From Wikipedia, the free encyclopedia
Gregorio Conrado Álvarez Armelino (26 de payares de 1926, Departamentu de Lavalleja – 28 d'avientu de 2016, Montevidéu) foi un militar y dictador d'Uruguái ente 1981 y 1985. Conocíu como "El Goyo", atopábase condergáu y en prisión pol delitu de coautoría en repitíos casos de homicidiu bien especialmente agraváu asocedíos 1978. A mediaos de 2015 sufrió un accidente cerebrovascular, y n'avientu de 2016 un infartu pol cual foi internáu nel Hospital Central de les Fuercies Armaes,[4] onde finó a fines d'esi añu.[5]
Gregorio Álvarez | |||
|---|---|---|---|
 | |||
1r setiembre 1981 - 12 febreru 1985 ← Aparicio Méndez - Rafael Addiego Bruno → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Departamentu de Lavalleja, 26 de payares de 1926 | ||
| Nacionalidá |
 Uruguái [1] España | ||
| Residencia | Montevidéu | ||
| Muerte | Montevidéu, 28 d'avientu de 2016[2] (90 años) | ||
| Causa de la muerte | infartu de miocardiu | ||
| Estudios | |||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | políticu, militar | ||
| Premios |
ver
| ||
| Graduación | xeneral | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu | políticu independiente | ||
 | |||
Foi fíu y nietu de xenerales militares. El so padre foi'l xeneral Gregorio Álvarez Lezama, fíu d'otru xeneral, quien se desempeñó como edecán del presidente Gabriel Terra. Ingresó na Academia Militar Nacional en 1940, na que se graduó como oficial del Reximientu de Caballería (1946-1959). Desenvolvió bona parte de la so carrera nel Reximientu de Caballería Nᵘ7, asitiáu en Santa Clara de Olimar, departamentu de Trenta y tres. De 1960 a 1962 foi xefe d'Operaciones de Caballería na Escuela d'Instrucción Militar y, ente 1962 y 1969, de la Guardia Republicana de Montevidéu.
N'avientu de 1970 ganó'l primer puestu nel concursu realizáu pa xubir a xeneral y el Senáu de la República dio-y la laude por que, dende'l 1 de febreru de 1971 lluciera dichu grau. El 16 d'avientu de 1971 crear a títulu esperimental» la Xunta de Comandantes en Xefe (JCJ) y l'Estáu Mayor Conxuntu (Esmaco) de les Fuercies Armaes. Álvarez foi designáu Xefe del Esmaco, organismu que dependía direutamente de la Xunta de Comandantes en Xefe y realizaba l'estudiu, asesoramientu, coordinación y planificación de les aiciones anti guerrilleres.
El Esmaco tenía trés funciones: la de «coordinador» («xeres d'información, asesoramientu y planificación d'operaciones del conxuntu de les Fuercies Armaes»), de «especialista» («enseñanza, movilización, defensa civil, estadístiques, hestoria, aición cívica») y de «personal» (alministrativa). Les actividaes del Esmaco yeren realizaes en xunto col Serviciu d'Información y Defensa (SID), dirixíu entós pol coronel Ramón Trabal, compañeru de l'arma de Caballería d'Álvarez. Magar la execución de les operaciones taba a cargu del Órganu Coordinador d'Operaciones Antisubversivas (OCOA), envalórase qu'Álvarez tenía conocencia de tolo que se faía en materia de llucha antisubversiva.
El 23 de febreru de 1973, depués del llamáu «Alcuerdu de Boiso Lanza», creóse'l Conseyu de Seguridá Nacional (Cosena), órganu asesor del Poder Executivu. Álvarez foi designáu secretariu permanente de dichu Conseyu, cargu qu'ocupó hasta que foi designáu comandante de la 4ª. División del Exércitu en 1974 con asientu en Mines, departamentu de Lavalleja. En 1975 presidió la Comisión d'Asuntos Políticos de les Fuercies Armaes (Comaspo). En 1978 foi designáu Comandante en Xefe del Exércitu, cargu qu'ocupó hasta'l so pase a retiru, el 1 de febreru de 1979.
El so ascensu a la Comandancia del Exércitu xeneró divisiones internes na arma. El 3 de marzu de 1978 dictó la Orde de Serviciu Nᵘ7738 pola cual subordinábase al so mandu l'actuación del Serviciu d'Información y Defensa (SID). La negativa del direutor del SID, Xeneral Amaury Prantl, a tal subordinación derivó nel dictáu d'una nueva Orde, la Nᵘ7777, el 3 de xunetu de 1978, pola que se responsabilizaba de «dar la primer orde» como xefe del Esmaco, si hubo «dalguna actividá reñida colos derechos humanos». El Xeneral Amaury Prantl y el so llugarteniente, José Nino Gavazzo, pagaron el so enfrentamientu col nuevu Comandante en Xefe con 60 díes d'arrestu a rigor. El 24 d'agostu de 1978, por resolución Nᵘ53/495, fueron pasaos a retiru.[6]
Tres el plebiscitu de 1980, onde queda clara la voluntá de la ciudadanía uruguaya de retornar a la vida democrática, el Teniente Xeneral Álvarez amosóse renuente a aceptar esti veredictu, polo que forzó al denomináu Conseyu de la Nación, que'l 1 de setiembre de 1981 apurrió-y la presidencia de la República, retardando d'esta forma la torna a la democracia. Álvarez siguió cola represión hasta que finalmente, forzáu pola meyora de los sectores políticos opositores nes eleiciones internes de 1982 y, n'habiendo perdíu gran parte del sofitu de les Fuercies Armaes pa siguir col réxime dictatorial, aportó a axustar un cronograma eleutoral que remató coles eleiciones llexislativu y presidencial de payares de 1984.
Por esi entós el so adversariu na interna del Exércitu yera'l xeneral Hugo Medina, más gustante a la tresferencia del poder a los civiles. Ganaes les eleiciones por Julio María Sanguinetti, el candidatu del Partíu Coloráu, Álvarez dimitió'l 12 de febreru de 1985, dexando'l poder al entós presidente de la Suprema Corte de Xusticia, Rafael Addiego Bruno.
Mientres el gobiernu d'Álvarez la represión centrar n'activistes políticos nel país y n'Arxentina, cometiéndose delitos de lesa humanidá en cuarteles y bases clandestines. Anguaño tase investigando'l paradoriu de los sumíos, atopándose los restos d'a lo menos unu, depués de llargos trabayos arqueolóxicos en terrenes de dependencies militares.
| Ministeriu | Nome | Periodu |
|---|---|---|
| Interior | Yamandú Trinidá | 1981-1983 |
| Hugo Llinares Brum | 1983-1984 | |
| Julio César Rapela | 1984-1985 | |
| Rellaciones Esteriores | Estanislao Valdés Otero | 1981-1982 |
| Carlos Maeso | 1982-1985 | |
| Economía y Finances | Valentín Arismendi | 1981-1982 |
| Walter Lusiardo Aznárez | 1982-1983 | |
| Alejandro Végh Villegas | 1983-1985 | |
| Defensa Nacional | Justo Alonso Leguísamo | 1981-1985 |
| Educación y Cultura | Raquel Lombardu de De Betolaza | 1981-1983 |
| Juan Bautista Schroeder Otero | 1983-1984 | |
| Armando López Scavino | 1984-1985 | |
| Industria y Enerxía | Francisco Tourreilles | 1981-1982 |
| Walter Lusiardo Aznárez | 1982 | |
| Juan Chiarino Rossi | 1982-1984 | |
| Filiberto Xinzo Gil | 1984-1985 | |
| Salú Pública | Luis Givogre | 1981-1985 |
| Agricultura y Pesca | Carlos Mattos Moglia | 1981-1985 |
| Trabayu y Seguridá Social | Carlos Maeso | 1981-1982 |
| Luis Crisci | 1982-1983 | |
| Néstor Bolentini | 1983-1984 | |
| Ramón Malvasio | 1984-1985 | |
| Tresporte y Obres Públiques | Eduardo Sampson | 1981-1982 |
| Francisco Tourreilles | 1982-1985 | |
| Xusticia | Julio César Espínola | 1981-1983 |
| Enrique Frigerio | 1983-1985 | |
| Secretaría de Presidencia | Ángel Mario Scelza | 1981-1985 |
| Prosecretaría de Presidencia | Antonio Stella | 1981-1985 |
El 17 d'avientu de 2007, el xuez Luis Charles someter a procesu per coautor de «repitíos delitos de desapaición forzada» polos tresllaos clandestinos dende Arxentina de, siquier, 18 persones en 1978, que depués seríen asesinaes. Foi sometíu a prisión preventiva, siendo recluyíu nuna nueva cárcel especial construyida pa militares arreyaos en crímenes de lesa humanidá, allugada na cai Domingo Arena esquina Zapadores en Montevidéu.[8][9]
El 7 de febreru del 2008, el BPS suspendió la xubilación que percibía como ex-presidente de la República. La suspensión de los haberes foi executada automáticamente en forma inmediata al so procesamientu, poles oficines liquidadoras del BPS.
El 23 d'ochobre de 2008 el Tribunal d'Apelaciones no penal de 2° Vez ratificó'l so procesamientu por participación nos tresllaos clandestinos de deteníos dende Arxentina en 1978. Sicasí, decidió camudar la portada del espediente de «repitíos delitos de desapaición forzada» a «repitíos delitos de homicidiu bien especialmente agravaos».[10]
Un añu dempués, el 22 d'ochobre de 2009, Álvarez foi finalmente condergáu pol homicidiu de 37 persones mientres la so etapa como comandante del Exércitu. La fiscalía argumentó que tenía de tar al corriente de los tresllaos de prisioneros políticos ente Buenos Aires y Montevideo, que los sos restos nun fueron atopaos.[11] Amás de Gregorio Álvarez, el exmarino Juan Carlos Larcebeau tamién foi condergáu por 29 homicidios.[12]
El 24 de marzu de 2010 Álvarez foi procesáu por homicidiu bien especialmente agraváu» nel casu del militante del Movimientu de Lliberación Nacional-Tupamaros Roberto Luzardo, fináu en 1973. El militante foi mancáu de bala n'agostu de 1972 y finó diez meses dempués nel Hospital Militar, dos selmanes antes del golpe d'Estáu. Daquella Álvarez yera'l direutor del Estáu Mayor Conxuntu del Exércitu y, según los abogaos de la familia Luzardo, ordenó que nun se-y brindara atención médica. Luzardo, como integrante del MLN-Tupamaros, presuntamente participó nuna aición armada que derivó na muerte del coronel Artigas Álvarez, hermanu del procesáu. Sicasí, n'ochobre de 2013 la Suprema Corte de Xusticia declarar inocente d'esti crime, estableciendo que «nun surde probáu estremu dalgunu qu'indique la esistencia de elemenos de convencimientu abondu» pa enxuicialo.[13]
A mediaos de 2015 sufrió un accidente cerebrovascular mientres taba encarceláu, polo que foi treslladáu al Hospital Central de les Fuercies Armaes. Daquella tuvo como remortines un paralís que-y torgó dar declaraciones nes causes xudiciales na so contra. El 14 d'avientu del añu siguiente foi nuevamente internáu, esta vegada por problemes cardiacos. Finó nel mesmu hospital el 28 d'avientu de 2016, a la edá de 91 años.[14]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
