Islla d'Elba

La islla d'Elba (n'italianu: isola d'Elba y d'antiguo Ilva o Aethalia) ye una islla d'orixe volcánicu d'unos 225 km², asitiada al oeste d'Italia, y perteneciente a la provincia de Livorno (Italia).

Islla d'Elba
Elba (it)
Situación
País	Italia
Rexón	Toscana
Provincia	Provincia de Livorno
Tipu	islla
Parte de	Archipiélagu Toscanu
Asitiáu en	Mar de Liguria
Coordenaes	42°46′48″N 10°16′30″E
Islla d'Elba Islla d'Elba (Italia)
Datos
Altitú media	1019 m
Puntu más altu	Mount Capanne (en)
Superficie	223 km²[1]
Población	32 000
Llonxitú	29 km
Web oficial

Ye la islla más grande del archipiélagu Toscanu y forma na so totalidá parte del parque nacional Archipiélagu Toscanu que s'estiende poles provincies de Livorno y Grosseto.

La so mariña ye cambiante ente petones, bien apreciaos polos buceadores, y pequeñes sableres qu'oldeen col interior montascoso y montascoso. El picu más altu ye'l monte Capanne, d'unos 1000 m d'altor.

La islla estremar n'ocho conceyos: Campu nell'Elba, Capoliveri, Marciana, Marciana Marina, Porto Azzurro, Rio Marina, Rio nell'Elba y la so capital, Portoferraio.

Historia

Un mitu cunta que l'archipiélagu Toscanu surdió cuando la Venus Tirrénica remaneció de les agües del mar Tirrenu y rompió una diadema de perlles que llevaba na so cabeza. De la cayida d'eses perlles surdieron nel mar les siete islles que componen l'archipiélagu: Elba, Giglio, Capraia, Giannutri, Gorgona, Montecristo y Pianosa.

Otra lleenda cunta, tamién, que Jasón y los Argonautas detuviéronse ye esta islla a realizar arreglos nel so barcu, mientres la so busca del Vellocino d'oru.

Diverses civilizaciones ocuparon esta islla: griegos, etruscos y cartaxineses apostáronse esti territoriu con cuenta d'apoderase de los sos xacimientos minerales. Depués fueron los Romanos quien s'apoderaron de la islla y de la industria siderúrxica etrusca, dando empiezu al cultivu de la vide y a la construcción de formoses villes.

Dende 1399 la islla formó parte del territoriu del Principáu de Piombino. A principios del sieglu XVII'l principáu foi ocupáu militarmente polos españoles, y a mediaos del sieglu XVII los conflictos europeos fixeron que camudara de manes delles vegaes ente españoles, franceses y napolitanos. A pesar de les guerres, mientres los sieglos XVII y XVIII la islla foi principalmente un enclave militar español. Nesa dómina fortificóse Puertu Longón (Capoliveri), de gran importancia estratéxica mientres la Guerra de Socesión española.

En febreru de 1801, pol Tratáu de Florencia el Principáu de Piombino pasó a manes franceses, y darréu, según lo alcordao nel Conveniu d'Aranjuez en marzu, la islla d'Elba segregar del principáu: Elba quedaría en manes franceses ente que la parte continental del principáu pasaría a formar parte del efímeru Reinu de Etruria.

Mientres el sieglu XVIII fueron italianos y franceses quien s'apostaron esta estratéxica islla, hasta que quedó en manes de Napoleón el 4 de mayu de 1814, cuando-y foi asignada como Principáu de Elba. Nella “reinó” hasta'l 26 de febreru de 1815. Mientres esti curtiu periodu dio gran impulsu a la industria vitivinícola. Tamién mientres esi tiempu construyó dos residencies, una urbana y abondo simple: la villa dei Mulini; y una casa de campu: la villa de San Martino, güei convertida en muséu.

Dempués de la segunda abdicación de Napoleón, en 1815, Elba pasó a manes del Gran Ducáu de Toscana y en 1860 pasó a formar parte del Reinu d'Italia. Sicasí, mientres la Segunda Guerra Mundial, en 1943, tuvo en manes de los alemanes, periodu nel cual sufrió gran destrucción causada en parte polos mesmos alemanes y tamién debida a los bombardeos de los aliaos. Tres el fin de la guerra, empezar a esplotar el turismu, que traxo prosperidá a la islla.

Referencies

1. URL de la referencia: https://www.britannica.com/place/Elba-island-Italy.

Enllaces esternos

Llegada a Portoferraio.

Vista aérea del golfu de Portoferraio.

Vista de satélite de la islla d'Elba.

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Elba (islla).

• Sitiu oficial

• Datos: Q45328
• Multimedia: Elba