বান্ধনী
From Wikipedia, the free encyclopedia
বান্ধনী (ইংৰাজী: Bandani) হৈছে এক প্ৰকাৰৰ টাই-ডাই বস্ত্ৰ, য’ত নখৰে কাপোৰখন চিকুটি ক্ষুদ্ৰ ক্ষুদ্ৰ গাঁঠি দি ৰং কৰি ডিজাইন তৈয়াৰ কৰা হয়।[1] বান্ধনী শব্দটো সংস্কৃত মূল "বান্ধ" ("বন্ধা বা গাঁঠি দিয়া")ৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে।[2][3] আজিকালি অধিকাংশ বান্ধনী তৈয়াৰ কেন্দ্ৰ গুজৰাট,[4] ৰাজস্থান,[1] সিন্ধ, পঞ্জাব অঞ্চল[4] আৰু তামিলনাডুত অৱস্থিত। তামিলনাডুত ইয়াক ছুংগুডি আৰু পাকিস্তানত ইয়াক চুনৰি বুলি জনা যায়।[5][6] বান্ধনীৰ প্ৰথম নিদৰ্শন সিন্ধু উপত্যকাৰ সভ্যতাত দেখা যায়, য'ত ৪০০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বতে কাপোৰত ৰং কৰাৰ প্ৰমাণ পোৱা গৈছে। আটাইতকৈ ব্যাপক ৰূপত হোৱা বান্ধনীৰ প্ৰথম নিদৰ্শন অজন্তাৰ ১ নং গুহাৰ দেৱালত পোৱা বুদ্ধৰ জীৱন চিত্ৰিত ষষ্ঠ শতিকাৰ চিত্ৰসমূহত দেখা পোৱা যায়।[6] বান্ধনীক তামিল আৰু আঞ্চলিক উপভাষাত বন্ধেজ শাৰী, বান্ধনী, পিলিয়া, আৰু চুংগিড়ি নামেৰেও জনা যায়। মথৰা, একদলি, শিকাৰি আদি কাপোৰখন বন্ধাৰ বা গাঁঠি দিয়াৰ কৌশলৰ নাম। উৎপাদনৰ শেষত বস্ত্ৰসমূহক খোম্বি, ঘৰ-চোলা, পাটোৰি, চান্দ্ৰোখানীকে আদি কৰি বিভিন্ন নামেৰে জনা যায়।