Aldeamayor de San Martín
conceyu de la provincia de Valladolid (España) From Wikipedia, the free encyclopedia
Aldeamayor de San Martín ye un conceyu español de la provincia de Valladolid, na comunidá autónoma de Castiella y Lleón. Ta asitiada na contorna de Tierra de Pinares, a 17 km al sur de la capital de la provincia.
 Aldeamayor de San Martín | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| |||
| Alministración | |||
| País |  España | ||
| Autonomía |  Castiella y Lleón | ||
| Provincia |  provincia de Valladolid | ||
| Partíu xudicial | Valladolid | ||
| Tipu d'entidá | conceyu d'España | ||
| Nome oficial | Aldeamayor de San Martín (es)[1] | ||
| Códigu postal |
47162 | ||
| Xeografía | |||
| Coordenaes | 41°30′43″N 4°38′22″W | ||
  Aldeamayor de San Martín Aldeamayor de San Martín (España)  | |||
| Superficie | 53 km² | ||
| Altitú | 705 m | ||
| Llenda con | Boecillo, Tudela de Duero, La Cistérniga, La Parrilla, Portillo y La Pedraja de Portillo | ||
| Demografía | |||
| Población |
6035 hab. (2023) - 2859 homes (2019) - 2665 muyeres (2019) | ||
| Porcentaxe | 1.16% de provincia de Valladolid | ||
| Densidá | 113,87 hab/km² | ||
| Más información | |||
| Prefixu telefónicu |
983 | ||
| Estaya horaria | UTC+01:00 | ||
| aldeamayordesanmartin.ayuntamientosdevalladolid.es | |||
 | |||
.svg){kind=small}
El pueblu ta enclaváu na zona conocida como'l Rasu de Portiellu, que tomaba na Edá Media un ampliu territoriu, apoderáu dende Portiellu, perteneciente a los Condes de Benavente.[nota 1]
Pertenez dende l'añu 1986 a la Comunidá de Villa y Tierra de Portiellu, que la so competencia ye l'alministración de bienes, y a la Mancomunidá "Tierra de Pinares", de recoyida y tratamientu de residuos sólides urbanos, y servicios sociales.
| 1900 | 1910 | 1920 | 1930 | 1940 | 1950 | 1960 | 1970 | 1981 | 1991 | 2014 | 2016 |
| 951 | 1.133 | 1.104 | 1.088 | 1.176 | 1.218 | 1.113 | 977 | 995 | 1.071 | 4.891 | 5.077 |
_(1).jpg)
_(3).jpg)
Sábese qu'Aldeamayor tien una historia estensa tocantes a asentamientos que se remonten a la primer Edá del Fierro, siendo afayada apocayá una casa romana de la última dómina del Imperiu romanu (s. III o IV). Tamién abonden los restos de poblaos y asentamientos visigodos en tol términu municipal de Aldeamayor. La creación d'un centru poblacional únicu remontar al s. XIV, cuando s'arrexunten siete poblaos d'orixe feudal dependientes de Portiellu, siendo Aldeamayor el más grande d'ellos, polo que se-y dio'l nome de "L'Aldea-Mayor". Carlos III dio-y el títulu de Villa.
Nel sieglu XIX cuntaba inda cola industria de tres telares qu'ellaboraben teles grueses de cáñamu, una masera pa moler roxa y otra pa moler roña que s'emplegaba pa los curtidos.[2][nota 2] N'este mesmu sieglu esistía al nordeste del pueblu un pequeñu sotu d'álamos blancos y negros con una casa de campu toa propiedá del Conde de la Cortina, propietariu de la mesma de tierres y granxa en Fuentes de Duero. Foi un personaxe relevante na historia y política de la España del sieglu xix[3]
| Partíu políticu | 2015 | ||
|---|---|---|---|
| % | Conceyales | ||
| Partíu Socialista Obreru Español (PSOE) | 23,09 | 3 | |
| Partíu Popular (PP) | 22,62 | 3 | |
| Candidatura Independiente-Ciudadanos de Centru Democráticu (CI-CCD) | 19,77 | 2 | |
| Ciudadanos-Partíu de la Ciudadanía (C's) | 10,78 | 1 | |
| Somos Aldeamayor de San Martín | 9,37 | 1 | |
| Izquierda Xunida-Toma la pallabra (IX) | 8,65 | 1 | |
Ilesia parroquial de San Martín de Tours
Dedicada a San Martín de Tours, ye un edificiu de dos naves, construyíu en piedra de les canteres de tierra de Cuéllar.
N'el so construcción estremen delles etapes y distintos estilos arquiteutónicos. A finales del sieglu XV construyeron la cabecera y la capiya allegante, de Santa Catalina, fundada en 1497 pol bachiller Juan Fernández, cura del conceyu y arcipreste de Fuentidueña.
La segunda etapa entamar mientres la segunda metá del sieglu XVI, pero les obres avanzaben amodo, yá qu'a empiezos del sieglu XVII inda se taben construyendo les naves, y en 1623 taba por terminar el cuerpu de la ilesia. Mientres esti periodu trabayaron na so construcción dellos maestros, documentándose en 1598 dellos pagos a Francisco del Bado; en 1610, el maestru canteru Pedro de la Vega reemplaza a de les Corrolades.
Humilladero de San Roque
Esistieron dos humilladeros y una ermita: Humilladero de San Roque, humilladero del Santu Cristu y ermita de La nuesa Señora de Compasco. Caltiénse esta postrera y el humilladero de San Roque.
El humilladero de San Roque asítiase nel antiguu camín de Valladolid. Col tiempu escaeció'l so función estratéxica de humilladero y convirtióse nuna ermita onde se vien celebrando la romería y festexu n'honor d'esti santu, mientres dellos díes cercanos al 16 d'agostu, festividá de San Roque. Ye tamién la capiya del campusantu que s'adosó al edificiu nel sieglu XIX.[2]
L'edificiu ye de planta rectangular siendo la so exa perpendicular al camín. Ta construyíu con mampostería y verdugadas de lladriyu (tamién llamaes filaes). Nel so acabáu incluyíase'l encalado o enfoscáu que, dependiendo de les dómines y les modes, llevántase dexando ver los materiales de construcción o s'aplica. El teyáu ye a trés agües y nel interior tien cubierta de madera. La fachada tien pilastres nos lladrales, coronaes por pirámides y enriba nel centru rematar por piñón. L'interior ye senciellu, con un pequeñu retablu rococó onde ta asitiada la imaxe de San Roque salvo los díes de la so fiesta en que la treslladen a la ilesia de San Martín hasta devolvela al so espaciu'l día de mayor festexu y romería.
Imaxe de San Roque.
Interior del humilladero de San Roque.
Ermita de La nuesa Señora de Compasco
Esta ermita atopar a cuatro km de Aldeamayor pela carretera que llega a Tudela de Duero. La nuesa Señora de Compasco ye la patrona del conceyu. Nel so interior venérase la imaxe d'una Virxe con Neñu, románica. La ermita ta asitiada nun espaciu natural ente pinares representativu de la Contorna de Tierra de Pinares. La redolada forma parte d'una ruta de senderismo denomada "Onde los pinos suañen" [5] Cercanu a la ermita alza un maxestosu pinu de la especie pinus pinea o pinu piñonero llamáu Pinu Carranza o de la Tida Hilaria ; destaca del restu pol so perímetru de 3,85 metros y un altor averáu de 22 metros. Añalmente celébrense dos romeríes, una'l 13 de mayu y otra el primer domingu de setiembre que ye la fiesta patronal en que tradicionalmente hai dances y puya d'ufriendes.
- Tresporte Metropolitanu de Valladolid
- Gastronomía de la provincia de Valladolid
- Economía de la provincia de Valladolid
- Rasu ye un pandorial o parte alta d'un monte que ta preparáu pal cultivu. Tamién ye una parte de pinar despoblada de pinos. HERNÁNDEZ ALONSO, César (coordinador). Diccionariu del castellán tradicional. Editorial Ámbitu. Valladolid, 2001. ISBN 84-8183-108-5, p. 44
- Un molín de roña ye aquel emplégase pa machucar la corteza del pinu hasta convertila en polvu pa usala como curtiente. Cfr: REPRESA, Mª Francisca, Tenerías palentines. La pervivencia d'una tradición, Revista de Folclor Nᵘ 165.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
