Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego (ang. Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage, fr. Convention concernant la protection du patrimoine mondial, culturel et naturel, hiszp. Convención sobre la Protección del Patrimonio Mundial Cultural y Natural, ros. Конвенция об охране всемирного культурного и природного наследия) – umowa międzynarodowa zobowiązująca państwa sygnatariuszy do identyfikacji, ochrony, konserwacji, rewaloryzacji i przekazania przyszłym pokoleniom dziedzictwa kulturowego i naturalnego. Ustanawia ochronę dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego o wyjątkowej powszechnej wartości, m.in. przez nadawanie międzynarodowego statusu ochrony i poprzez wpisanie na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Uchwalona przez UNESCO podczas 17. sesji w Paryżu 16 listopada 1972, weszła w życie z dniem 17 grudnia 1975.
Do sierpnia 2016 Konwencję przyjęły lub ratyfikowały 192 państwa, w tym Polska, która ratyfikowała Konwencję – jako jedno z pierwszych państw – 6 maja 1976.