Comisiones Obreres (CC.OO.)[1] ye una confederación sindical española, venceyada na so fundación al PCE, anque independiente de cualquier partíu políticu. Ye'l sindicatu que más afiliaos tien n'España.
| Comisiones Obreres | |
|---|---|
| sindicatu | |
 | |
 | |
| Llocalización | |
| Sede | Madrid |
| Direición | España |
| Historia | |
| Fundación | 1976 |
| Web oficial | |
 | |
Historia
Nacencia y papel mientres la dictadura
Teniendo como referente al sindicatu clandestín Oposición Sindical Obrera les primeres comisiones obreres foron entamaes mientres los años 1960 n'Asturies, Cataluña, Madrid y les provincies vasques de Guipúzcoa y Vizcaya como movimientu surdíu de conflictos llaborales pa la so direoción al marxe del sistema franquista. Trátase de muérganos de representación de los trabayadores escoyíos n'asamblea. Foron impulsaes pol Partíu Comunista d'España (PCE), el Partit Socialista Unificat de Catalunya (PSUC), movimientos cristianos obreros (JOC y HOAC) y otros coleutivos opuestos al réxime franquista, lo que fizo pasar de les comisiones momentanees surdíes de los conflictos a un movimientu estable y entamao.[2]
Pa munchos historiadores, ún de los primeros llugares onde se formaron les Comisiones Obreres foi en Ḷḷaciana (Llión), dientro de la Mineru Siderúrxica de Ponferrada (MSP), anque otros comparten esti orixe ente Xerez[3] y la mina La Camocha (Xixón), nel añu 1957, con ocasión d'una fuelga.[4] El desendolcu de la fuelga minera de 1962 («La Huelgona») consigue, amás d'un importante aumentu salarial, la incorporación de 12 representantes de los trabayadores dientro del Xuráu d'Empresa compuestu hasta entós por simpatizantes del Movimientu. Esos nuevos 12 representantes (que yeren la metá del Xuráu d'Empresa) formaron una Comisión Obrera que yá recibía directrices del PCE, destacando ente los sos miembros a Benjamín Rubio, antiguu enllaz de la Guerrilla y dirixente comunista na clandestinidá. Por tanto, ente que les Comisiones Obreres formaes n'Asturies mientres el final de la década de los 50, el so calter foi llindáu nel tiempu, sumiendo la so composición tres el resolvimientu de los conflictos. Sicasí, nel casu de Ḷḷaciana, la Comisión Obrera fízose permanente y caltúvose dientro de la MSP hasta que les autoridaes franquistes empecipien la persecución de les CC. OO. Esi ye'l motivu qu'argumenten dellos historiadores pa considerar esto como'l verdaderu surdimientu de CC. OO.
La so táctica foi la del entrismo, esto ye: infiltrarse nos Sindicatos Verticales franquistes. Dende mediaos de los años 1950 de convirtieron nún de los principales movimientos d'oposición, dende l'interior del estáu, al réxime franquista. Esta foi una de les razones poles que llogró importantes sofitos y consiguió la eleición de delegaos principalmente nes grandes fábriques y mines. Nes eleiciones sindicales de 1966, CC.OO. llogra un gran trunfu, lo que significó un duru güelpe al sindicatu vertical. La primer Xunta Xeneral de les CC.OO. del Estáu tien llugar en xunu de 1967, en Madrid.
En consecuencia'l Tribunal Supremu, en payares de 1967, declara a CC.OO subversiva ya ilícita. Son estrechamente xixilaos polos servicios secretos franquistes[5]La represión contra CC.OO. ye brutal: de 9.000 condergaos ente 1963 y 1977 pol Tribunal d'Orde Públicu (TOP), que sustituyó a los Tribunales Militares como instrumentu de represión, una inmensa mayoría yeren militantes de CC.OO.
Nel añu 1968 Marcelino Camacho, Julián Ariza y otros dirixentes sindicales son encarcelaos y procesaos pola so pertenencia a CC.OO. La puxanza del movimientu obreru ye respondíu pol réxime declarando socesivos estaos d'esceición, destacando'l de 1969 y el de 1970-71, que provoquen numberoses detenciones y tortures a dirixentes obreros. Destaca la detención y conderga a llargos años de prisión a la Coordinadora Nacional de CC.OO. (el llamáu Procesu 1001) que, anque enzanca les movilizaciones, nun torgó qu'a partir de 1973 los conflictos coleutivos, los paros y les fuelgues s'asoceden en numberoses empreses y seutores de tol Estáu, y que CC.OO. consolídese y fortaleza como organización. Esta táctica va rematase nes eleiciones sindicales de 1975, en plena agonía del réxime franquista, onde CC.OO. consiguiría la mayoría de los delegaos escoyíos nes principales empreses del país. Esto fadría-y arrincar con fuercia cola cayida del réxime pa tar a la cabeza de les numberoses fuelgues y movilizaciones obreres que conquistaron los drechos sociales, políticos y llaborales pa la clase trabayadora.
Según Marcelino Camacho el modelu organizativo de Comisiones Obreres entós daquella yera dafechu orixinal y basábase n'esperiencies hestóriques como los conseyos obreros de los países del Este y les esperiencies del sindicalismu revolucionariu.
La Transición y los años 1980
Dende la transición democrática hasta 1987 el so secretariu xeneral foi l'históricu dirixente obreru Marcelino Camacho, tamién dirixente del PCE y diputáu ente 1977 y 1981. En 1976 celebró la conocida como Asamblea de Barcelona, onde se sentaron les bases pal tresformamientu de CC. OO. de movimientu sociopolíticu de base a confederación sindical de clase. La etiqueta de comunista qu'escolgaba sobre CC. OO. torgó la so llegalización coles mesmes que'l restu de centrales sindicales. L'asesinatu de los abogaos llaboralistes (militantes del sindicatu y del PCE) de la cai de Atocha de Madrid a manos d'un grupu terrorista d'ultradrecha y el masivu siguimientu del so funeral y les fuelgues de repulsa convocaes foi'l detonante de la llegalización de CC. OO. y del PCE n'abril de 1977. Nesos años el sindicatu crez n'afiliación, al empar que'l restu de centrales sindicales y partíos d'izquierdes. Dende 1976 a 1978 CC. OO. pasa de 30 000 a 1 823 907 afiliaos. Sicasí, tres la firma de los Pactos de la Moncloa esta cifra va entamar progresivamente a baxar, pasando a 702 367 en 1981 y a 332 019 en 1986, al igual que'l nivel xeneral de sindicación de los trabayadores españoles, que dende entós nun va pasar del 20 %. Esta evolución negativa de l'afiliación va entamar a camudar de signu en1987.[6]
Al añu siguiente de la so llegalización, en 1978, celebró'l so I Congresu Confederal, onde foi reelixíu Marcelino Camacho, al igual que lo fadría'l II Congresu (1981) y el III (1984). A partir d'esti últimu congresu s'evidencia la diferenciación en sensibilidaes que va protagonizar la década de 1980, ente una mayoría amestada al PCE y encabezada por Camacho, y trés minoríes venceyaes respeutivamente al PTE-UC (denominaos carrillistas y lideraos por Julián Ariza); al PCPE; y a la LCR y el MC (conocida como Izquierda Sindical).[7] Nel añu 1980 recibe una parte importante de los militantes de la USU, pertenecientes a la so corriente socialista autoxestionaria. En 1986 participa nes hestóriques movilizaciones contra la permanencia d'España na OTAN.
CC.OO. convocó les fuelgues xenerales de 1985, 1988, 1992 y 1994 contra la política económico y llaboral del gobiernu de Felipe González. Especialmente masiva y histórica foi la fuelga xeneral del 14 d'avientu de 1988, convocada al xunto cola UXT, que con un 95 % de siguimientu obligó a retirar el Plan d'Emplegu Xuvenil al gobiernu y a sentase a axustar.
De 1990 a l'actualidá
Dende'l IV Congresu (1987) el secretariu xeneral del sindicatu foi Antonio Gutiérrez, reelixíu nel V Congresu (1991), mientres que'l so mandatu impulsó un alloñamientu del PCE y un fomentu de la negociación y el pactu social, duramente criticáu pol que pasó a denominase Sector Críticu como ala izquierdista contestataria de la direición del sindicatu, sofitáu por Marcelino Camacho y Agustín Moreno, a partir del VI Congresu (1996).
Dende'l VII Congresu (2000) el secretariu xeneral foi José María Fidalgo, que foi reelixíu nel VIII Congresu d'abril de 2004.[8] En 2002 CC. OO. y UXT convocaron una fuelga xeneral contra'l decretu del gobiernu de José María Aznar qu'abarataba'l despidu, esaniciaba subsidios agrarios y fomentaba la precariedá llaboral, conocíu como'l «decretazu». Dempués de les protestes la midida foi retirada cuasi na so totalidá. Nesti ciclu CC. OO. supera'l millón d'afiliaos.
N'avientu de 2008 celebró'l so IX Congresu Confederal, al que llega como la primer central sindical del país, con 1.200.000 afiliaos y 120.000 delegaos nes empreses y centros de trabayu de toa España. Nel IX Congresu foi escoyíu secretariu xeneral Ignacio Fernández Toxo, superando por 28 votos a José María Fidalgo.[9] Más tarde, nel siguiente Congresu (febreru de 2013) sería reelixíu Secretariu Xeneral de CCOO, consiguiendo'l sofitu del 85,6% de los delegaos presentes.
Mientres la secretaría de Toxo, CCOO asitióse frente a la política de retayos empecipiada en mayu de 2010 pol Presidente José Luis Rodríguez Zapatero, y siguida pol so socesor Mariano Rajoy, promoviendo diverses fuelgues y movilizaciones a nivel llocal y seutorial amás de trés Fuelgues Xenerales en tol país: setiembre de 2010, marzu de 2012 y la Fuelga Xeneral Europea de 2012. Ye de destacar, como innovación na estratexa sindical, la interposición d'Iniciatives Llexislatives Populares énte'l Congresu de los Diputaos en temes como llexislación llaboral, drechu a la vivienda y fiscalidá.[10] Amás mientres el so segundu mandatu'l sindicatu tuvo qu'encarar l'escándalu de les tarxetes black.[11]
El 11 de marzu de 2017, a la edá de 64 años, Toxo anunció públicamente énte'l conseyu xeneral de CCOO la so intención de nun presentar candidatura al XI Congresu de la organización sindical. Comentando les causes del so arrenunciu, Toxo afirmó que "Tenemos qu'entender que la postrera de les xeneraciones d'un sindicalismu ñacíu na dictadura, que ye la de mío, tien de dexar pasu.", amás espresó'l so sofitu a la candidatura d'Unai Sordo, líder de CCOO en País Vascu.[12][13]
Secretarios Xenerales
| 1976-1987 | Marcelino Camacho |
| 1987-2000 | Antonio Gutiérrez |
| 2000-2008 | José María Fidalgo |
| 2008-2017 | Ignacio Fernández Toxo |
| 2017- | Unai Sordo |
Corrientes de pensamientu
En CC. OO. coesisten, a les traces, trés corrientes o enclinos:
- La Mayoría Confederal: sector amestáu a les últimes direiciones confederales. Tien clara mayoría en 19 organizaciones: nes federaciones de Servicios a la Ciudadanía, Industria, Sanidá, Comerciu y Hostelería, Servicios Financieros y Alministrativos, Enseñanza, Industries Testil-Químiques; y nes organizaciones territoriales de Cantabria, Ceuta, País Vascu, Navarra, Cataluña, Galicia, Castiella y Llión, Comunidá Valenciana, Andalucía, Estremadura y Murcia. Nel últimu Congresu estremóse, ente los partidarios de José María Fidalgo, gustantes al continuismu, y los d'Ignacio Fernández Toxo, partidarios del entendimientu coles corrientes opositores. L'actual direición ta compuesta, proporcionalmente,por miembros de toles corrientes.
- El Sector Críticu: corriente formada en 1996 pol ala izquierdista de CC. OO. y venceyáu al Partíu Comunista d'España (PCE). Tuvo encabezada por Agustín Moreno y sofitada por Marcelino Camacho. Anguaño'l so principal voceru ye Salce Elvira.[14] Mayoritarios na Federación de Pensionistes y Xubilaos, y nes federaciones territoriales d'Asturies, Baleares y La Rioxa.
- L'Alternativa Confederal: sector biforcáu de la Mayoría Confederal, encabezáu pol exsecretario d'organización Rodolfo Benito. Tienen clara mayoría nes Federaciones de Construcción y Madera, y Agroalimentaria, y nes xuniones rexonales de Madrid, Aragón, Canaries y Melilla. Pol nome de quien lidera esti sector conózse-yos nel sindicatu como los rodolfos o los benitos.
- Ganemos CCOO": coleutivu críticu cola direición actual surdíu en 2015 cola publicación d'un manifiestu de 8 puntos, que llama a practicar "un sindicalismu combativu, de clase y democráticu" coles mires de recuperar CCOO pa los trabayadores.[15]
Enllaces esternos
Wikimedia Commons acueye Comisiones Obreres 
.
Referencies
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
