Terytorium mandatowe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Terytoria mandatowe – terytoria (kolonie) odebrane po I wojnie światowej Niemcom i Turcji i powierzone, uchwałą Ligi Narodów, do administracji państwom zwycięskiej Ententy: Wielkiej Brytanii, Francji czy też Belgii, a także Cesarstwu Wielkiej Japonii, Australii, Nowej Zelandii i Związkowi Południowej Afryki. Państwa te nazywane były mandatariuszami. Zostały one zobowiązane, by objąć zarząd terytorium na warunkach, które uniemożliwią nadużycia, jak handel niewolnikami, bronią i alkoholem, zapewnią wolność sumienia i religii, z tymi tylko ograniczeniami, których może wymagać utrzymanie porządku publicznego i dobrych obyczajów, zabronią wznoszenia fortec, tworzenia stacji wojskowych i morskich oraz wyszkolenia wojskowego tubylców, o ile to nie jest konieczne ze względów policyjnych lub do obrony terytorium, wreszcie zapewnią innym Członkom Ligi równe warunki wymiany i handlu (traktat wersalski, art. 22).
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem System mandatowy Ligi Narodów. Nie opisano powodu propozycji integracji. |
Ten artykuł od 2021-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Terytoria mandatowe były podzielone na trzy kategorie:
- A – obszary rozwinięte, mogące się szybko usamodzielnić,
- B – obszary słabo rozwinięte, wymagające opieki przez dłuższy czas,
- C – obszary typowo kolonialne – bez najbliższej perspektywy na usamodzielnienie.
Po II wojnie światowej terytoria mandatowe przekształcono w terytoria powiernicze ONZ. Jedynie Afryka Południowo-Zachodnia pozostała formalnie terytorium mandatowym, gdyż Związek Południowej Afryki zaanektował ją i odmawiał oddania pod powiernictwo ONZ. Pomimo wielu uchwał Zgromadzenia Ogólnego ONZ RPA nie opuściła tego terytorium aż do roku 1990 – wtedy terytorium to ogłosiło niepodległość i znane jest jako Namibia.