Electroencefalografía
From Wikipedia, the free encyclopedia
A electroencefalografía (EEG) é un método para rexistrar un electrograma da actividade eléctrica espontánea do cerebro. Demostrouse que os biosinais detectados polo EEG representan os potenciais postsinápticos das neuronas piramidais no neocórtex e no alocórtex.[1] Normalmente non é invasivo, cos eléctrodos de EEG colocados ao longo do coiro cabeludo (scallp EEG en inglés) usando o sistema International 10–20, ou variacións do mesmo. A electrocorticografía, que implica a colocación cirúrxica de eléctrodos, ás veces chámase "EEG intracraneal". A interpretación clínica das gravacións de EEG realízase a maioría das veces mediante a inspección visual do trazado ou a análise cuantitativa de EEG.
Electroencefalografía (EEG) | |
---|---|
[[Ficheiro:|250px]] EEG normal dun organismo modelo (un roedor) | |
Tecidos obxectivo | Neurona |
Datos farmacocinéticos | |
Comezo de acción | 1929 (primeiro EEG humano por Hans Berger) |
Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico. |
As flutuacións de voltaxe medidas polo bioamplificador EEG e os eléctrodos permiten avaliar a actividade normal do cerebro. Como a actividade eléctrica monitorizada polo EEG orixínase nas neuronas do tecido cerebral subxacente, as gravacións realizadas polos eléctrodos na superficie do coiro cabeludo varían segundo a súa orientación e distancia á fonte da actividade. Ademais, o valor rexistrado está distorsionado por tecidos e ósos intermediarios, que actúan dun xeito semellante ás resistencias e capacitores dun circuíto eléctrico. Isto significa que non todas as neuronas contribuirán por igual a un sinal de EEG, cun EEG que reflicte predominantemente a actividade das neuronas corticais preto dos eléctrodos do coiro cabeludo. As estruturas profundas do cerebro máis afastadas dos eléctrodos non contribuirán directamente a un EEG; estes inclúen a base do xiro cortical, as paredes mesiais dos lóbulos principais, o hipocampo, o tálamo e o tronco encefálico.[2]
Un EEG humano saudable mostrará certos patróns de actividade que se correlacionan co nivel de esperta dunha persoa. O rango de frecuencias que se observa está entre 1 e 30 Hz, e as amplitudes variarán entre 20 e 100 μV. As frecuencias observadas divídense en varios grupos: alfa (8-13 Hz), beta (13–30 Hz), delta (0,5–4 Hz) e theta (4–7 Hz). As ondas alfa obsérvanse cando unha persoa está nun estado de vixilia relaxada e son sobre todo prominentes nos sitios parietais e occipitais. Durante a actividade mental intensa, as ondas beta son máis prominentes nas áreas frontales e noutras rexións. Se se lle di a unha persoa relaxada que abra os ollos, obsérvase unha diminución da actividade alfa e un aumento da actividade beta. As ondas theta e delta non se ven na vixilia e, cando se ven, é un sinal de disfunción cerebral.[2]
O EEG pode detectar descargas eléctricas anormais, como ondas agudas, picos ou complexos de picos e ondas que se observan en persoas con epilepsia; polo tanto, adoita utilizarse para informar o diagnóstico médico. O EEG pode detectar o inicio e a evolución espazo-temporal (localización e tempo) das convulsións e a presenza de estado epiléptico . Tamén se usa para axudar a diagnosticar trastornos do soño, profundidade da anestesia, coma, encefalopatías, hipoxia cerebral despois dunha parada cardíaca e morte cerebral.
O EEG adoitaba ser un método de diagnóstico de primeira liña para tumores, accidentes cerebrovasculares e outros trastornos cerebrais focais,[3] [4] pero este uso diminuíu coa aparición de técnicas de imaxe anatómica de alta resolución como a resonancia magnética (MRI) e tomografía computarizada (TC).
A pesar da súa resolución espacial limitada, o EEG segue a ser unha ferramenta valiosa para a investigación e o diagnóstico. É unha das poucas técnicas móbiles dispoñibles e ofrece unha resolución temporal de rango de milisegundos, que non é posible con TC, PET ou resonancia magnética. Os derivados da técnica EEG inclúen os potenciais evocados (EP), que consisten en promediar a actividade EEG atada no tempo á presentación dalgún tipo de estímulo (visual, somatosensorial ou auditivo). Os potenciais relacionados con eventos (ERP) refírense a respostas medias de EEG que están bloqueadas no tempo para un procesamento máis complexo de estímulos; esta técnica utilízase na ciencia cognitiva, na psicoloxía cognitiva e na investigación psicofisiolóxica.
Banda | Frecuencia (Hz) | Localización | Xeralmente | Patoloxicamente |
---|---|---|---|---|
Delta | < 4 | frontalmente en adultos, posteriormente en nenos; ondas de alta amplitude |
|
|
Theta | 4–7 | Atopado en localizacións non relacionadas coa tarefa en cuestión |
|
|
Alfa | 8–12 | rexións posteriores da cabeza, ambos os dous lados, de maior amplitude no lado dominante. Sitios centrais (c3-c4) en repouso |
|
|
Beta | 13–30 | ámbolos dous lados, distribución simétrica, máis evidente frontalmente; ondas de baixa amplitude |
|
|
Gamma | > 32 | Codia somatosensorial |
|
|
Mu | 8–12 | Codia sensoriomotora |
|
A práctica de utilizar só números enteiros nas definicións provén de consideracións prácticas nos tempos nos que só se podían contar ciclos enteiros nos rexistros en papel. Isto leva a lagoas nas definicións, como se ve noutro lugar desta páxina. As definicións teóricas sempre foron máis coidadosamente definidas para incluír todas as frecuencias. Desafortunadamente, non hai acordo nos traballos de referencia estándar sobre cales deberían ser estes intervalos – Os valores para o extremo superior de alfa e o extremo inferior de beta inclúen 12, 13, 14 e 15. Se o limiar se toma como 14 Hz, entón a onda beta máis lenta ten aproximadamente a mesma duración que o pico máis longo (70 ms), o que fai deste o valor máis útil.