegraph and Courier, y dende 2004 foi propiedá de David y Frederick Barclay. Tuvo una circulación diaria de 523 048 en marzu de 2014,[2] per debaxo de 552 065 a principios de 2013.[3] En comparanza, The Times tuvo un espardimientu mediu diaria de 400 060,[3] per debaxo de 394 448.[4]
| The Daily Telegraph | |
|---|---|
 | |
 | |
| Datos | |
| Tipu | Diariu |
| Fundación | [[1855]] |
| Intervalu | 1 día |
| Idioma | Inglés |
| Estáu |
 Reinu Xuníu |
| Sede | Londres |
| Llugar de publicación | Londres |
| Formatu | periódicu de gran formatu |
| Fundador | Arthur B. Sleigh |
| Propietariu | Telegraph Media Group |
| Posición política | Centroderecha, conservadora[1] |
| Páxina web | telegraph.co.uk |
 | |
The Daily Telegraph tien un periódicu hermanu, The Sunday Telegraph, que s'empecipió en 1961, con una circulación de 418 670 en marzu de 2014.[5] Los dos periódicos impresos anguaño tán alministraos por separáu con distintes redacciones, pero hai usu cruciáu d'hestories. Noticies publicaes en dambos, amás d'artículos del Telegraph en llinia, tamién pueden ser publicaos na páxina web del Telegraph Media Group, www.telegraph.co.uk, toos baxu'l títulu de The Telegraph.
The Daily Telegraph and Courier foi fundáu pol coronel Arthur B. Sleigh en xunu de 1855 pa ventilar un agraviu personal contra'l futuru comandante en xefe del Exércitu Británicu, el príncipe Xurde de Cambridge.[1][6] Joseph Moses Levy, el dueñu de The Sunday Times, alcordó imprimir el periódicu, y la primer edición publicóse'l 29 de xunu de 1855. El periódicu tuvo un costu de 2d y tenía cuatro páxina.[1] Nun foi un ésitu, y Sleigh nun pudo pagar a Levy la cuenta pola impresión.[6] Levy fíxose cargu del periódicu, el so oxetivu siendo'l de producir un periódicu más baratu que los sos principales competidores en Londres, The Daily News y The Morning Post, p'ampliar el tamañu del mercáu polo xeneral.
Levy depués nomó al so fíu, Edward Levy-Lawson, y Thornton Leigh Hunt pa editar el periódicu, y foi rellanzáu como The Daily Telegraph, col lema «el más grande, el meyor, y el periódicu más baratu del mundu».[7] Hunt punxo los principios del periódicu nun memorando unviáu a Levy: «Tenemos De informar de tolos eventos sorprendentes de la ciencia, dichu de manera que'l públicu intelixente pueda entender lo qu'asocedió y pueda ver la so influencia na nuesa vida cotidiana y el nuesu futuru. El mesmu principiu tendría d'aplicase a tolos demás eventos, a la moda, a les nueves invenciones, a nuevos métodos de faer negocios».[8]
En 1876 Jules Verne publicó la so novela Miguel Strogoff, que la so trama tien llugar mientres un llevantamientu y guerra ficticios en Siberia. Verne incluyó ente los personaxes del llibru un corresponsal de guerra de The Daily Telegraph, llamáu Harry Blount, que ye representáu como un periodista escepcionalmente dedicáu, atélite y valiente, tomando grandes riesgos personales col fin de siguir de cerca la guerra en cursu y traer noticies precises d'ella pa los llectores del Telegraph, per delantre de los periódicos de la competencia.[9]
En 1908, el káiser Guillermu II d'Alemaña dio una polémica entrevista a The Daily Telegraph qu'estropió severamente les rellación Alemaña-Reinu Xuníu y añadió a les tensiones internacionales na preparación hasta la Primer Guerra Mundial.[10][11] En 1928 el fíu del 1.ᵉʳ barón Burnham vendió'l periódicu al 1.ᵉʳ vizconde Camrose, en collaboración col so hermanu'l vizconde Kemsley y el 1.ᵉʳ barón Iliffe. Tanto les families Camrose (Berry) como Burnham (Levy-Lawson) quedaron arreyaes na xestión hasta que Conrad Black tomó'l control en 1986.
En 1937 el periódicu absorbió The Morning Post, que tradicionalmente defendía una posición conservadora y vendíase principalmente ente la clase oficial retirada. Orixinalmente William Ewart Berry, 1.ᵉʳ vizconde Camrose, mercó The Morning Post col enfotu de publicar xunto con The Daily Telegraph, pero les males ventes del primeru llevar a combinar los dos. Per dellos años el periódicu foi retitulado The Daily Telegraph and Morning Post antes de volver ser a cencielles The Daily Telegraph. A finales de la década de 1930 Victor Gordon Lennox, editor diplomáticu del Telegraph, publicó un periódicu priváu antiapaciguamiento, The Whitehall Letter, que recibió gran parte de la so información de fugues de Sir Robert Vansittart, el subsecretariu permanente del Ministeriu de Rellaciones Esteriores, y Reginald «Rex» Leeper, el secretariu de prensa del Ministeriu de Rellaciones Esteriores.[12] Como resultancia, Gordon Lennox foi monitoreado pol MI5.[12]
En payares de 1940, con Fleet Street sometida a bombardeos casi diarios pola Luftwaffe, The Telegraph empezó a imprimir en Mánchester en Kemsley House (agora'l centru d'ociu The Printworks), que foi dirixíu pol hermanu de Camrose, Kemsley. Manchester bien de cutiu imprimió tola tirada de The Telegraph, cuando les sos oficines de Fleet Street taben so amenaza. El nome Kemsley House foi camudáu a Thomson House en 1959. En 1986 la impresión de les ediciones del norte del Daily y Sunday Telegraph treslladar a Trafford Park y en 2008 a Newsprinters en Knowsley, Liverpool.
Mientres la Segunda Guerra Mundial, The Daily Telegraph ayudó secretamente nel reclutamiento de descifradores de códigos pa Bletchley Park. La capacidá de resolver la crucigrama del Telegraph en menos de 12 minutos considerábase una prueba de seleición. Pidir al periódicu entamar un concursu de crucigrames, dempués de lo cual cada unu de los participantes esitosos fueron contactaos y preguntar si taríen dispuestos a llevar a cabu «un determináu tipu de trabayu como una contribución al esfuerciu de guerra». La competición en sí foi ganada por F. H. W. Hawes de Dagenham, que terminó la crucigrama en menos d'ocho minutos.[13]
L'home de negocios canadiense Conrad Black, al traviés de sociedaes controlaes por él, mercó'l Telegraph Group en 1986. Black, al traviés de la so sociedá de cartera Ravelston Corporation, propiedá del 78% de Hollinger Inc., que de la mesma tenía'l 30% d'Hollinger International. Hollinger International, de la mesma propietaria del Telegraph Group y otres publicaciones como'l Chicago Sun-Times, The Jerusalem Post y The Spectator.
El 18 de xineru de 2004, Black foi despidíu como presidente de la xunta d'Hollinger International por acusaciones d'irregularidaes financieres. Black tamién foi demandáu pola empresa. Más tarde esi mesmu día informar de que los hermanos Barclay alcordaren mercar 78% de participación de Black en Hollinger Inc. por 245 millones de llibres, dándo-yos una participación mayoritaria na empresa, y pa mercar a los accionistes minoritarios más tarde. Sicasí, una demanda foi presentada pola xunta de Hollinger Internacional pa tratar de bloquiar a Black de vender les sos aiciones de Hollinger Inc. hasta que se completara una investigación sobre los sos tratos. Black presentó una contrademanda, pero, eventualmente, el xuez Leo Strine falló a favor de Hollinger International y bloquió a Black de vender les sos aiciones de Hollinger Inc. a los ximielgos. El 7 de marzu de 2004, los ximielgos anunciaron que diben llanzar otra ufierta, esta vegada namái pa The Daily Telegraph y el so periódicu hermanu Sunday en llugar de la totalidá de Hollinger Inc. El propietariu del Daily Express, Richard Desmond, tamién tuvo interesáu en mercar el periódicu, vendiendo'l so interés en delles revistes pornográfiques pa financiar la iniciativa. Desmond retirar en marzu de 2004, cuando'l preciu xubió percima de 600 millones de llibres,[14] al igual que'l Daily Mail and General Trust unos meses más tarde, el 17 de xunu.[15]
Los hermanos Barclay mercaron el Telegraph Group per alredor de £665 millones a finales de xunu de 2004. Sir David Barclay suxirió que The Daily Telegraph yá nun podría ser el periódicu de la casa» de los conservadores nel futuru. Nuna entrevista con The Guardian, dixo: «Cuando'l gobiernu tien razón vamos sofitalos». El conseyu de redaición sofitó al Partíu Conservador nes eleiciones xenerales de 2005. El 15 de payares 2004 foi'l décimu aniversariu del llanzamientu de la páxina web del Telegraph, Electronic Telegraph, agora rellanzada como www.telegraph.co.uk. El 8 de mayu de 2006, la primer fase d'un importante rediseño de la páxina web llevar a cabu, con un diseñu de páxina más amplia y un mayor protagonismu de los blogues d'audiu, videu y periodistes.
El 10 d'ochobre de 2005, The Daily Telegraph rellanzó incorporar una seición de deportes y una nueva seición de negocios independiente. El columnista estrella y analista políticu de The Daily Mail Simon Heffer dexó esi periódicu n'ochobre de 2005 pa reincorporase con The Daily Telegraph, onde se convirtió n'editor asociáu. Heffer escribió dos columnes selmanales pal periódicu dende finales d'ochobre de 2005 y ye un collaborador habitual del podcast de noticies. En payares de 2005 el primer serviciu de podcast regular por un periódicu nel Reinu Xuníu poner en marcha.[16] Xustu antes de Navidá de 2005, anuncióse que los títulos de telégrafu mover de llugar de Canadá en Canary Wharf, a la plaza Victoria, cerca de la estación de Victoria, nel centru de Londres.[17] La nueva oficina cunta con un diseñu «hub and spoke» de la sala de redaición pa producir conteníos pa ediciones impreses y en llinia.
N'ochobre de 2006, col so treslláu a Victoria, la compañía pasó a llamase Telegraph Media Group, reposicionándose a sigo mesma como una empresa multimedia. El 2 de setiembre de 2008, The Daily Telegraph foi impresu con color en cada páxina per primer vegada cuando dexó Westferry por Broxbourne, Hertfordshire, otru brazu de la empresa de Rupert Murdoch.[18] El papel ta tamién impresu en Liverpool y Glasgow por Newsprinters. En mayu de 2009, les ediciones diaries y dominicales publicaron detalles de gastos de los diputaos. Esto llevó a una serie d'arrenuncios d'altu perfil tantu de l'alministración gobernante llaborista y l'oposición conservadora.
En xunu de 2014, The Telegraph foi criticáu por Private Eye pola so política de sustitución de periodistes esperimentaos y alministradores de noticies con personal con menos esperiencia y optimizadores de motores de busca. El 10 de setiembre de 2014, el Telegraph Media Group empecipiaron la busca per mediu d'un anunciu nel The Daily Telegraph mesmu d'un nuevu Xefe de Periodismu Interactivo, indicando que los candidatos tienen de tener interés demostrable nes noticies y el periodismu (esperiencia de redaición anterior nun ye necesaria sicasí)».[19]
En xunetu de 2014, The Daily Telegraph foi criticáu por realizar enllaces nel so sitiu web a artículo pro-Kremlin suministraos por una publicación financiada pol Estáu rusu que restó importancia a cualquier participación de Rusia nel valtamientu del vuelu 17 de Malaysia Airlines.[20] Estos taben destacaos nel so sitiu web como parte d'un alcuerdu comercial, pero retiráronse más tarde.[21] El periódicu recibe £900 000 pa incluyir el suplementu Russia Beyond the Headlines, una publicación patrocinada pola Rossiyskaya Gazeta, el periódicu oficial del gobiernu rusu. Págase un adicional £750 000 al añu por un alcuerdu similar col Estáu chinu en rellación col suplementu pro-Beijing China Watch.[22]
En febreru de 2015, el principal comentarista políticu de The Daily Telegraph, Peter Oborne, arrenunció. Oborne acusó al periódicu d'una forma de fraude nos sos llectores» pola so cobertoria del bancu HSBC en rellación con un escándalu de fuximientu d'impuestos suizu que foi llargamente cubiertu per otros medios de comunicación. Alegó que les decisiones editoriales sobre'l conteníu de les noticies fueren fuertemente influyíes pel brazu de publicidá del diariu por causa de los intereses comerciales.[23] El profesor Jay Rosen de la Universidá de Nueva York dixo que l'arrenunciu foi «una de les coses más importantes qu'un periodista escribió sobre'l periodismu últimamente».[23]
Oborne citó otros exemplos d'estratexa publicitaria influyendo nel conteníu de los artículos, rellacionándolo cola negativa a tomar una llinia editorial na represión de les manifestaciones democrátiques en Hong Kong pol sofitu del Telegraph a China. Amás, dixo que crítiques favorables del cruceru de Cunard Queen Mary II apaecieron nel Telegraph, señalando: «El 10 de mayu del añu pasáu'l Telegraph publicó un llargu artículu sobre'l cruceru Queen Mary II de Cunard na páxina d'opinión de noticies. Esti episodiu paecía-y a munchos como un cachu de publicidá pa la promoción d'un anunciante nuna páxina de normal dedicada al analís de noticies series. Yo de nuevu verifiqué y verdaderamente competidores del Telegraph nun vieron al cruceru de Cunard como una noticia importante. Cunard ye un importante anunciante del Telegraph».[24] En respuesta, el Telegraph llamó a la declaración de Oborne un ataque sorprendente ya infundáu, llenu d'inexactitudes ya insinuaciones».[23]
The Daily Telegraph foi políticamente conservador en tiempos modernos.[25] Los venceyos personales ente los editores del periódicu y la direición del Partíu Conservador, xunto cola postura xeneralmente de derecha del periódicu y la influyencia sobre los activistes conservadores, dieron como resultancia al periódicu siendo comúnmente referíu, sobremanera en Private Eye, como'l Torygraph.[25] Inclusive cuando se demostró que'l sofitu al Partíu Conservador cayera nes encuestes d'opinión y el del Partíu Llaborista xubiera nelles (n'especial cuando'l so líder, Tony Blair, renombró al partíu como «New Labour» al convertise en líder dempués de la muerte de John Smith en 1994), el periódicu caltúvose lleal a los conservadores. Esta llealtá siguió dempués de que'l Partíu Llaborista derrocó a los conservadores del poder por un resultancia eleutoral aplastante en 1997, y de cara a la victoria nes eleiciones del Partíu Llaborista en 2001 y la tercera consecutiva victoria eleutoral de los llaboristes en 2005.
The Daily Telegraph foi críticu del Partíu Nacional Escocés. Mientres el referendu pa la independencia d'Escocia de 2014, el periódicu sofitó la campaña Better Together que sofitaba'l «Non». El Telegraph publicó artículos críticos del comportamientu políticu escocés.[26][27][28][29] Alex Salmond, el ex-líder del PNE, llamó al Telegraph «estremu» mientres el programa Question Time en setiembre de 2015.[30]
El periódicu dominical hermanu de The Daily Telegraph foi fundáu en 1961. L'escritor Sir Pelegrine Worsthorne ye probablemente'l periodista más conocíu acomuñáu col títulu (1961–97), siendo finalmente editor mientres trés años a partir de 1986. En 1989 el títulu foi de volao fundíu con una operación de siete díes sol control xeneral de Max Hastings. En 2005 el periódicu foi anováu, con Stella siendo añadida a la seición más tradicional de la televisión y la radio. El so preciu ye de 2,00£ ya inclúi suplementos separaos sobre dineru, vida, deporte y empresariales. La circulación de The Sunday Telegraph en xunetu de 2010 foi de 505 214 (ABC)
The Young Telegraph yera una seición selmanal de The Daily Telegraph publicada como un suplementu de 14 páxines na edición de fin de selmana del periódicu. The Young Telegraph cuntó con un amiestu de noticies, reportaxes, tires risibles y opiniones empobinaes a neños de 8 a 12 años d'edá. Foi editáu por Damien Kelleher (1993-97) y Kitty Melrose (1997-1999). Llanzáu en 1990, el suplementu premiáu tamién corrió hestories d'entregues orixinales de marques populares como Young Indiana Jones y la comedia pa neños británica Maid Marian and Her Merry Men. En 1995, un spin-off interactivo llamáu Electronic Young Telegraph llanzar en disquete. Descritu como una revista interactiva d'ordenadores pa los neños, Electronic Young Telegraph foi editáu por Adam Tanswell, quien dirixió'l rellanzamientu del productu en CD-Rom en 1998.[31] Electronic Young Telegraph presentaba conteníu orixinal incluyendo cuestionarios interactivos, funciones informatives y xuegos d'ordenador, según noticies d'entretenimientu y revisiones. Más tarde foi rebautizado como T:Drive en 1999.
Telegraph.co.uk ye la versión en llinia del periódicu. Utiliza'l títulu de The Telegraph ya inclúi artículos de les ediciones impreses de The Daily Telegraph y The Sunday Telegraph, según conteníu namái pa Internet, tales como últimes noticies, carauterístiques, galeríes de semeyes y blogues. Foi nomáu sitiu web del añu del consumidor del Reinu Xuníu en 2007[32] y l'Editorial Dixital del añu en 2009[33] pola Association of Online Publishers.[34] El sitiu ta supervisáu por Kate Day,[35] direutora dixital del Telegraph Media Group. El restu del personal inclúin Shane Richmond, direutor de teunoloxía (editorial),[36] y Ian Douglas, xefe de producción dixital.[37] El sitiu, que foi'l focu de los esfuercios del grupu pa crear una operación de noticies integrada a la producción de conteníos pa la impresión y en llinia de la mesma sala de redaición, completó un rellanzamientu en 2008 qu'implica l'usu del sistema de xestión de conteníos Escenic, popular ente los grupos de periódicos noreuropeos y escandinavos. Telegraph TV ye un serviciu de televisión de videu so demanda empobináu por The Daily Telegraph y The Sunday Telegraph. Ta agospiáu na web oficial del Telegraph, telegraph.co.uk.
Telegraph.co.uk convertir nel más popular sitiu de periódicu del Reinu Xuníu n'abril de 2008.[38] Foi superáu por Guardian.co.uk n'abril de 2009 y más tarde por Mail Online.[39] N'avientu de 2010, Telegraph.co.uk yera'l tercer sitiu web d'un periódicu británicu más visitáu periódicu con 1,7 millones de visitantes diarios en comparanza colos 2,3 millones de Guardian.co.uk y casi 3 millones del Mail Online.[40]
En payares de 2012 los veceros internacionales qu'apuerten al sitiu Telegraph.co.uk tendríen que rexistrase pa llograr un paquete de suscripción. Los visitantes tuvieron accesu a 20 artículos llibres al mes antes de tener que suscribise pa tener accesu ilimitáu. En marzu de 2013, el sistema de pagu tamién se punxo en marcha nel Reinu Xuníu.[41]
El sitiu web foi llanzáu, sol nome de Electronic Telegraph al mediudía del 15 de payares de 1994 na sede de The Daily Telegraph en Canary Wharf nos Docklands de Londres. Foi'l primer periódicu diariu basáu na web n'Europa. Primeramente'l sitiu publicó namái les principales noticies de la edición impresa del diariu, pero aumentó progresivamente la so cobertoria hasta que práuticamente tol periódicu realizar en llinia y el sitiu web tamién publicaba material orixinal. El sitiu web, agospiáu nun servidor Sparc 20 de Sun Microsystems y conectáu al traviés d'una llinia dedicada de 64 kbit/s arrendada de Demon Internet, foi editáu por Ben Rooney. El personal clave detrás del llanzamientu del sitiu fueron Matthew Doull y Saul Klein y depués el xerente de marketing de The Daily Telegraph, Hugo Drayton, y la desarrolladora web Fiona Carter. Drayton más tarde convirtióse en xerente direutor del periódicu.
Un golpe tempranu pal sitiu foi la publicación d'artículos d'Ambrose Evans-Pritchard sobre Bill Clinton y la discutiniu Whitewater. La disponibilidad de los artículos en llinia traxo un gran públicu estauxunidense al sitiu. En 1997, el gobiernu de Clinton publicó un informe de 331 páxines qu'acusó a Evans-Pritchard de tráficu de «invenciones de derecha». Derek Bishton, qu'aquel día asocediera a Rooney como editor, escribió más tarde: «Nos díes previos a ET, fuera bien pocu probable que daquién nos EE.XX. tuviera al tantu de la obra de Evans-Pritchard - y verdaderamente non na midida na que la Casa Blanca veríase obligada a emitir una llarga refutación como tal».[42] Bishton, quien depués se convirtió n'editor consultor pal Telegraph Media Group, foi siguíu como editor de Richard Burton, quien foi despidíu n'agostu de 2006. Edward Roussel reemplazó a Burton.
My Telegraph ufierta una plataforma por que los llectores tengan el so propiu blogue, guardar artículos y rede con otru llectores. Llanzáu en mayu de 2007, El mio Telegraph ganó un premiu de la organización periódicu internacional IFRA n'ochobre de 2007.[43] Unu de los xueces, Robert Cauthorn, describió'l proyeutu como «el meyor esplegue de blogues entá vistu en cualquier periódicu en cualesquier parte del mundu».
En mayu de 2009 les ediciones diaries y dominicales publicaron detalles de gastos de los diputaos. Esto llevó a una serie d'arrenuncios d'altu perfil tantu de l'alministración gobernante llaborista y l'oposición conservadora.
N'avientu de 2010, periodistes del Telegraph posando como constituyentes grabaron secretamente al secretariu de negocios Vince Cable. Nuna parte ensin revelar de la trescripción dada a Robert Peston de la BBC por un denunciante infeliz que'l Telegraph nun publicara los comentarios de Cable na so totalidá, Cable declaró en referencia a la ufierta pública d'alquisición de News Corporation por BSkyB fecha por Rupert Murdoch, «Declaré la guerra al Sr. Murdoch y creo que vamos ganar».[44] Arriendes de esta revelación, Cable tuvo la so responsabilidá nos asuntos de medios de comunicación, incluyendo fallo sobre los planes d'alquisición de Murdoch, retiraos del so papel como secretariu de negocios.[45] En mayu de 2011, la Press Complaints Commission caltuvo una quexa con al respective del usu pol Telegraph de subterfugio: «Nesta ocasión, la comisión nun tuvo convencida de que l'interés públicu yera tal como pa xustificar proporcionalmente esti nivel de subterfugios».[46] En xunetu de 2011, una empresa d'investigadores privaos contrataos pol Telegraph pa rastrexar l'orixe de la fuga llegó a la conclusión d'un «fuerte barruntu» de que dos exempleados del Telegraph que se treslladaren a News International, unu d'ellos William Lewis, tuvieren accesu a los archivos de trescripción y d'audiu y penerar a Peston.[47]
The Daily Telegraph publicó obituarios prematuros pa Cockie Hoogterp, la segunda esposa del barón Blixen,[48] Dave Swarbrick en 1999,[48] y Dorothy Southworth Ritter, vilba de Tex Ritter y madre de John Ritter, n'agostu de 2001.[48]
Nos British Press Awards de 2010, The Daily Telegraph foi nomáu «Periódicu nacional del añu» pola so cobertoria del escándalu de gastos de 2009 (llamada «Primicia del añu»), con William Lewis ganando «Periodista del añu».[49] El Telegraph ganó «Equipu del añu» en 2004 pola so cobertoria de la guerra d'Iraq.[49] El periódicu tamién ganó «Columnista del añu» de 2002 hasta 2004: Zoë Heller (2002), Robert Harris (2003) y Boris Johnson (2004).[49]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
