Pęcherz moczowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pęcherz moczowy (łac. vesica urinaria) – narząd gromadzący mocz wydalany przez nerki, który spływa do niego stale, odpływa zaś okresowo przez cewkę moczową. Pojemność pęcherza moczowego u dorosłego człowieka wynosi od 250 do 500 ml, może on jednak rozciągnąć się do objętości ponad jednego litra. W ciężkich chorobach, na przykład w durze brzusznym, przy zatrzymaniu moczu pojemność pęcherza może osiągnąć 3–4 litry.
Vesica urinaria | |
Układ moczowy człowieka (A – układ moczowy; 1 nerka, 2 miedniczka nerkowa, 3 moczowód, 4 pęcherz moczowy, 5 cewka moczowa) | |
Pęcherz moczowy | |
Tętnice |
tętnica pęcherzowa dolna |
---|---|
Żyły |
żyły splotu pęcherzowego |
Nerwy |
nerwy splotu pęcherzowego |
Układ limfatyczny |
węzły chłonne ścienne: biodrowe zewnętrzne i wewnętrzne |
Prekursor |
Pęcherz opróżniony leży poza spojeniem łonowym, wypełniony wystaje ponad spojenie. Kształt pęcherza zależny jest od stopnia wypełnienia. Pęcherz opróżniony jest spłaszczony w kierunku przednio – tylnym, wypełniony przybiera postać kulistą. Część skierowana ku górze i ku przodowi nosi nazwę szczytu pęcherza (apex vesicae), ku dołowi i tyłowi zwrócone jest dno pęcherza (fundus vesicae). Między szczytem a dnem znajduje się trzon pęcherza (corpus vesicae). Gdy pęcherz jest spłaszczony, wyróżnia się na nim ścianę przednią i ścianę tylną.
Dno pęcherza ma kształt trójkąta i jest ograniczone trzema ujściami. Od tyłu leżą symetrycznie ujścia moczowodów (ostia ureterum), kąt przedni dna zajmuje ujście wewnętrzne cewki moczowej (ostium urethrae internum).